Door de coronapandemie zijn stotteraars hard geraakt en lijkt het probleem gegroeid. Bij het Del Ferro Instituut in Amsterdam Zuid merken ze dat de vraag om hulp toeneemt. "We zagen in de aanvragen een enorme stijging van mensen die een stottertherapie wilden gaan volgen."

Tijdens de Wereld Stotterdag opent het instituut de deuren om kinderen te helpen die kampen met stotteren. De aanvragen schoten de lucht in eind 2020 en directeur Ingrid del Ferro zag het met verbazing gebeuren. "Uit de cijfers bleek dat het aantal aanvragen tweeënhalf keer zo veel werd", blikt ze terug. "We hebben onderzoek gedaan naar hoe dat komt. Mensen konden er niet meer mee leven, want de hele dynamiek door het online werken en online les krijgen is voor als je stottert heel vervelend. De hyperfocus wordt echt op je spraak gelegd."

In de training bij het instituut wordt de focus nu ook gelegd op manieren om om te gaan met een onlineomgeving. Al wordt er in eerste instantie vooral geholpen met het spreken zonder stotter. Docent Patrick Wijdenes staat voor een groep van zes kinderen. Hij zat zelf 37 jaar geleden op de stoel van zijn leerlingen, maar kwam bij Del Ferro van zijn stotteren af en is daarmee een echte ervaringsdeskundige. "Ze komen hier binnen met een stotterprobleem en dat wil zeggen dat ze een probleem hebben om het middenrif goed te gebruiken", legt hij uit. "Het is min of meer mijn werk om mensen de techniek te leren om de spier de juiste beweging te laten maken."

De leerlingen van Patrick oefenen al de hele week met de technieken en na een aantal dagen lukt het ze om zonder stotteren te praten. De 11-jarige Lelie glundert: "Ik vind het echt heel fijn."

En dat het de docent lukt om de kinderen te helpen met het verbeteren van hun spraak brengt veel gevoelens met zich mee. "Het emotioneert nog steeds, want je ziet bij al die kleintjes de ellende wat ze met zich meebrengen door het stotteren", aldus Patrick. "De verhalen waar ze mee aankomen, de pesterijen die sommigen hebben ervaren. Sommigen worden uitgesloten en hebben geen vriendjes."

Maar door de hulp bij de training kruipen de kinderen langzaam uit hun schulp en daar geniet hij nog steeds van. "Dan blijkt dat het stotteren het kind heeft tegengehouden om te spreken", vertelt de docent. "Het kind komt hier, krijgt de lol in het spreken terug en je ziet een heel ander kind ontstaan."

De lachende gezichten tijdens de training laten zien hoeveel last er van de schouders glijdt bij de kinderen die de training volgen. "Ik ben heel trots op iedereen", brengt de 10-jarige Rana vloeiend uit.