Om files voor te zijn, ga ik 's morgens vroeg de deur uit. Daardoor ben ik natuurlijk ook vroeg op mijn werk en dan kan ik niet bij elke opdrachtgever onmiddellijk het gebouw in.
Het is een keuze: óf later vertrekken en veel langer over de reis doen vanwege files, óf op tijd vertrekken en op de bestemming de overgebleven tijd doden met het lezen van een goed boek. Voor mij is de keuze makkelijk en ik heb de afgelopen jaren dan ook al vele tientallen boeken in kleine, dagelijkse porties uitgelezen. Daartoe heb ik een e-reader aangeschaft, dat is een stuk praktischer achter het stuur en je zit ook niet te kloten bij de slechte binnenverlichting van de auto.

Een paar jaar geleden werkte ik bij een opdrachtgever die gevestigd was in een woonwijk aan de rand van het stadscentrum. De nachten waren koud en ik liet daarom het liefst mijn motor nog even doorlopen wanneer ik zat te lezen, zodat ik uiteindelijk niet verkleumd uit de auto zou rollen.
Nu kun je het natuurlijk niet maken om een kwartier, half uur met een ronkende dieselmotor in een woonwijk te staan om half zeven 's morgens. Daarom overbrugde ik mijn tijd liever bij een tankstation dat vlak buiten de bebouwde kom lag, vijf minuutjes van mijn werkplek. Daar had niemand last van mijn draaiende motor.
Het was een eenvoudig tankstation: wat noodzakelijke snoeperij en een paar basisspulletjes, maar géén klantentoilet. Geen probleem, het was gelegen in een beboste omgeving, dus in noodgevallen kon ik me even in het groen terugtrekken.

Ik was niet de enige met deze tactiek en na een aantal maanden kende ik de meeste mensen wel, die daar regelmatig even pleisterden: een rokende mevrouw, een nette heer in een grote BMW, een paar bouwvakkers in een busje... En iedere vrijdag werden we vergezeld door een kaasboer met een grote marktwagen achter zijn busje.

Op een ochtend zat ik naast het tankstation te lezen in mijn auto, toen ik in mijn rechter ooghoek een beweging waarnam. Onwillekeurig keek ik opzij, om te moeten constateren dat de kaasboer op een meter afstand van mijn bijrijdersportier een dampende drol zat te draaien!

Vanaf die dag is de man voor mij 'de poepende kaasboer'. Ik werk inmiddels op een andere plek, maar nog steeds rijd ik hem iedere vrijdag op de snelweg voorbij. Ik kijk tijdens het rijden inmiddels naar hem uit.

Zo leer je nog eens mensen kennen
Vraag me af waarom hij jou niet zag. Blijkbaar was de nood te hoog.

En what about handen wassen?

@Sjaak: Hoezo, hou jij niet van kaas met een speciaal smaakje?

@Mamsie: Nu weet ik waarom Camembert zo ruikt.

@venzje: En je weet zeker dat het de kaasboer was en geen Rhodesian Ridgeback?

@HoLaHu: Ik weet zelfs zijn naam. Telefoonnummer ben ik inmiddels kwijt.

@venzje:

Daar had hij poep aan!

Meanwhile, in Bergamo (It):

(Tweet van epidemioloog Silvia Stringhini, @silviast9)

March 9, 2020
I may be repeating myself, but I want to fight this sense of security that I see outside of the epicenters, as if nothing was going to happen "here". The media in Europe are reassuring, politicians are reassuring, while there's little to be reassured of. #COVID19 #coronavirus
This is the English translation of a post of another ICU physician in Bergamo, Dr. Daniele Macchini:

"After much thought about whether and what to write about what is happening to us, I felt that silence was not responsible.
I will therefore try to convey to people far from our reality what we are living in Bergamo in these days of Covid-19 pandemic. I understand the need not to create panic, but when the message of the dangerousness of what is happening does not reach people I shudder.
I myself watched with some amazement the reorganization of the entire hospital in the past week, when our current enemy was still in the shadows: the wards slowly "emptied", elective activitieswere interrupted, intensive care were freed up to create as many beds as possible.
All this rapid transformation brought an atmosphere of silence and surreal emptiness to the corridors of the hospital that we did not yet understand, waiting for a war that was yet to begin and that many (including me) were not so sure would ever come with such ferocity.
I still remember my night call a week ago when I was waiting for the results of a swab. When I think about it, my anxiety over one possible case seems almost ridiculous and unjustified, now that I've seen what's happening. Well, the situation now is dramatic to say the least.
The war has literally exploded and battles are uninterrupted day and night. But now that need for beds has arrived in all its drama. One after the other the departments that had been emptied fill up at an impressive pace.
The boards with the names of the patients, of different colours depending on the operating unit, are now all red and instead of surgery you see the diagnosis, which is always the damned same: bilateral interstitial pneumonia.
Now, explain to me which flu virus causes such a rapid drama. [post continues comparing covid19 to flu, link below]. And while there are still people who boast of not being afraid by ignoring directions, protesting because their normal routine is"temporarily" put in crisis,
the epidemiological disaster is taking place. And there are no more surgeons, urologists, orthopedists, we are only doctors who suddenly become part of a single team to face this tsunami that has overwhelmed us.
Cases are multiplying, we arrive at a rate of 15-20 admissions per day all for the same reason. The results of the swabs now come one after the other: positive, positive, positive. Suddenly the E.R. is collapsing.
Reasons for the access always the same: fever and breathing difficulties, fever and cough, respiratory failure. Radiology reports always the same: bilateral interstitial pneumonia, bilateral interstitial pneumonia, bilateral interstitial pneumonia. All to be hospitalized.
Someone already to be intubated and go to intensive care. For others it's too late... Every ventilator becomes like gold: those in operating theatres that have now suspended their non-urgent activity become intensive care places that did not exist before.
The staff is exhausted. I saw the tiredness on faces that didn't know what it was despite the already exhausting workloads they had. I saw a solidarity of all of us, who never failed to go to our internist colleagues to ask "what can I do for you now?"
Doctors who move beds and transfer patients, who administer therapies instead of nurses. Nurses with tears in their eyes because we can't save everyone, and the vital parameters of several patients at the same time reveal an already marked destiny.
There are no more shifts, no more hours. Social life is suspended for us. We no longer see our families for fear of infecting them. Some of us have already become infected despite the protocols.
Some of our colleagues who are infected also have infected relatives and some of their relatives are already struggling between life and death. So be patient, you can't go to the theatre, museums or the gym. Try to have pity on the myriad of old people you could exterminate.
We just try to make ourselves useful. You should do the same: we influence the life and death of a few dozen people. You with yours, many more. Please share this message. We must spread the word to prevent what is happening here from happening all over Italy."
I finish by saying that I really don't understand this war on panic. The only reason I see is mask shortages, but there's no mask on sale anymore. We don't have a lot of studies, but is it panic really worse than neglect and carelessness during an epidemic of this sort?"

====================================

Gisteravond nog even een blokje om gefietst. In de verte zag ik aan de rechterkant een dame haar hondje uitlaten aan de rand van het park. Van de linkerkant van de straat stak een meneer over met net zo'n zwabbertje aan een lijntje. Terwijl ik dichterbij kwam, zag ik dat die twee in gesprek kwamen, kijkend naar elkaars hondjes.
De man was de eerste die ik verstaan kon: "En hoe heet die van u?"
"Koetsie," zei de vrouw op het moment dat ik voorbij reed.
De man, enigszins verbaasd: "Koetsie?"
En achter me hoorde ik haar nog net zeggen: "Ja, dan zijn van die hele dure tassen. Zo'n tas heb ik niet, ik heb dit hondje."

@venzje: Ik moest een minuutje diep nadenken voordat ik 'm vatte.

@KhunAxe: Ik niet. Ik moest mijn lachen inhouden tot ik ver genoeg weg was.
Maar misschien had je het moeten horen met een licht Nedersaksische tongval.

Laatste edit 20-05-2020 09:11

@venzje: Wellicht zou dat schelen, dat, samen met mijn wel zeer basale kennis van tassenmerken deed mij even diep nadenken.

@KhunAxe: Eerlijk gezegd zou ik een verwijzing naar elk ander luxe tassenmerk ongetwijfeld gemist hebben.

@venzje: Toch zou het mij niet verbazen als enkele lezers dezes zich afvragen waar wij het in hemelsnaam over hebben. Niet omdat ze dom zijn, maar omdat ze geen sjoege van tassen hebben

@KhunAxe: Dat is mogelijk. Toch vraag ik me af waarom zo'n simpel en, als ik het mag zeggen, vrij lelijk en veel te klein rugzakje als hieronder 1200 euro moet kosten. Als je er een boek in wilt stoppen, gaat het al niet meer dicht.

afbeelding

Of dit dan, van een concurrerend tassenmerk: de Ikea Frakta (€0,60), maar dan voor €2000,-

afbeelding

@venzje: Ach, als je maar kunt zeggen dat je een echte Koetsie hebt, want dan tel je mee

Het probleem met een echt koetsie is: als je even niet oplet wordt het een foetsie...

.................

Sommige mensen zeggen dat ze ergens 'iets van vinden', zonder te vertellen wát ze ervan vinden.
Ik vind daar iets van.

Laatste edit 28-05-2020 10:38

@venzje: Vertel, wat vind jij daar dan van?

Zeg ik niet!

@venzje: Ik had al zo'n donkerbruin vermoeden!

@venzje: Ow, je bedoelt die Gukkie tassen?