@HoLaHu: hartstikke prima, begin nu wat spierpijn te krijgen waar ze geprikt hebben maar minimaal.

Ik had meer problemen met de 15 minuten wachttijd. Grote zaal, veel mensen, 5 mensen flauwgevallen.... Ik werd er zelf onrustig van

@yes_my_dear: Ja, ik zat ook in een grote zaal, maar ik heb geen flauwvallers gezien. Ik heb genoeglijk zitten kletsen met andere mensen die gevaccineerd waren. En dan herken je in een keer hetzelfde dialect, dan krijg je: "Oh, jullie komen van onze kant, uit de Kempen! Ik kant hurre! "

Hier zat eigenlijk iedereen op zijn mobieltje. Kletsen is eigenlijk beter haha.

Leuk is dat, dat je dat herkent.
Gaat het kwartier mooi snel voorbij

Mijn priklocatie was een vrij grote kerk, waar het op dat moment niet erg druk was. De weinige wachtenden zaten dan ook een meter of twintig uit elkaar te zwijgen.

Mijn priklocatie was in een evenementenhal. Op zich goed geregeld daar. Gedeelte voor prikken en een gedeelte voor testen.
Ze hadden allemaal van die palen met zwarte linten er tussen. En aangezien het niet druk was, was het eerst een doolhof langs linten lopen.

Ik ben er maximaal 20 minuten geweest. Paar minuten wachten, prikken, en na tien minuten vond ik het wel goed en ben ik weggegaan... lekker recalcitrant

En zoals mijn schonezus zei... pijn in mijn arm alsof er een olifant opgezeten heeft.

@venzje: Of waren ze in stil gebed?

@Questyn: Ja. Zo een:

afbeelding

@venzje: hahahahha ja zo eentje

==========================================

Vandaag waren we op bezoek bij schoonpa en we werden aangenaam verrast! We stonden voor zijn deur, die was gesloten en ook na bellen kwam er niemand...Niet thuis dus.
Nou, dan gaan we hem maar zoeken! We liepen terug in de gang en mijn lief zei: "Hee, kijk nou! Daar zit hij!" We keken uit op het buitenterras en inderdaad, daar zat schoonvader, zo te zien geanimeerd in gesprek met meerdere mensen die daar ook lekker buiten zaten! Nou, lang verhaal kort: Het blijkt dat schoonpa eindelijk zijn draai gevonden heeft in het verzorgingstehuis! De verzorgenden nemen hem bijna elke dag mee voor een rondje uit, hij doet overal aan mee, kaarten, een balspelletje...Pa vindt het allemaal prima! Ook gaat hij sinds een week of zo in de huiskamer eten, dus niet meer alleen op de kamer..
Hij zei er zelf over: "Ja, het was wel wennen in het begin, maar nou ga ik er maar in mee...Ik zie hier ook wel veel mensen die ik nog van vroeger ken.. Dan heb je wel wat aanspraak..." Goddank! We gingen met een heel blij gemoed weer huiswaarts!

Dat is heel goed nieuws!!
Kan me voorstellen dat je daar blij van wordt

Dat gaat heel anders dan met mijn stiefvader, die vanaf dag 1 alleen maar weg wilde, en vond dat iedereen daar tegen hem was.

Wat een goed nieuws en waarschijnlijk een hele opluchting ook voor de familie. Fijn om te horen

@Ronnymij: Mijn schoonvader heeft zich de eerste weken ook als een hork gedragen hoor! En alleen maar tegen zijn kinderen hè? Tegen de verzorgenden was hij aardig en vriendelijk, maar als wij er kwamen was hij bokkig en nors. Wij kwamen daarachter omdat we elke week een rapportage krijgen van de zorgbegeleiders daar. "Meneer is aardig naar ons toe, soms wel verdrietig over het verlies van zijn vrouw en schoondochter. Vandaag meneer meegenomen in de rolstoel voor een wandeling, meneer kletste vrolijk over het verleden, waar de school had gestaan waar hij als kind had gezeten en zo meer.." Van dat soort dingen lazen we in de rapportage. Dus dan ga je er met een blij gemoed naar toe. En dan kom je daar en dan zit pa met een gezicht als een oorwurm, is nors, verdomd het om de TV uit te zetten, zegt praktisch niks en je krijgt nog maar amper een groet als je gaat! Dus was dat afgelopen zondag echt wel een verademing! Hij was vrolijk, kletste over de verzorging, maakte grapjes tegen de verzorgenden die erbij waren...Weer helemaal de Pa die we altijd gekend hebben! En nou maar hopen dat die verbetering gewoon doorzet!

@HoLaHu: Blij voor je/jullie. Per slot van rekening was het voor jullie net zo moeilijk om deze stap te nemen ondanks het feit dat het beter is.
En zo is het ook weer fijn om hem te bezoeken. Mijn stiefvader bezocht ik bijna elke dag na mijn werk, en dan was het klagen en huilen dat hij weer terug naar huis wilde.

@Ronnymij, ik kan me dat wel voorstellen van je stiefvader.
Je wordt ouder en je wil op je eigen vertrouwde stek blijven, Want dat is thuis.
En dan gaan anderen zeggen, je gaat naar een tehuis, want dat is goed voor je.
Als iemand dat tegen mij zal zeggen dan zullen mijn haren overeind gaan staan.
Ik kan me goed voorstellen dat je dan tegenstribbelt.
Daarom ook wel fijn voor de schoonvader van @HoLaHu, dat die zijn draai gevonden hebt.
Maar blijkbaar woont die al zijn hele leven in die buurt en dan zal dat misschien wat makkelijker gaan.

@Buick: Nou ja, je stelt het nu wel een beetje zwart-wit als je zegt: En dan gaan anderen zeggen, je gaat naar een tehuis, want dat is goed voor je.
Mijn schoonvader kan niet meer voor zichzelf zorgen, hij is aan het dementeren en daarbij heeft hij ook nog veel moeite met lopen. Hij vergeet zijn medicijnen in te nemen, hij vergeet om te eten en te drinken, hij vergeet om zich te wassen of om andere kleren aan te doen. Hij komt uit zijn bed, kleedt zich aan en gaat op de bank zitten, zet de tv aan en dat is het wel. Toen mijn schoonmoeder nog leefde deed zij alles voor hem. En toen was het met zijn dementie ook nog niet zo erg gesteld. Hij heeft door haar dood een enorme klap opgelopen en daardoor is zijn dementie flink verergerd. Als hij nog goed voor zichzelf zou hebben kunnen zorgen en lichamelijk nog okee was geweest, dan hadden we hem rustig in zijn huisje laten wonen. In dit geval was het: Je gaat naar een tehuis waar je goed verzorgd wordt, want anders is het wachten op ongelukken...

@HoLaHu, ik zat eigenlijk te bedenken hoe ik daar zelf op zou reageren.
Als ik die oude hulpbehoevende zou zijn.
Eens worden we dat allemaal.
Het is geen aanval op iedereen die iemand naar een tehuis brengen, want het geeft veel rust als iemand dan goed verzorgd wordt.
Maar stel... hoe reageer jij als jij aan de beurt bent. Het lijkt mij nu al niets.

@Buick: Ik vraag me af..... als ik zover ben, is er dan voor mij nog wel zorg mogelijk?
Zijn dan niet alle verzorgingshuizen gedeeltelijk bewoond door studenten zoals tegenwoordig al gebeurt?
Wordt het voor mij gewoon: zoek het zelf maar uit, ouwe?
Ik vrees het ergste.....

@Mamsie: Veel hangt af, naar mijn ervaring, van het oordeel van de zorgverleners.
Voor mijn vader was vrijwel onmiddellijk plaats toen het naar het oordeel van de huisarts niet meer verantwoord was. Op dat moment was ik nog druk bezig met het kijken naar aanpassingen voor zijn appartement en had er nog alle hoop in dat hij weer terug in zijn hokje kon komen.
Het had wat voeten in de aarde, twee keer moeten verkassen bijvoorbeeld, maar binnen afzienbare tijd zat hij in een tehuis met volledige verzorging.

@Emmo: Misschien maakt de locatie in Nederland ook een verschil.
In de randstad zal het lastiger zijn om nog iets te regelen.
Maar voorlopig is er nog niets nodig, ik hoop dat ik dat zo hou....

@Mamsie, dat zal toch wel dat er plek is als het nodig is.
Maar met een goede thuiszorg kunnen veel mensen heel lang thuis blijven wonen.

@Mamsie, dat zal toch wel dat er plek is als het nodig is.
Maar met een goede thuiszorg kunnen veel mensen heel lang thuis blijven wonen.

@Buick: Dat klopt, mijn ouders hebben heel wat jaren thuis kunnen blijven met de nodige thuiszorg. Maar op een gegeven moment houdt het op. En bij ons hield het op toen mijn vader overleed, want die was 24/7 met de zorg voor mijn moeder bezig. En hoezeer wij het als kinderen ook wilden, het was niet te doen. We hadden allemaal een baan, woonden geen van allen in hetzelfde dorp, konden gewoonweg niet hele dagen bij mijn moeder zijn. En die had wel 24 uurs zorg nodig. Want ze kon niet meer lopen en ze was dementerend.
Gelukkig, nou ja...gelukkig? was er één kleinzoon die in scheiding lag en tijdelijk onderdak nodig had, die heel graag voor een tijd voor oma wilde zorgen en bij haar in ging wonen. En hij heeft die zorg heel erg serieus genomen en oma kwam helemaal niks tekort en er werd prima voor haar gezorgd! Hij kookte, hij waste, hij poetste, hij ging wandelen met oma in de rolstoel, ze gingen samen een ijsje eten in het dorp...Hij deed het geweldig! En die tijd duurde achteraf niet zo lang, want al na 14 dagen kon ze terecht in een verpleegtehuis in hetzelfde dorp. Bij ons ging het supergoed, maar er zijn ook veel mensen die niet zo'n kleinzoon hebben en waarbij de zorg schrijnend wordt...dan is een tehuis echt een hele goede optie!
Overigens denk ik, als ik ooit de leeftijd ga halen waarbij dit aan de orde zou komen, dat ik het wel zou accepteren. Ik zou mijn kinderen niet op willen zadelen met de zorg voor mij, hoe graag ze het misschien ook zouden willen doen. Ik wil mijn kinderen niet tot last zijn. Toen we hier in dit appartement trokken heb ik ook gezegd tegen mijn kinderen: En nou verhuis ik niet meer of het moet naar een verpleeghuis zijn!

Laatste edit 15-07-2021 00:26

=========================================

Eergisteren begon mijn lief te hoesten en niet te zuinig ook...Na een paar uur begonnen zijn ogen te wateren en begon hij ook te niezen! En als mijn Lief niest gaat dat redelijk explosief! Lang verhaal kort: Hij heeft zich laten testen op Covid. Goddank kwam een paar uur geleden de uitslag: Negatief! Ja, niet voor de verkoudheid, wél op Covid..
Met andere woorden: Over een dag of wat ga ik ook hoesten, niezen, proesten en wat dies meer zij...Ik neem niet de moeite om me ook te laten testen..Ik geloof het wel! Hij verkouden, ik ook verkouden!

==========================================
Lang geleden kwamen ze in mijn leven... Mijn pleegzus en mijn pleegbroer..Ze waren nét getrouwd, ze kwamen in ons dorp te wonen, zijn vader was een collega van mijn vader. Het was een strenge winter, we schrijven het jaar 1967 of zo..En de vader van mijn pleegbroer vroeg aan mijn vader: Mijn zoon is net verhuisd naar Bladel, we kunnen er door de weersomstandigheden niet naar toe, kan jij bij hen gaan kijken of alles goed is? Dus mijn vader gaat naar dat net nieuw gebouwde huis, belt aan en er komt een vrouwtje aan de deur. "Goeiemorgen" zegt mijn vader.."Ik ben gestuurd door je schoonvader...of alles wel in orde is? " "Oh, dan moet U Christ wezen! Kom erin, let niet op de rotzooi! Jan! Kom effe hier! Christ is er!" Om een lang verhaal kort te maken ...Jan en Truus gingen nooit meer weg...Ze werden door mijn ouders zo ongeveer geadopteerd, daarom noem ik ze ook mijn pleegzus en pleegbroer. Jan moest vaak weg voor zijn werk, Truus bleef dan alleen achter, dat kon wel weken zijn, want Jan zat vaak in Saoedi-Arabië of zo. En Truus kwam dan gezellig bij ons thuis eten, maar maakte zich ook nuttig door iedere week mijn moeders haar in de krul te zetten en dergelijke. Truus en Jan kregen kinderen, 2 stuks, en die kinderen noemden mijn vader en moeder opa Christ en Oma Mien..Ze waren een deel van onze familie en dat zijn ze op de dag van vandaag nog steeds.
Vandaag kreeg ik een telefoontje..Het was Truus! Ik dacht nog: Oh, die wil wat afspreken om langs te komen, want dat was al effe geleden..
"Hai Meis, ik moet je wat vertellen en het is geen goed nieuws.. Ik ben ziek..Ik heb longkanker, met uitzaaiingen naar mijn botten.. en ik word niet meer beter..."
Dat hakte er nogal in..Ik was even helemaal sprakeloos en dat wil wat zeggen! Lang verhaal kort: Er wordt een behandelplan opgesteld, ze krijgt morgen een bestraling om te proberen om de uitzaaiing in haar ruggenmerg in te kapselen, ze krijgt 4 chemokuren om de longkanker te behandelen, maar het is alleen maar rekken...Het is een aflopende zaak..Mijn lieve Truus..Zowat heel mijn leven was je bij me, ik heb op je kinderen gepast, je was bij mijn eerste huwelijk, je was bij mijn tweede huwelijk, we hebben door de jaren heen lief en leed gedeeld..
En nou moet ik je door die kutziekte af gaan geven...Laatste edit 23-08-2021 01:26

@HoLaHu: het zit jullie ook niet mee dit jaar zeg, volgens mij is het niet voor het eerst dit jaar dat ik je heel veel sterkte toewens.