Marijke

Ik moest erg wennen aan het noemen van achternamen. Er zijn een aantal met dezelfde voornamen, en dus worden hun namen volledig genoemd. Ik kort het hier af, voor hun privacy uiteraard. Maar het is wel iets wat ik sneller zou doen, Henk H, Henk B, Henk K, dan hun volledige achternamen te gebruiken. Maar dan is het voor de bewoners niet duidelijk.
Inmiddels ben ik er aan gewend, maar heeft wel even geduurd. Ze kijken je ook niet begrijpend aan, als je alleen de voornaam zegt. Ze wachten ook op de achternaam. Dus... jep... gewoon maar doen dan.

Vandaag was zo'n dag met Marijke. Marijke is er niet altijd op dinsdag, maar vandaag was ze vrij van haar werk.
Ze moest naar de schoenmaker die speciaal voor haar schoenen maakt. En 1 paar moest even wat ruimer gemaakt worden, want ze knelden een beetje.

Marijke is een wat moeilijkere bewoner. Ze kan heel erg boos worden, en dan komt het oermens uit haar. Ze kijkt dan boos en ze lijkt nog forser dan ze al is.
In het begin schrok ik daarvan. Ik wist niet wat ik moest doen. Wegrennen is nou niet een oplossing bij dit soort mensen. Niet dat ik dat snel doe, maar bij Marijke... Ter beeldvorming... je wil dan wegrennen als je haar niet kent.
In het begin gelijk iemand van de begeleiding er bij gevraagd en goed geluisterd en gekeken hoe ze haar kalmeerden.
Als je nieuw bent, dan kan Marijke niets met je. "Je mag wel weggaan", zegt ze dan. En dan zit ik daar met mijn goede bedoelingen. Want wat moet ik nu doen dan?
Als snel had ik dat in de gaten, en zorgde ik ervoor dat ik alleen aandacht aan haar gaf, als ze er aan toe was. Of als ze het vroeg. En als ze het vroeg zei ik altijd; "Wat lief dat je me vraagt Marijke".

Als alles niet gladjes verloopt, dan is Marijke snel boos. Dus deze corona tijd is voor haar heel erg erg erg. Als iemand erover praat in de gezamenlijke woonkamer, dan zegt ze met een luid en duidelijke stem dat ze moeten ophouden, want ze wordt daar niet goed van. En als je doorgaat, nou ... dan wordt ze dus heel erg boos.

Laatst was ik eens met een andere bewoonster op pad. En ik zag dat ze mij zag met de andere bewoonster (Esther) en ik wist al gelijk wat er ging gebeuren.
Dus ik zei tegen Esther dat ik nog even naar Marijke wilde, om haar even gerust te stellen.
Er gebeurd dan het volgende:

Ik loop de huiskamer in en zeg; "Hoi Marijke, hoe is het met jou".
Marijke: "Je mag wel gaan".
Ik: "Doe ik nog even niet Marijke, want ik zie dat je boos bent op mij".
M: Ja ik ben ook boos, ik kan niets met jou, je mag wel weggaan".
Ik: Ik ga eerst even een bakkie koffie drinken, wil jij ook koffie.
M: Nee, je mag wel weggaan, vind jou niet leuk.
Ik: Ik ga pas na mijn bakkie weg, want ik ga eerst even bij jou zitten.

Ondertussen ben ik bezig om een bak koffie te pakken en vertel ik Marijke dat ik met Esther op pad moest want haar oplader van haar tablet was stuk. En dat ik echt wel gezien had dat Marijke er was, maar dat ik echt met Esther even weg moest. En dat ik sowieso nog even een bakje koffie ging drinken met mijn lieve Marijke.

Ik: Dus meissie, sorry, maar het moest echt even gebeuren.
M: Ik wil nu wel een bak koffie.
Ik: Ga ik gelijk voor je inschenken meissie.
M: Sorry Melanie dat ik zo boos werd. (Jip mijn voornaam is Melanie)
Ik: Ach lieverd, ik weet toch dat je daar niets aan kan doen. Daarom blijf ik ook nog even bij je, tot je weer wat rustiger bent.
M: Ik vind jou een lieve vrouw Melanie, ik mag jou wel.
Ik: En ik vind jou lief Marijke.

Vanmiddag had ik weer zo'n momentje met haar. Alleen ik weet niet wat ik dit keer niet goed had gedaan. Inmiddels ben ik iets minder voorzichtig met haar. Ik weet nu hoe ik met haar moet omgaan. En als het niet wil, dan kan ik altijd nog een begeleider vragen. Ze wilde geen koffie, en ik kon wel gaan want ze kon niets met mij.
En tien minuten later, toen ik naar haar had geluisterd, en gevraagd had wat ze zoal had gedaan vandaag, wilde ze wel koffie. En toen zei ze '''Sorry Melanie"' . Ach Marijke, zei ik, dat weet ik toch dat je daar niets aan kan doen. En met dat was alles weer goed.

Marijke is ook erg aandacht behoeftig. Zo gauw iemand anders aandacht krijgt, dan vind ze niets meer leuk. Dus het is best nog wel een gejongleer met andere bewoners erbij. Maar op de een of andere gekke wijze lukt me dat zonder problemen. Het gaat gewoon automatisch. Ik raak niet geïrriteerd, of onrustig. Integendeel, ik word er ...blij... van... Dat had ik niet van mezelf verwacht.
Ik had verwacht dat met dit ging irriteren en dat ik gestrest zou raken. Maar juist niet. Vreemd vreemd vreemd. Maar wel een leuke ontdekking over mezelf.
Het stoort met ook niet dat de ze continu dingen herhalen wat ze zeggen. Normaliter vind ik dat uitermate irritant, maar bij deze bewoners heb ik dat totaal niet. Ik begrijp echt niet waarom, maar het pakt zo wel uit. En ik ben er echt blij mee.

Als ik nu thuis kom, met zo'n middagje als vandaag, voel ik me energiek. Opgeladen. En dan had ik vier verschillende persoonlijkheden aan de tafel zitten. De èèn komt alleen twee bakjes koffie drinken en is een persoonlijkheid dat heel erg snel in een psychose kan komen. Wil met weinig mensen contact. Maar heeft inmiddels een veilig gevoel bij mij. Ik stel geen rare vragen, en ik vind alles begrijpelijk en ik hij mag zijn wie hij is. De ander is een persoonlijkheid dat heel erg behoefte heeft aan opdrachten en goedkeuringen. Hem moet ik vertellen dat hij er mag zijn, en dat hij mag doen wat hij wil, voor zichzelf, en niet voor een ander. Dan heb je er nog èèn die vrij goed in zijn vel zit, en gewoon leuk zijn gang gaat. En dan heb ik Marijke er ook bij, die eigenlijk niet wil dat ik de andere drie aandacht geef.
Alle vier zitten ze in hun eigen wereldje. Ze luisteren niet naar elkaar. En als de èèn begint zijn verhaal te doen, gaan de andere dat op hetzelfde moment ook doen. Dus is het als een juffrouw in de klas 1 voor 1 naar hun luisteren, vaak naar Marijke kijken zodat ze het gevoel blijft houden dat ze in beeld is. En alle vier beantwoorden op hun manier.
En dat lukt me.... Nu ik het hier zo neer zet, blijf ik verbaasd over mezelf dat me dit lukt.
Want ik heb ook wel eens een verhaaltje moeten voorlezen bij kleuters. En nope, dat was niet mijn ding. Ik werd gek van die onrustige kamikazies. Dus toen heb ik alle schoenen ingenomen, en gezegd dat ze die pas terug kregen als ze stil bleven tijdens het voorlezen van het verhaal dat ik aan het voorlezen was. Was niet echt opvoedkundig correct, maar het werkte wel

Mijn woensdagmiddag is vanaf deze week naar de vrijdag middag gezet. Dus morgen vrij en vrijdagmiddag heen. Komt wel ff goed uit, want ik moet wat verzinnen om wat voor de sinterklaasperiode te maken. Pietjes maken en een sinterklaas en alles wat daar zo bij komt. Even op een kinderknutselwebsite snuffelen.

Poepoe... Ik heb heel veel respect voor de manier waarop jij iedereen in zijn waarde laat. Dat lijkt niet iedereen te kunnen. Maar jou vind ik een kanjer!

Laatste edit 03-11-2020 19:17

@Mamsie: Dank je voor het compliment. Fijn om te horen, want daar streef ik wel naar, ieder in zijn eigen waarde laten.

Hier op de website over de artikelen die ik lees heb ik daar wel moeite mee hoor, dan word ik nog wel es pissig en moet ik wel heul erg nadenken over wat ik schrijf

@Questyn: Ik heb diepe bewondering voor je! Ik zou zoiets niet kunnen Je lijkt mij een bijzonder mens toe, een bijzonder goed mens welteverstaan

En af en toe eens lekker sakkeren bij een artikel hoort er ook bij hoor! We zijn geen van allen vrij van emoties en gevoelens.

Je maakt overigens een fantastische indruk op ons met je Blogs!! Erg interessant en leerzaam om te lezen, maar het zou mijn beroep niet kunnen zijn Petje af hoor!

Nou ben ik niet bijzonder pedagogisch onderlegd. Maar het lijkt mij dat als iets werkt het toch zijn kwaliteiten heeft.

@Questyn: Zo te zien ben je geknipt voor dit werk.

Het verhaal over Marijke doet me denken aan een verhaal van mijn moeder, die eind jaren '40 net zo'n cliënt had in wat toen nog het Rijkskrankzinnigengesticht heette. (Tegenwoordig 'Landgoed De Grote Beek'. De functie is nog dezelfde.)
Deze indrukwekkende verschijning werd Duifje of Engeltje of zoiets genoemd -hoe precies ben ik vergeten- en de meeste verzorgers waren bang voor haar. Mijn moeder kon echter al snel lezen en schrijven met madam en trok veel met haar op.

@venzje: Dit 'fenomeen' zie je ook binnen gevangenissen en in de TBR. Ikzelf heb het ook enkele keren meegemaakt. Eigenlijk kon ik het best overweg met de hele zware criminelen.

Een leuk voorval was toen op een dag een achterneef van mij werd binnengebracht in het HvB. Tonnie was een rascrimineel en een uitstekende karateka, een vechtersbaas met een zeer slechte reputatie. Toen hij binnenkwam was ik op de tweede etage en zag hem aankomen met zijn inkomstenpakketje, (deken, tandpasta, tandenborstel en een stuk zeep).

Ik riep hem, hij keek omhoog en riep enthousiast, 'Hee neefje!!!'.. Ik ben hem gaan opzoeken en we hebben een babbel gemaakt waarbij ik duidelijk maakte dat we weliswaar familie waren maar dat hij zich daar niets op kan laten voorstaan. Hij begreep het volkomen en heeft zich terwijl hij bij ons op 'logé' was netjes gedragen

@Questyn, als jij een pen vastpakt , dan moet ook echt alle inkt eruit
Wat een lang verhaal

@Questyn: ik ben zelf scoutingleiding voor kleutertjes en ik voel je helemaal, met die actie met die schoenen...

Ik ben onder de indruk hoe goed je dat lukt, vier mensen die heeeel verschillende dingen nodig hebben tegelijk allemaal in hun waarde laten en geven wat ze nodig hebben...

En Sinterklaasknutsels zijn gewoon heel erg leuk, dus veel plezier vrijdag

@KhunAxe: wortel: @Buick: @venzje: @Emmo: Wat een leuke fijne reacties weer. Poeh, even mijn schoenen vasttapen aan mijn voeten
Nog leuker de eigen herinneringen, zoals die van Venzje, Wortel, Khunaxe.. Wauw

Oja @Buick: Nou ik laat ook nog wat inkt over in de pen, want meestal heb ik zoiets van... aaaah dat vertel ik een andere keer er wel bij.....

Laatst een dagje uit geweest met Esther en Wietse. Wezen eten waar Esther werkt. Erg leuk. Een soort van koffie en thee pubje waar je ook een kleine hap kan krijgen. En je wordt bediend door helden als Esther.
Ik zeg helden, want een ieder die in de horeca werkt vind ik een held. Het lijkt mij vreeeeslijk om mensen te moeten bedienen en alles wat er bij komt kijken.

Maar goed, we zitten in de auto en zijn op weg. Esther en Wietse keuvelen wat met elkaar op hun manier. Er is een Karin die ze allebei kennen. Ze is jarig. Ik hoor Wietse zeggen dat hij wist dat Karin jarig was. Ja zegt Esther, dat klopt. Ze is jarig.
Het is heel even stil, en dan zegt ze... 'Wietse, je raad nooit wie er vandaag jarig is.'
'Wie dan?', vraagt Wietse
'Karin is jarig vandaag'.
'Echt waar', zegt Wietse
'Ja', zegt Esther, 'Dat wist je niet hè'.
'Nee', zegt Wietse

En dan moet je proberen niet te lachen....

Oja....
Marijke kan er ook wat van, zo'n leuke manier van praten....

Marijke: 'Melanie', zegt ze heeeeel serieus!
Ik: 'Ja meissie'
Marijke: 'Ik heb heel goed nieuws voor jou'
Ik: 'Wat dan?'
Marijke: 'Mijn bloedsuiker is weer lager'
Ik: 'Ja, nou dat is inderdaad goed nieuws voor mij'

@Questyn: Je moet er maar mee uit de voeten kunnen, met zulke mensen.. Persoonlijk zou het niets voor mij zijn, geef mij maar liever een zootje boeven

@Questyn: heerlijk toch
Je mag ze niet uitlachen, maar je mag wel blij gniffelen

wortel: Vriendelijk toelachen mag toch wel?

@Emmo: precies

Wat ik leuk vind aan deze mensen is dat ze, net als kleine kinderen, mee doen met de grote mensen praatjes. Door naar ze te luisteren hoor je precies wat ze zoal opnemen en wat niet.
En als je dan een stel kleuters erbij zou nemen, dan zie je dat ze hetzelfde doen. Dan moeten wij mensen ook lachen. Gewoon omdat we weten dat kleine mensjes de grote mensjes na doen, zonder dat ze al weten waarom ze het eigenlijk doen.
De grote mensjes weten al, dat het oefeningen zijn voor later, als ze bij de grote mensjes horen.

Hetzelfde heb ik ook met dieren. Ik heb een kat die op een manier kan liggen, dat het lijkt als of hij als een bouwvakker over een leuning hangt.
Ik denk dat het te maken heeft met het herkennen van een bepaalde houding, dit associëren met iets wat bekend is, en daar de humor van inzien.

En wortel: en @Emmo: Bij mijn katten kan ik gelukkig hard lachen. Bij de bewoners glimlach ik en gniffel ik in mezelf. Met de gedachte dat ik het wil onthouden, omdat het zo grappig is.

Èèn van mijn nichtjes was al jong aan het karten. Het was zo grappig om haar te horen praten destijds. Ze was toen een jaar of zes, inmiddels is het twintig jaar later. Dan zei ze tegen haar vader; Pap, de banden moeten vervangen worden, ze zijn een beetje te slick....
Tja, dan stromen de tranen over mijn wangen van het lachen

@KhunAxe:
Dat leek mij vroeger ook wel leuk. Nu heb ik inmiddels wat gehoord van mijn buurman, en ben ik al wat gematigder.
Dan die mij de boefjes van mij maar

@Questyn: Zo jij geknipt blijkt te zijn voor jouw werk, zo was ik precies op maat gesneden voor mijn werk Ik heb in de bajes en binnen de TBS gewerkt en heb het daar altijd geweldig naar mijn zin gehad, ik ging fluitend naar mijn werk

Ik heb collega's uit- en opgebrand zien raken, ze konden de druk niet aan. Dit is geen waardeoordeel, dit is een constatering!

Zo jij bevrediging en plezier uit jouw werk haalt zo haalde ik dat uit mijn werk, des te groter de crimineel, des te makkelijker kon ik ermee omgaan

Ik zou waarschijnlijk jouw werk niet kunnen doen, zo jij 't mijne waarschijnlijk niet zou kunnen, of in ieder geval met veel minder plezier dan je nu hebt.. Het werkt enkel goed als je werkzaamheden 'aansluiten' op je karakter, doet het dat niet dan branden we op, beetje voor beetje..

.Laatste edit 16-11-2020 23:11

@Questyn: @KhunAxe: En ik zat daar zo'n beetje tussenin. Patiënten bij de huisarts zijn soms behoorlijk geschift en soms nogal intimiderend.
Maar ook ik heb altijd met plezier gewerkt en kon met de meeste mensen best goed opschieten.
Ik had ook wel het gevoel dat ze mij waardeerden. Het was voor mijn gevoel de geknipte baan voor mij.

@Mamsie: Volgens mij kun jij sowieso goed met de meeste mensen opschieten

@KhunAxe: Dat leer je wel in dat vak....

@Mamsie: Ik had het over de 'gewone' Iris, niet de Doktersassistente

@KhunAxe: Ja, ik heb een bloedhekel aan conflicten, ik kan er ook niet goed mee omgaan.

@Mamsie: Dat weet ik lieverd. Ach, we zijn niet allemaal hetzelfde, gelukkig!!