@ledi: Ja, dat jij daarvan nog steeds bloost is wel begrijpelijk...

Een mevrouw uit mijn buurt schrok hevig toen ze haar twee jarige zoontje in de kofferbak vond bij een tweedehandswinkel.

Ze zal eigenlijk boodschappen doen, op de oprit dacht ze even om dan ook gelijk zakken met oude kleren weg te brengen naar tweedehandswinkel. Ze liet de kofferbak open en de voordeur. Haar zoontje vond het wel een leuke verstop plek. Hij klom via de bumper en trekhaak in de kofferbak. Hij ging helemaal tegen de achterkant van de bank liggen. Toen zijn moeder kwam met de zakken zag ze hem niet wegens de kofferbak diep was. Ze gooide zakken erin, naar haar mening vond ze wel dat de kofferbak wel erg snel vol was. Met een beetje proppen lukte het ook de laatste zakken erin te doen.

Haar zoontje gaf geen geluid ondanks de benauwde positie. De moeder sloot de kofferbak af.

Ze schreeuwde naar binnen dat ze weg ging, met de veronderstelling dat haar zoontje bij zijn twee broertjes en zusje was. De vader leek hem niet te missen, hij was aan het werk in zijn kantoorruimte naast de woonkamer. Hij hoorde de kinderen wel maar zag ze niet.

Bij het uitladen van bij de tweedehandswinkel kreeg de moeder de schrik van haar leven.

Haar zoontje zei ook voor de grap, bhoe!

Mijn Indische omaatje van 98 overleefde twee oorlogen en twee kinderen maar is nog altijd kwiek en ondernemend. En zuinig: zo ongeveer haar hele interieur komt van de straat. Laatst had ze weer een onmisbare fauteuil gespot. Met haar charmes kreeg ze een plantsoenmedewerker zover om het ding naar boven te tillen, drie hoog op het Amsterdamse Merwedeplein. Het was een warme dag. Halverwege voelde de man zich niet zo goed. Hij ging zitten, deed zijn ogen dicht en… stierf. Voordat de ziekenwagen met het lichaam vertrok, ontfermde de ambulancemedewerker zich nog over oma. Nee, slachtofferhulp hoefde ze niet. „Maar kunt u misschien de stoel voor mij naar boven tillen?”

aan het einde van WO2 werden een paar grenzen verlegd, en zo kwam het dat het huisje van een oude mevrouw niet meer in Polen lag, maar in Rusland. een jonge soldaat moest de deuren langs om dat aan de mensen te vertellen, en kwam ook bij genoemde mevrouw....
haar reactie was 'gelukkig, nog zo een koude Poolse winter had ik niet overleefd".

Drie keer in de week loop ik hard op het strand. Verleden week werd ik verrast door een kilometers lang spoor van naaldhakken. Wie gaat er nou op pumps een strandwandeling maken? Ik liet mijn fantasie de vrije loop.

Twee dagen geleden dook het hakkenspoor weer op. Als een detective onderzocht ik de gaten; diepe indrukken, lange, puntige, ronde hakken, grote passen. Vandaag was het weer raak, verse sporen. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn trainingsethos. Ik keerde om, volgde het spoor, op zoek naar de perverse high heels.

Ik passeerde een eenzame nordic walker, het spoor was verdwenen.

en het viel niet op dat die sporen van naaldhakken nogal ver uit elkaar stonden en er sporen van sportschoenen tussen stonden, in tamelijk dezelfde afstand

botte bijl: tja, misschien was de schrijver zo gefixerd op die "naaldhakken" dat al het andere niet opviel.
=====================================

Op een vacature reageer je specifiek: geschreven naar een functie toe, origineel. De informatie die je deelt is best privé.

De afwijzingen van de potentiële werkgever zijn meestal standaard. Na twee woorden weet
je het al: weg is dat beetje hoop. Vanwege „de vele reacties” is „een persoonlijke toelichting, zoals u begrijpt, niet mogelijk”. Tegelijk zijn dat al parels, vaak blijft het helemaal stil aan de andere kant.

Dat een afwijzing niet is gepersonaliseerd, frustreert wel eens. Maar de afwijzing die ik gisteren ontving „..omdat andere kandidaten beter aan uw profiel voldoen” is mij zelfs té persoonlijk.

@ledi: ja vaak krijg je niet eens meer een reactie

en `mevrouw uw profiel is te specialistisch voor ons bedrijf`

`uw ervaring binnen dit specialisme is niet ver genoeg ontwikkeld`

goed, dan hebben ze er wel naar gekeken, maar volgens mij klopt het ergens niet helemaal...

@MIADIA: inderdaad vaak loze woorden.

Ik heb me jarenlang verzet tegen de terreur van mijn mailbox. Ik heb geprobeerd om alleen maar te mailen tussen vier en vijf uur (resultaat: ik vond om 4 uur e-mails die zeiden dat het adviesstuk waaraan ik de hele dag had gewerkt niet langer nodig was). Ik heb me consequent afgemeld voor alle nieuwsbrieven (resultaat: meer nieuwsbrieven). Ik heb collega’s persoonlijk aangesproken die mij om onduidelijke redenen cc-den (resultaat: een blanco blik op zijn best, meestal irritatie). Ik pakte zoveel mogelijk de telefoon (resultaat: meestal voicemail. Daarna een e-mail met de vraag of ik gebeld had). Ik heb geëxperimenteerd met Instant Messaging (resultaat: gemiste IM berichten kwamen in mijn mail, lang leve de Outlook Integratie). Kortom, wat ik ook deed, het aantal e-mails nam toe. Ik kwam minder en minder toe aan mijn werk. En dus besloot ik het roer radicaal om te gooien.

Een paar jaar geleden ben ik begonnen steeds iets minder te gaan werken en wat meer te gaan mailen. Als je maar lang genoeg ergens werkt, weet op een gegeven moment namelijk niemand meer precies wat je doet. Dat gegeven benut ik ten volle. Op dit moment is de verhouding 20-80. Ik werk 20% van mijn tijd en de rest besteed ik aan het versturen en beantwoorden van e-mails. Zo gauw onder in beeld het bericht komt dat ik een nieuwe e-mail heb, kom ik in actie. Ik lees de e-mail, beantwoord hem meteen en geef nog wat extra suggesties. Immers omdat ik tijd genoeg heb, en omdat ik mijn mail goed lees, weet ik altijd precies wat er speelt. Collega’s vinden dat fantastisch. Ik hoor het regelmatig terug. Rens? Geweldige vent. Onmisbaar voor de afdeling. Geeft altijd meteen antwoord. Hoef je tenminste geen dagen te wachten op een reactie.

Ik heb pas een paar 360 graden feedbacks gedaan (via de mail uiteraard) en ze waren zonder uitzonderingen lovend. De laatste jaren heb ik alleen maar positieve beoordelingen gehad met bijbehorende salarisverhogingen. En dat terwijl ik steeds minder doe. Fantastisch toch? Ik heb zelfs tijd om op mijn gemak eens door te vragen hoe het nu precies zit met die oom in Nigeria waar ik schijnbaar geld van heb geërfd.

Ik raad het iedereen aan. Stop met werken, begin met mailen. U en uw collega’s zullen versteld staan!

@ledi: Ik las vandaag een column met een vergelijkbare clou.
Weknemersproductiviteit door mechanisering heel hoog, maar geen gestegen werkloosheid tot kort geleden. Verklaring: we maken tekst. Vergadering, e-mail, stappenplannen en notulen van de vergadering. Daarvoor betalen we elkaar.
Maar nu komt er toch meer werkloosheid. Wat te doen? Ga hen ook betalen voor wat nu 'vrijwilligerswerk' heet. Vaak nuttiger dan tekst maken, maar bij gebrek aan beloning van een baas (loon) voelt een vrijwilligerswerker zich vaak minder nuttig.
Uitkering of loon voor tekst maken is toch in praktijk hetzelfde?
Zo zei die het.

@wortel: inderdaad is dat ook een visie!

@ledi:
*hihi*
als dat zo zit met kantoorbanen, dan ben ik blij dat ik 'op de heftruck' werk tussen mensen die ook 'concreet werk verzetten', zoals jij kantoorbanen omschrijft (zal best een kern van waarheid in zitten), daar zou ik mij onzeker in voelen

Het is mooi weer en veel mensen wandelen langs de haven in Hoorn. Met veel lawaai, maar langzaam, komt een Harley Davidson de dijk oprijden. De berijder is een stoere man met een kleine ronde bontmuts op waar veel baard en snor uitsteekt. Plotseling schiet een klein jongetje de weg over, de Harley maakt een noodstop.

De man steekt met een theatraal gebaar de armen omhoog maar voordat hij iets kan zeggen, roept het jongetje: „Sorry hoor, ik hoorde u niet aankomen!”
----------

botte bijl: voor alle duidelijkheid: het is niet mijn verhaal, hoor!

Mijn vrouw is zwanger van ons vijfde kind. Het kindje zal bijna geboren worden.
Na vier zwangerschappen weten we ondertussen erg goed wanneer het urgent begint te worden om de vroedvrouw te bellen. Daarom bellen we niet meer direct bij de eerste wee, maar op het moment dat we verwachten haar nodig te hebben.
Ik zie dat het nu urgent begint te worden, dus ik bel de vroedvrouw op. Die komt zogauw ze kan.
Ik blijf bij mijn vrouw in de kamer. Ik had me altijd voorgenomen op dit soort momenten flauw te vallen, maar het is me nooit gebeurd.
De geboorte begint duidelijk al. Gelukkig ben ik bij de geboortes van mijn andere kinderen er ook bijgebleven, daardoor weet ik nu ongeveer wat er gaat en moet gebeuren. Ik vond het altijd erg jammer dat de vroedvrouw me echt alle zorg voor m'n vrouwtje uit handen nam. Het leek wel of ik een klein kind was dat pa wilde helpen met timmeren, en dan maar spijkers aan moest geven.
Nu waren de geboortes van de meeste van onze kinderen snel, maar dit slaat alles.
Als de vroedvrouw aanbelt, doet mijn oudste dochter, og in haar pyjame, open, en ik kom aan, met het fototoestel in mijn hand. Ik laat de foto zien.
'Kwam u hiervoor?'

en dat was zeker de vroedvrouw haar schuld niet!!
(al keek ze wel )

Nu de eindexamens zijn gehaald moeten de toekomstplannen worden ‘uitgedokterd’. Dan het onverwachte diepe dal: uitgeloot! Bij een aantal valt nu de keuze op reizen: het liefst alleen door Zuid-Amerika.
We zitten te eten met een aantal ouders en al gauw wordt over de kinderen gesproken: de niet opgeruimde kamers, de portemonnee en alles wat ze zijn kwijtgeraakt, het verongelijkt kijken als je ze niet kunt ophalen en tot slot vertelt iemand dat haar dochter na een heftige discussie over ‘laat me met rust, ik wil alles zelf regelen’ voor vertrek van huis vraagt : „Zal ik mijn jas wel of niet aandoen?”

Voor een afgestudeerde vriendin wilden twee vrienden en ik het boek Waar zijn de intellectuelen? (van Frank Furedi) kopen. Ik was in Utrecht en liep daar een gerenommeerde boekhandel in.

Ik vroeg bij de eerste informatiebalie die ik tegenkwam of ze het boek hadden. De man achter de balie vertelde mij echter dat hij het boek überhaupt niet in het systeem kon vinden. Verbaasd keek ik met een schuin oog op zijn scherm en realiseerde me dat hij het woord ‘intellectuelen’ niet kon spellen.

Mijn oude schoonvader hoopt in oktober 100 te worden. Nu zijn op zijn gang in het bejaardentehuis de afgelopen weken al drie mensen overleden. Niet ongebruikelijk natuurlijk in een bejaardentehuis, maar zo komt de dood wel erg dichtbij. En mijn schoonvader wil die 100ste verjaardag met burgemeester erbij niet missen. Hij ziet niet erg best meer, maar luistert graag naar luisterboeken. En schrijven, met hanepoten, kan hij ook nog goed. Zo had hij op zijn deur, in de gang waar Magere Hein zo had huisgehouden, een briefje geplakt met een mededeling aan diens adres: Ik ben er niet.

Onze dochter van 6 jaar was samen met onze buurjongen van 5 aan het spelen in de speeltuin.
Toe de buurvrouw haar zoon ging halen om te eten vroeg mijn dochter aan haar:
"Wilt u ff tegen mijn moeder zeggen dat ze mij moet komen roepen als wij moeten eten, want van dat klok kijken snap ik geen ene snars"

Een collega vertelt over de vakantie op Ameland. Er waren fietstochten in de duinen, garnalenvang-expedities en de jacht op wat je verder allemaal met een schepnetje achterna kunt zitten, en andere avonturen die je met twee kleine jongetjes beleeft.

Natuurlijk bood het logeren in een vakantiehuisje ook gelegenheid om spannende ontdekkingen te doen. Zo ging de jongste na een paar dagen onderzoeken voor welke geheimzinnige activiteit de grote mensen na het eten toch steeds uit beeld verdwenen.

Ze ontdekten hem toen hij met open mond naar ze stond te staren bij de deur van de keuken.

„Wat dóen jullie?” vroeg hij.

Hij had zijn ouders nog nooit zien afwassen.

Na enig overleg besloten wij onze twee jongens (9 en 12) mee te nemen naar het stuk Trojaanse Vrouwen bij het Zeeland Nazomerfestival.

Tijdens het voorafgaande eten hebben we ze voorbereid op wat het stuk inhoudt. Na een lange reis naar het afgelegen Perkpolder kijken ze anderhalf uur lang geboeid naar een prachtig stuk waarin geweld, oorlog, (kinder)moord, plundering, brandstichting en (seks)slavernij de boventoon voeren, In een decor met prikkeldraad en lijkenzakken.

Na afloop verzucht de jongste met een lach: „Ik vond het wel een beetje een heftig stuk, misschien kunnen jullie ons volgende keer beter mee nemen naar Gooise vrouwen.”

Voor de ballenbak van IKEA staat een jonge vrouw met hoofddoek te wachten met haar twee dochters. Onze zoon mag na hen naar binnen. Een meisje in een knalroze jurkje komt naar buiten en slaat haar armen om een been van de jonge vrouw en roept enthousiast: „Mama!” Ze kijkt naar boven en trekt ineens pruillip en dreigt te gaan huilen. De jonge vrouw zegt: „Lieve schat, ik ben jouw mama niet, waar is je mama?” Het meisje kijkt om zich heen en holt naar haar moeder – ook met hoofddoek – die vijf meter verderop staat. De jonge vrouw voor me draait zich om en zegt tegen de mensen achter zich verontschuldigend: „Tja, dat krijg je met al die hoofddoekjes.”

KPN heeft mijn internet afgesloten omdat de computer een virus zou hebben. Na vier dagen vruchteloos mailen, probeer ik via de servicedesk iemand te spreken die mij kan zeggen wat ik moet doen om weer „online” te mogen. Na een half uur in de wacht krijg ik contact, maar de verbinding wordt plots verbroken. Ik hoop dat ze mij nu terugbellen omdat ze mijn telefoonnummer hebben. Maar nee: ik mag weer eindeloos inbellen. Op mijn vraag waarom ze niet even terugbellen, krijg ik het allesverklarende antwoord: „Nee meneer, wij zijn niet in staat mensen terug te bellen: dat kunnen wij hier technisch niet.”

Omdat we iets hebben tegen bijtgrage honden zijn mijn vrouw en ik op vakantiewandelingen altijd voorzien van een dazer: een apparaat dat (voor de mens nauwelijks hoorbaar) ultrahoge tonen uitzendt waardoor ook de agressiefste honden jankend afdruipen. Ook dit jaar in Piemonte hadden we de dazer bij ons. Omdat ik er niet helemaal zeker van was of ons wapen nog wel functioneerde, wilde ik het even uitproberen. Er was geen bijtgraag monster in de buurt. Wel een lief klein hondje dat trippelde op een schoon geboend, marmeren terras van een stijlvolle villa. En voor ik het wist, had ik op de dazer gedrukt. Hij deed het. Het hondje begon spontaan te piesen en vormde een Pisa-achtig torentje. We liepen door. Even later klonk uit de richting van de villa een enorm gevloek en gescheld. Schaamte, geamuseerdheid en compassie met het hondje streden om voorrang.

Van die hoofddoeken: ook zonder gebeurt dat. Moest je eens bij ons in de kerk kijken. De kinderen hoppen over je voeten, en elke twee weken gebeurt dit wel weer