========================================

En jawél! Vandaag zat hij in de brievenbus, mijn uitnodiging voor de vaccinatie! Helemaal happy belde ik meteen om een afspraak te maken. 22 mei, dus over 2,5 week, krijg ik de eerste prik, 3 juli de tweede. De tweede zou eigenlijk al op 26 juni kunnen, maar dan zijn we dus net een week op vakantie. Ik word gevaccineerd met Pfizer. En daarmee ben ik dus uiteindelijk eerder compleet gevaccineerd dan mijn Lief. Want die is afgelopen zaterdag voor de eerste keer geprikt, maar krijgt de herhaling pas op 17 juli...Want die krijgt het AstraZeneca vaccin. Verschil moet er wezen...

=========================================

Een dag of 10 geleden kreeg ik een appje van mijn broer: "Myrthe van onze Kris is positief getest op Covid, heel het gezin in quarantaine, ze moeten allemaal getest worden!"
De volgende dag: "Heel het gezin is positief getest, behalve Sam.."
Kris is de oudste zoon van mijn broer, Myrthe is zijn oudste dochter van 23 die nog thuis woont. Kris heeft 4 kinderen die allemaal nog thuis wonen, Sam is de tweede oudste. Sam is al gevaccineerd omdat hij een arts in opleiding is en zijn stage liep op de operatiekamer.
Vandaag is Sam opnieuw getest omdat hij morgen zijn tweede vaccinatie krijgt. Hij testte negatief! Hij heeft 10 dagen doorgebracht in een huis met 5 positief geteste en zieke Coronapatiënten en is negatief getest...Het bewijs dat de vaccinaties helpen is nu dus wel geleverd!

Yes! Lang verwachte update voor de virusscanner is eindelijk beschikbaar!

Gisteren heb ik mijn eerste vaccinatie gehad. Weinig bijwerkingen, een wat gevoelige arm en een paar uur een gevoel van Blegh..Niet zo lekker dus, meer niet.
Vandaag ook hebben mijn Lief en zijn broers schoonvader overgehuisd naar zijn kamer in het verzorgingstehuis. De aanloop daarvan was niet zonder slag of stoot. Toen mijn zwagers pa meenamen om de kamer te gaan kijken was pa nog erg positief. "Ja, dit is wel een mooie kamer, met het uitzicht op de tuin en de volière.." En toen de medewerkster van het verzorgingstehuis vroeg: En meneer? Zullen we deze kamer dan voor U maar reserveren? Toen was het antwoord: "Ja, doe dat maar! "
De broers van mijn Lief helemaal blij! Hij ziet het dus wel zitten! Nou....Na dat bezoek aan het verzorgingstehuis gingen de broers nog effe mee naar pa, hadden koffie gezet en begonnen van: Nou Pa, dan ziet het er naar uit dat je binnenkort gaat verhuizen! Nou...Pa reageerde in een keer helemaal anders! "Als jullie echt denken dat ik daar in die kamer ga wonen, dan hebben jullie het helemaal mis, ik ga nergens naar toe ik blijf hier! " Hij ging vooral los op de broer van mijn Lief, degene die eigenlijk alles regelt...Die kreeg dingen naar zijn hoofd gesmeten, daar lustten de honden geen brood van...Goddank weet die broer dat Alzheimer rare dingen kan doen, hij zegt dat hij een dikke huid heeft, maar ik kan me zo voorstellen dat het toch nogal wat impact kan hebben..Getuige zijn uitspraak van vandaag tegen mijn Lief: "Je wilt niet weten wat hij allemaal tegen me gezegd heeft...en ik bedoel dat je dat ook écht niet wilt weten!"
Vandaag was dus de verhuizing, mijn Lief bracht Pa naar het huis van zijn dochter, daar kon hij wachten tot de boel was over gehuisd en tijdens die rit was er geen kwaad woord van pa, hij vond alles best. Nou, heel de dag is er keihard gewerkt door de broers en ook een kleinzoon, alles wat pa over wilde hebben was ook over, hij kon in zijn nieuwe kamer. Mijn Lief ging hem halen en meteen begon het klagen.."Ik ga dus echt niet eten met al die andere mensen, ik blijf in mijn kamer en als ze mijn eten daar niet willen komen brengen dan eet ik wel niet!" Toen mijn Lief Pa naar zijn kamer had gebracht ging Pa op zijn bank zitten, geen compliment voor het harde werk of wat dan ook..Hij knipte de TV aan en voor de rest kon het hem worst zijn...En dat is dus puur de ziekte Alzheimer...want Pa is van nature niet zo...dat is een man die heel veel goed vind, die meegaand is, sociaal ook. Dat kont tegen de krib gooien is niks voor de echte Pa...dat is Alzheimer..

Ik denk dat dit soort dingen voor alle partijen moeilijk is. Gelukkig dat jullie de wijsheid hebben om ermee om te gaan. Dat gaat ook wel eens anders.

Sterkte de komende tijd.

@Ronnymij: Dank je wel! Ja, die sterkte gaan we denk ik ook echt wel nodig hebben, want vanmorgen kwam er een appje van de verzorging. Pa had een paniekaanval, zat hevig te hyperventileren , was heel emotioneel, kon niet uit zijn woorden komen en zat te huilen...Toen hij weer een beetje gekalmeerd was kwam het hoge woord eruit: Hij begreep helemaal niet wat hij daar in die kamer deed...Hij wilde naar huis..
Nu wordt het voor ons onderhand duidelijk wat voor een impact de dood van Ma op hem heeft gehad. Dat, misschien ook nog wel gecombineerd met het verlies van een schoondochter 2 maanden daarna, heeft er voor gezorgd dat hij echt met sprongen achteruit gaat..Toen ik dat vandaag allemaal aanhoorde kwam in één keer de gedachte bij me op: Als dit zo door gaat, zitten we nog dit jaar voor de derde keer in dat crematorium...Een half uur na die gedachte beëindigde mijn Lief een telefoongesprek met zijn broer, die even ter controle bij pa was geweest, hij keek me aan en zei: Ik zou er nog niet eens van schrikken als we nog dit jaar voor de derde keer een crematie moeten regelen..Tja, ze zeggen wel eens, 2 zielen , één gedachte. Eigenlijk hadden we toch liever een andere gedachte gehad...Laatste edit 24-05-2021 23:39

@HoLaHu: Ik ken het verschijnsel van heel dichtbij. Mijn vader dus.
Even een paar tips:
Ga de eerste drie weken niet met hem naar een van jullie. Dan krijg je hem met geen mogelijk terug.
Laat hem eerst wennen aan zijn nieuwe omgeving.
Ga wel veel met hem "wandelen" Maar zorg dat hij niet dichtbij huis komt.
Hij zal ongetwijfeld nog vaker naar huis willen. Dat is heel normaal.
Zorg voor rust en ga vooral geen geheugenspelletjes doen.
Als hij even een naam niet meer weet zorgt dat voor onrust.
Hang gerust een familiefoto op maar ga niet aan hem vragen wie erop staan. Vertel wie het zijn.
Dat geldt in het algemeen trouwens. Vraag niet welke dag het is. Zeg het hem.
Ik heb er ook mee om leren gaan.
Boos worden heeft nooit zin. Dat doet hij wel. Probeer in zo'n geval afleiding. Ook al hij naar huis wil. Vraag dan of hij in een mooi huis woont en of er een tuin bij was. Hij beseft dan vast niet dat je dat allemaal weet.
Doe anders net of jij het vergeten bent. Werkt ook.
Ik heb wat onzinverhalen aangehoord. Geeft niks, als hij maar van zijn boosheid af was.
Dat kont tegen de krib gooien is niks voor de echte Pa...dat is Alzheimer.
Ik zeg altijd dat ik veel eerder van mijn vader afscheid genomen heb. De man waar ik de zorg voor had, leek alleen uiterlijk nog op mijn vader.
Succes.

@Grouse: Dat zijn nuttige tips, bedankt! De laatste zinnen van je reactie zijn schrijnend, want dat is waar wij nu ook tegenaan lopen.
Toen mijn moeder begon te dementeren was dat ook wel moeilijk, maar toch anders. Want mijn moeder werd liever, zachter, knuffeliger..Ze ging van het type: Ga aan de kant, ik doe het zélf wel! naar het type: Wil je dat echt voor me doen? Wat lief van je! Niet dat mijn moeder nou zo'n Kenau was, maar ze had moeite met hulp accepteren, laat staan vragen. Ze heeft nooit tegen ons gezegd: Ik hou van jullie... nooit! Maar in haar laatste maanden heeft ze wel dikwijls gezegd: Jullie zijn zó lief voor me..Ach, ze hoefde ook niet te zeggen dat ze van ons hield, dat voelden we en dat wisten we.

Het is vreselijk wat dementie met een mens doet.
Het doet mij denken aan mijn moeder en mijn schoonmoeder een aantal jaren geleden.
Mijn schoonmoeder werd eigenlijk alleen maar vergeetachtig en wist helemaal niet meer dat ze volledig ingestemd had met haar opname in het verzorgingshuis.

Maar mijn eigen moeder was totaal de kluts kwijt en vroeg zich af waarom ze in de gevangenis zat.
En waarom de zusters allemaal altijd maar boos op haar waren. Terwijl ze zo liefdevol verzorgd werd door deze mensen.
Haar hele wereld was beangstigend en negatief in haar opinie.

Vreselijk was dat om mee te maken, voor haar maar ook voor óns.
@HoLaHu: Ik wens jullie véél sterkte om met al deze narigheid om te gaan, want het zal niet meevallen.

Mijn moeilijke moment met mijn dementerende vader was al op heel jonge leeftijd.
Ik was denk ik zes, en mijn vader was al 66 toen het begon. We liepen te wandelen in een bos bij Vogelenzang waar hij opgenomen was, toen hij opeens een jongetje zag lopen in de verte. Hij raakte ietwat in paniek en begon hem te roepen, met mijn naam. Ik was te jong om er raad mee te weten natuurlijk, maar het blijft in mijn herinneringen terugkomen.
Hij is nog een paar keren ontsnapt uit het verzorgingstehuis, en helemaal naar Haarlem gelopen. In onze straat was hij de weg kwijtgeraakt, en vriendjes kwamen mij vertellen dat mijn vader op zoek naar ons was.

Kort daarna is hij overleden. Gelukkig voor hem, want ik kan mij niet herinneren dat hij nog gelukkige momenten heeft gehad tijdens zijn dementie.
Bij mij heeft het ongetwijfeld sporen achtergelaten die terug zijn te vinden in mijn gedrag ten opzichte van andere mensen. Gelukkig ben ik mij daar redelijk bewust van

@Ronnymij: dan heb je dus nauwelijks een vader gehad...

@allone: Niet echt, maar ik kan mij wel alles herinneren van hem. De goede dingen dus ook.

@Ronnymij: ah

Zelf heb ik niet veel ervaring met demente mensen, behalve een kennis.. maar de tips van @Grouse klinken goed

@allone: ja, dat vind ik ook. Je leert vaak iets goeds hier van de ervaringen van de mensen hier

@Ronnymij: ja zeker

Laatste edit 25-05-2021 09:52

@Ronnymij: @Mamsie: @Grouse: Wat fijn dat jullie die dingen met me willen delen..Het helpt écht dat ik dat allemaal hier kwijt kan..Want mijn Lief is een echte schát, maar hij is geen prater en dat zijn zijn broers ook niet..Dus is het wel fijn dat ik hier van jullie wat feedback krijg!

@HoLaHu: ik ben van nature ook geen prater, en mijn familie kent mij ook meer als een kluizenaar dan als een sociaal dier.
Op WMR vind ik het makkelijker om te "praten". Waarom weet ik ook niet

@Ronnymij: Je hoeft geen mensen recht in het gezicht te kijken, je kunt je eventuele frustraties via je toetsenbord kwijt. En je krijgt er meestal een hoop vriendelijke reacties op terug. Dat maakt de drempel wel laag...
Ik heb mijn Lief via internet leren kennen...Hoewel hij geen prater is, was hij wel een chatter...We hebben, voordat we elkaar in het echie zagen, uren zitten chatten met elkaar...

Laatste edit 26-05-2021 23:19

Laatste edit 26-05-2021 23:20

@HoLaHu: same here Mijn huidige schat heb ik op FB leren kennen. We hadden elkaar minstens een half jaar nog niet gezien, maar het klikte enorm, en op een gegeven moment is ze naar Nederland gekomen.In 2015 getrouwd in Canada en inmiddels een zoontje van 4.
En de tijd gaat te snel.

@Ronnymij: Dat is nu al een hele knul natuurlijk. Op die leeftijd zijn ze zó leuk en boeiend, je kunt er niet genoeg naar kijken!

Is hij tweetalig?

Laatste edit 27-05-2021 08:53

Moet je toch niet te vaak doen. Het wordt zo duur, elke keer een nieuwe

@Mamsie: Ja, het is al best een ventje.

Hij is drietalig, Nederlands, Engels en Grieks. Verbazingwekkend hoe snel ze omschakelen per persoon in een gesprek.

@Ronnymij, spreek jij dan ook Engels en Grieks?

Ik spreek van alles:

Nederlands,Engels,Duits,Frans en wartaal

Grieks versta ik redelijk, maar lezen en schrijven kan ik niet.

Aangezien mijn vrouw is geboren en getogen in Canada is de drang om Grieks te leren niet zo hevig. En het Griekse alfabet is ook geen pretje om te leren.

@Ronnymij, van Nederlands en wartaal wist ik
Grieks lijkt mij ok een moeilijke taal om te leren.