@ledi: alleen als je jezelf kent..
wanneer ken je jezelf?

er is kennen en kennen...

===

maar misschien heeft @Lennie een beter antwoord?

@allone vroeg: @ledi: wanneer ken je jezelf?
--------------

Om te beginnen moet je doodeerlijk zijn tegenover jezelf (en weinig mensen kunnen dat)

Laat staan dus dat je een ander kent.

@Hisoka: is dat zo?

ik besta alleen, voor de mensen die me kennen..
voor diegene, die me niet kennen, besta ik niet.

toch denk ik dat ik besta

======

@ledi: "Laat staan dus dat je een ander kent. " ... als niemand mij kent, besta ik dan niet?

vandaar dat SamuiAxe zegt, dat god niet bestaat

De enige die met enige zekerheid zou moeten weten dat ie bestaat ben jij zelf.. en dat is nog twijfelachtig.. zoals een chinese wijze ooit zei.. ik droomde dat ik een vlinder was dat was zo echt.. dat ik soms wel eens twijfel - is dit een droom ?

@heraux: ik droomde dat ik een vlinder was
en door de lucht fladderde,
daarna werd ik wakker.
Nu vraag ik me af;
ben ik ik een mens die droomde dat hij een vlinder was,
of ben ik een vlinder, en droom ik dat ik een mens ben?"

~ Chung Tsurn

=======

volgens mij zeggen de Indianen
dat de wereld een droom van god is

jeee dat zouden ze nu ook niet meer durven zeggen

@Kristel: maar daarom kan het nog wel waar zijn.

@allone: precies.of mensen je nu wel of niet kennen jij bent "allone"

stel we krijgen alleen een nummer
hoe groot is dan de kans dat jij/ik
je/me zelf tegenkom/t in deze wereld?

@Hisoka: allone is alleen maar mijn naam.. ik ben niet ben naam

@allone: dat is je alias - zo kennen wij je - maar je hebt ook nog een Martiaanse naam - "Quivilique Snarl"

@heraux: ook dat is alleen maar een naam,
ook dat ben ik niet

je wilt dus niet Quivilique Snarl heten..

Als ieder land begint te nummeren bij 1 kom je jezelf héél vaak tegen.

ja, dat was mijn idee - en dat leek me geniaal!

SamuiAxe: Yep, spellingnazi-modus draait op volle toeren. Op m'n werk is een periode aangebroken dat ik een paar stukken op mijn manier mag doorspitten op spelling en moet kijken naar de vorm voor de uiteindelijk te publiceren versie van de stukken.

@ledi: Ik heb er ruim 50 jaar over gedaan om echt eerlijk te zijn tegenover mezelf. Mijn goede, minder goede en slechte eigenschappen heb ik vanuit elk perspectief bekeken en ik heb vrede met mijn persoonlijkheid. Ik ben de som van mijn delen, daar horen ook mijn mindere kanten bij. Ik heb geleerd dat intens verdriet een motivator kan zijn om jezelf serieus en eerlijk onder ogen te leren zien. Toen mijn zoon stierf heb ik maandenlang intens gerouwd, nu nog rouw ik om hem, dat zal een deel van mij de rest van mijn leven doen. Na zijn overlijden ben ik zover ik kon mijzelf nagegaan om te weten te komen of ik zijn dood had kunnen voorkomen, of ik misschien medeschuldig was aan zijn verslavingen en uiteindelijk aan zijn overlijden, of, en zo ja wat ik anders had moeten doen. Het gaat te ver om mijn conclusies te delen met jullie, maar ik kan je wel zeggen dat voor mij dit proces van zelfevaluatie louterend is geweest... En sodemieters moeilijk!

wat zou verlies zonder pijn zijn?
stel dat het je niets doet..
dat lijkt me bizar..
en een eigen kind.. dat slijt niet..

SamuiAxe: jeetje jouw zelfontdekking nam wel een zwaarder pad nam het mijne in mijn puberjaren waarin ik nooit met anderen "deelde"(doe ik nog niet) maar urenlang wandelde in bos of of op het strand en eindeloos met mezelf in discussie ging.
Het heeft me wel erg eerlijk gemaakt tegenover mezelf, maar anderen krijgen daar nooit van te horen.

Off topic Shit
On topic Heroes

@ledi: Oh, deed jij dat ook? Ik heb dat het meest gehad toen bleek dat mijn oudste een autistische aandoening had, ik er langzamerhand achterkwam dat ik daar zelf mee moest dealen, omdat mijn toenmalige echtgenoot er totaal niet mee om kon gaan. Toen heb ik ook heel wat wandelingen gemaakt, zelfreflecties gehad en heel wat over mezelf onder ogen gezien.

@Lennie: ik heb het altijd een prima manier gevonden en als puber mezelf vaak uitgescholden.

Overigens herinner ik me dat in die tijd in een groepje door iemand een denkbeeldig probleem werd genoemd en gevraagd met wie men dat zou delen.
Lieve help, er kwamen de meest uiteenlopende antwoorden uit, zoals : met mijn zus, mijn tante, mijn vriendin, een leraar, enz
Ik was de enige toen die "mezelf" noemde.

@ledi: Bij mij kwam het meer neer op mijn eigen karakter onder ogen zien, want door die aandoening van mijn zoon moest ik nogal wat dingen veranderen in mijn levenshouding. Ik was niet bepaald consequent, had "vrijheid, blijheid" hoog in het vaandel staan. Dat moest helemaal om, wilde ik mijn zoon echt helpen. Ik ben er door de jaren heen echt mee veranderd, ik ben veel harder geworden aan de ene kant, veel sentimenteler/milder aan de andere kant. Als er weer eens ruzie was geweest tussen mijn zoon en mij, dan ging ik naderhand wandelen met de hond, voor een uur of zo en dan ging ik heel die ruzie na...Was ik te star of was dat juist goed? Was ik niet té hard geweest of was dat nou net wat hij nodig had? Ik heb aan mezelf getwijfeld, me een kutmoeder gevoeld, me echt afgevraagd of ik wel in staat was om dat kind fatsoenlijk groot te krijgen....Hij was 12 toen de diagnose gesteld werd, een kind, bijna een puber. Dan waren er problemen en dan was het: Ligt dit aan zijn aandoening of is het gewoon puberaal gedrag? Ja, zoek het als moeder maar uit! Het is 20 jaar geleden, internet was er nog niet en in de bieb vond je alleen maar iets over zwaar autistische kinderen.....Van die kinderen die de hele dag met een stukje papier in hun handen zitten ronddraaien. Maar zo was mijn zoon niet! Hij had een normale, zo niet hoge intelligentie! Het is een loodzware tijd voor me geweest, echt. En er kwam er nog eentje onder, die al die problemen niet had, maar waar je ook niet al te grote verschillen in opvoeding mee kon maken....Pffff..ik denk er eigenlijk niet graag aan terug...

@Lennie: dat laatste kan ik me voorstellen.
Mocht 1 van je kinderen je later verwijten maken, hou je dan echter vast aan het antwoord: "Ik heb mijn best gedaan".

Mensen maken fouten, maar jij hebt je niet met een Jantje van Leiden eraf gemaakt.

@Lennie: Zo dragen we allemaal ons kruis schat. Maar ik kan me niet voorstellen dat je het slecht gedaan hebt, zie hoe het nu is: Je zoons doen het allebei erg goed, je hebt een mooi gezinnetje, fijne familie, op zijn tijd witte bonensoep... Heus meid, you have done well