@HoLaHu: De rest ook

@KhunAxe: Ongetwijfeld hielp het wel mee dat ik inderdaad niet meer van mijn ex hield en dat het een opluchting was toen hij weg was.
Maar ik ben ook niet zo'n janker hoor. Zoals je weet ben ik mijn ouders binnen 4,5 maand allebei kwijtgeraakt. Toen ons pa overleed ben ik één keer volgeschoten en dat was dan nog als reactie op een FB- bericht van mijn zoon, die een uitspraak van mijn vader citeerde. Dat was nog eens niet echt huilen, ik kreeg een dikke krop, op zijn Brabants gezegd.
Toen mijn moeder nét overleden was en ze opgehaald werd door de Dela in het verzorgingstehuis, toen liepen we achter die baar aan en toen heb ik misschien twee minuten gehuild. Een paar tranen, meer niet..
Maar dat wil niet zeggen dat ik dat emotioneel niet voelde. Ik kan niet zo goed janken en als ik dat doe, dan is dat echt een bevrijding. Dan komt de spanning los, zeg maar. Mijn moeder is gecremeerd op mijn verjaardag, 3 december. Een paar weken naderhand was het Oudjaar en Nieuwjaar...Mijn Lief en ik hadden die avond lekker met zijn tweetjes doorgebracht, oudejaarsconference gekeken, met wat lekkere hapjes en een drankje. Het werd 12 uur, we wensten elkaar een gelukkig Nieuwjaar en mijn Lief pakte de telefoon om zijn ouders te bellen, want dat deed hij elk jaar, net zoals ik dat elk jaar deed bij mijn ouders. En ik zei: Ja! Pak jij die telefoon maar om je ouders te bellen, want ik kan dat niet meer....En toen kwam alles in één keer los...Ik heb zó gejankt! Ik denk wel een kwartier...en toen belde mijn Jongste om me een gelukkig Nieuwjaar te wensen en die hoorde dat er iets niet goed zat en toen begon ik weer...Maar om half één 's nachts was ik het kwijt. En mijn God, was dat even een opluchting!Ik had het gevoel of er een paar betonblokken van mijn schouders waren gekomen!Alle spanning van 5 maanden in een keer weg!

@HoLaHu: Ik weet het allemaal nog schat, dat was een zware tijd voor je, geloof me, I've been there.

Zonder dollen: Als een flinke huilbui kan opluchten dan zou ik het zeker doen, ik ben nou weer niet zo macho dat ik zeg dat mannen niet mogen huilen, (met dank Jacques Herb )

Nadat Martijn was overleden, (het absolute dieptepunt in mijn leven!), ben ik met regelmaat in huilen uitgebarsten, ik kon er niets aan doen, tegenhouden al helemaal niet. Maar ik voelde mij daarna niet beter, niet opgelucht, enkel slechter. Behalve het verdriet had ik nu ook een zere strot, dikke ogen en een verstopte neus.

Dit af en aan janken heeft toch wel een poosje geduurd hoor! Toen mijn ouders overleden was ik diepbedroefd en met name toen mijn moeder overleed heb ik een flink potje gejankt, maar dat is niets vergeleken bij het verlies van een kind.

Ik kan naar waarheid zeggen dat er niets ergers bestaat dan dat. Martijn is inmiddels ruim 8 jaar dood en zelfs nu ik dit schrijf prikken mijn ogen. Ik huil niet, maar mijn blik word nu wel een beetje wazig.. Ruim acht jaar na dato! Over het verlies van je ouders kom je heen, dat is nu eenmaal de natuurlijke gang van zaken, maar je kind? Je komt er nooit overheen, je leert ermee leven.

.Laatste edit 12-05-2020 01:22

@KhunAxe: Ik kan niet zeggen dat ik weet wat je voelt, want ik heb het goddank nooit hoeven meemaken. Maar ik leef wel met je mee, het lijkt me echt het ergste wat je als ouder ooit mee kan maken..Het gaat zo tegen de natuur in. Zoals je al zei: Je ouders afgeven is erg, maar dat hoort bij het leven, ze zijn ouder dan jij, de normale gang van zaken is dat je je ouders overleeft. Dat je als ouder je kind overleeft is niet normaal...En daarom ook heel heftig.

@HoLaHu: Zoals ze in Den Bosch e.o. wel zeggen:

Bid onze lieve heer maar van het kruis dat je het nooit hoeft mee te maken..

Welterusten voor zometeen, spreek je vanavond weer

@KhunAxe: Truste en tot straks!

==========================================

Ik zit nu bijna 2 jaar thuis in de ziektewet. Ik kan mijn werk als postbezorger bij PostNl niet meer doen omdat ik een spierziekte heb. En dus komt nu het UWV om de hoek kijken...
Een week of 6 geleden kreeg ik een brief van het UWV dat ik een aanvraag moest doen voor een WIA-uitkering. Er zat een brief bij welke papieren ik daarvoor moest opsturen en welke papieren door de werkgever aangeleverd moesten worden. Gelukkig moesten de meeste papieren door de werkgever aangeleverd worden, dus daar had ik geen omkijken naar.
Op één uitzondering na: Het formulier: Medische informatie. Dat moest door de bedrijfsarts aan mij toegezonden worden en ik moest dat dan weer doorsturen naar het UWV. Prima! Ik ging ervan uit dat ik dat betreffende formulier wel snel binnen zou krijgen...Niet dus! Een week voor de datum dat ik dat moest inleveren ging ik toch maar eens bellen met mijn leidinggevende. "Ik moet volgende week woensdag dat formulier Medische Informatie opgestuurd hebben naar het UWV, maar ik heb dat nog steeds niet ontvangen van de bedrijfsarts. Kun jij dat voor me navragen?" ( Wij kunnen niet zelf rechtstreeks bellen met de bedrijfsarts, dat moet onze leidinggevende doen) Leidinggevende zei: okee, dat doe ik voor je..Tien minuten later belde hij me terug. Volgens de bedrijfsarts had die dat formulier al zeker twee weken eerder naar me toegestuurd, per post. Ik had niks gehad...en dat zei ik dus ook. Nou ja, lang verhaal kort: Het werd een moeilijk verhaal, zijn ja tegen mijn nee...UWV kwam er tussen: Ik had niet de betreffende formulieren op tijd ingestuurd en dus werd mijn aanvraag niet in behandeling genomen, bellen...nog meer bellen..stress alom...Uiteindelijk heeft mijn leidinggevende het voor elkaar gekregen dat ik uitstel kreeg bij het UWV, dat de bedrijfsarts nogmaals het formulier aan me opstuurde en dat kreeg ik vandaag binnen. Het heeft hier nog geen twee uur binnen gelegen. Ik moest het namelijk deze week nog opgestuurd hebben naar het UWV, langer kreeg ik geen uitstel. Het zat om 2 uur in de brievenbus, ik heb het opengemaakt, een kopie van gemaakt en toen het hele formulier in een grote envelop gedaan en op de bus gedaan. Als het goed is krijgen ze het dus morgen bij het UWV binnen! Nou zat ik daarstraks wel te denken: Als de bedrijfsarts inderdaad dat formulier naar me opgestuurd heeft, en ik wil best geloven dat hij dat inderdaad gedaan heeft, dan zwerft er dus ergens een envelop rond met mijn medische gegevens...Getver!!

UWV? Gecondoleerd lieverd.. Wat een kut-organisatie is dat.

De dag dat ik werd 'overgeheveld' van het UWV naar het APB was een goede dag voor mij.

Maar dat is allemaal lang geleden, misschien zijn ze inmiddels wat wijzer geworden? Hoe dan ook veel succes én sterkte de komende tijd!

(Waarom hebben ze de info niet per geregistreerde post verzonden? Kost en paar dubbeltjes en je kunt precies volgen waar het is)

Laatste edit 15-05-2020 01:26

@KhunAxe: Ja, dat zei mijn Lief ook...Waarom hebben ze dat niet aangetekend verstuurd??

@HoLaHu: Jouw Frans? Da's unne gehaaide!

@HoLaHu: Je werkt voor PostNL en het formulier is kwijtgeraakt in de post. Dus eigenlijk heeft je werkgever het formulier kwijtgemaakt.

Heb je het nu zelf wél aangetekend verzonden?

@venzje: Als ze me niet geloven...Ik heb de kopieën!

=================================

Vandaag ontving ik een brief van het UWV.
Ze hadden mijn medische informatie binnen gekregen en nemen mijn aanvraag in behandeling. Uiterlijk 10 juli krijg ik bericht of ik in aanmerking kom voor een WIA-uitkering. Mooi! Ik wacht het af!
Er zat nog een begeleidend schrijven bij: Aangezien PostNl er niet voor gezorgd heeft dat ik alle formulieren op het juiste tijdstip kon aanleveren moeten ze me langer doorbetalen...In plaats van tot 10 juli, moeten ze me nou tot 31 juli doorbetalen. Ik kon toch niet nalaten om er eventjes om te gniffelen....

=======================================

?? ??

Vandaag zijn mijn Lief en ik naar het mortuarium geweest om afscheid te nemen van de jongste broer van mijn vader. Ome Stephan...Een lieve, aardige man met een zeer opgeruimd karakter. Voor ons was het Ome Broeder, want hij was een geestelijke, van de Order der Penitenten. 70 jaar is hij lid geweest van die kloosterorde, waarvan hij er bijna 40 jaar van in Duitsland heeft doorgebracht.Zijn werkzame leven begon hij als kok in zorginstellingen ( de man kon echt gewéldig koken!), maar na een aantal jaren heeft hij door middel van allerlei opleidingen zich bekwaamd in de zorg voor gehandicapten. Behalve zijn echte familie in Nederland had hij in Duitsland een soort van pleegfamilie, een gezin waar hij altijd de Kerstdagen en andere feestdagen doorbracht. Hij is zelfs peetoom geworden van een van de kinderen van dat gezin, een jongen met een geestelijke en lichamelijke handicap. Tot een paar maanden geleden had hij daar nog steeds contact mee. Toen hij een jaar of 13 geleden behoorlijk serieuze lichamelijke klachten kreeg, is hij toch weer naar Nederland verhuisd. Ook omdat hij dan dichter bij zijn ook steeds ouder wordende broers en zussen kon zijn. Hij kwam in een huis van de Orde te wonen, in Waalre. Hij woonde er nog maar een week of wat, toen in Waalre een aanslag werd gepleegd op het gemeentehuis aldaar. Een paar dagen daarna trof ik hem bij mijn ouders. "Hee Ome Stephan! Wat leuk dat ik je zie! Alles goed? Goed den aard in Waalre?" Hij zei: " Ja, alles gaat prima! Er waren wat moeilijkheden over de papieren op het gemeentehuis, maar daar heb ik meteen mee afgerekend!" En toen volgde die schallende lach, die zo kenmerkend was voor hem!
Hij was de laatste van het gezin waaruit ook mijn vader voortkwam, de laatste van 9 kinderen.. Hij is 88 jaar geworden.
We zullen hem missen...

Ach, gecondoleerd meis, maar hij heeft zo te horen een goed leven gehad en een mooie leeftijd bereikt.

Ikzelf heb al heel lang geen contact meer met de broers en zussen van mijn moeder, hooguit hoor ik af en toe dat deze of gene weg is. Mijn moeder had ook iets van 8 of 9 broers en zussen, dus in het begin kon het lijden. Mijn moeder was de op 1 na jongste, maar de eerste die ging..

Nogmaals mijn deelneming schat..

@KhunAxe: Dank je wel.
Vandaag waren er een heel stel neven en nichten van vaders kant, mensen die we veel te weinig zien eigenlijk...Niet dat de intentie er niet is, maar we wonen echt verspreid over heel Nederland en we zijn van nature al geen "lopers"...Niet zo familieziek, om het zo maar te zeggen. Maar áls we elkaar dan zien, dan is het eigenlijk wel meteen dolle pret! En zo werd er buiten het mortuarium toch nog veel gelachen, ondanks alles. En dat is goed..Want als "den Ome" er tussen had gestaan, had hij ervan genoten en het hardst gelachen van allemaal! Er zijn al een tijd plannen voor een familie-reünie, maar Corona gooide daar roet in het eten..Als het allemaal achter de rug is, dan komt die reünie er! Zekers te weten!

@HoLaHu: Gecondoleerd met je oom.
Het lijkt me een prachtige man geweest te zijn!

@Mamsie: Dank je wel!
Het was inderdaad een geweldige man!

=========================================

Overmorgen gaan we voor de eerste keer sinds 1 maart weer naar de schoonouders toe. We zijn er dan alleen met de ouwelui, we gaan niet meteen met heel de familie bij elkaar zitten, dat lijkt ons niet zo verstandig. Uiteraard wordt de afstand bewaard, daar zijn we met zijn allen heel goed in geworden de afgelopen maanden. Schoonzus Marianne gaat op zaterdag er naar toe, met een begeleider om te zorgen dat de afstand terdege bewaard wordt. Marianne is zwakbegaafd, vandaar. Zondagmiddag gaan mijn Lief en ik op bezoek, zondagavond broer Cor en zijn vrouw en maandag broer Johan en zijn vrouw. We merkten de afgelopen tijd, als we zaten te skypen met de hele familie, dat vooral Pa aan het inleveren is. Hij is lichtjes aan het dementeren en nu de bingo, de kaartmiddagen en het wekelijkse familiebezoekje bij zijn tweelingzus weggevallen is, levert hij in...Hij zit letterlijk van de vroege ochtend tot de late avond op de bank bij de TV..Tijdens het Skypen zit hij vaak doelloos te staren, is niet helemaal bij de gesprekken..Hij heeft wat prikkels van buitenaf nodig! Dat is een van de redenen waarom we langzamerhand de bezoeken weer op willen starten. Buiten het feit dat we ze natuurlijk enorm gemist hebben!

Weinig over te zeggen, enkel 'Veel plezier!'