27.6: Verdoolde kat
Een week later gaat in de loop van de ochtend de telefoon. Op een adres in de stad is een kat gevonden. Mensen waren ‘s avonds aan het wandelen en zagen in de vrieskou een jong katje dat luid mauwend om aandacht vroeg. Beestje meegenomen, zo zielig in de kou, en de andere dag de dierenambulance gebeld.
Samen met de nieuwe bijrijder eropaf. Onderweg besproken wat de aangewezen procedure is. Eerst is de chip uitlezen. Is er een chip dan de registratie erbij zoeken. Dan indien mogelijk de eigenaar bellen of, eventueel, met het beest naar het huisadres, afhankelijk of dit in de registratie vermeld is.
Als er geen chip is, of als de registratie op niets uitloopt, dan zijn er twee mogelijkheden: belbandje omdoen of, als het beest er onverzorgd of zorgwekkend mager uitziet mee naar het asiel. Belbandje is een papieren strip met een telefoonnummer. Als het beest toch de weg naar huis weet te vinden wordt van de eigenaar verwacht het telefoonnummer te bellen zodat centrale weet dat alles in orde is. Als na een paar dagen geen reactie komt en het dier zwerft nog steeds in de rondte komen we het ophalen en gaat het alsnog naar het asiel.
Als we aankomen bij het adres blijkt het een jong gezin te zijn. Man, vrouw, peutertje en baby in de box. De kat is een jong beestje van een paar maand. Erg aanhankelijk en vertrouwd met mensen. Is aan de magere kant maar zit goed in het vel en heeft een verzorgde vacht. Typisch een gewone huiskat die in het verkeerde huis terecht is gekomen.
We praten even met de mensen. Ze hebben de kat tijdens een wandeling in een naburige wijk opgepikt. Voor mij is het duidelijk. Dat wordt een belbandje. We hadden er al eentje mee uit de bus meegenomen. Uitgelegd wat de bedoeling was en mevrouw zegt gelijk: “Dan brengen we hem zo direct naar de vindplaats en laten hem daar los”. Dat is inderdaad de beste oplossing. In zijn eigen wijk heeft hij de meeste kans de weg naar de eigen woonstee terug te vinden.
Daarmee gaan we terug naar huis. Daar aangekomen blijkt dat centrale al een telefoontje van de eigenaar gehad heeft. Eind goed al goed.

28: Heibel in de keet
Ruzie
28.1: Onooglijke kauw
In de loop van de middag weer een telefoontje. Er was een gewonde kauw gevangen op een adres in de stad. Daar zijn we voor. Ik spring in de bus en haal eerst mijn bijrijder op. Dit keer mag zij rijden. Ze moet de auto leren kennen. Er zitten een paar trucjes op die je even gezien moet hebben hoe het functioneert. Één van die dingen is de cruise control. Het heeft mij máánden gekost om uit te vissen hoe dat systeem werkt. Natuurlijk eenvoudig, maar je moet wel weten hoe.
Gezamenlijk rijden we naar het adres van de kauw. Het is in een gewone nieuwbouwwijk. Tegenover het huis zetten we de bus neer en als we uitstappen komen de mensen al naar buiten. De kauw in kwestie zit in een kartonnen doos onder de carport.
Ik haal het dier er uit en mevrouw de melder vertelt wat er aan de hand is. De oogjes van het dier zitten dicht. Schijnbaar niet helemaal, want als ik mijn vinger voor zijn snavel houd pikt hij me. Toch blunderde hij volgens de melder overal en nergens tegenaan, waardoor hij relatief makkelijk te pakken was.
Duidelijk een klantje voor de vogelopvang hier in de stad. We vertellen mevrouw dat het dier naar een opvang gaat en dat ‘ie daar behandeld zal worden. Waarschijnlijk met één of andere antiseptische oogzalf. Daarmee nemen we afscheid en vertrekken richting opvang.
Tevoren had ik meegekregen dat de beheerder wegens privéomstandigheden de telefoon niet kan opnemen, dus stuur ik, als bijrijder, een appje met de meest relevante gegevens. Als we een paar minuten later op de opvang aankomen, ver is het niet, is er al antwoord binnen: “zet maar in hok ‘D’”. In hok ‘D’ staat al een schoteltje water en een bakje met voer klaar. Kauwtje erin, klaar.
Nog even de formulieren doen en dan kunnen we weer naar huis.

28.2: Losse hond
Om half één ‘s nachts gaat de telefoon. Ik zit net in de eerste slaap en zo te horen is ook centrale nog niet helemaal helder. Maar er is een loslopende hond aangetroffen. Er is geen adres maar volgens de beschrijving is het in de stad net over de brug midden in de stad bij een voormalige stadspoort. De beschrijving is duidelijk genoeg, ik heb er al vaker beesten moeten oppikken.
Ik bel de bijrijder uit bed. Als je dierenambulance wil spelen zal je ‘t weten ook. Maar als ik een paar minuten later bij haar voor de deur sta staat ze al te wachten. Denkelijk heeft ze de koplampen van ver al zien aankomen. Ze woont op een boerderij op een buurtschap met een heel smal weggetje als enige toegang. Groot licht is dan wel een pré.
Ik rijd dit keer en bijrijder belt de melder. Die is niet blij te horen dat het een half uurtje gaat duren voordat we er zijn. Het is niet anders. Maar net als we het volgende stadje voorbijrijden gaat de telefoon weer. Het is de melder. Eigenaar is gelokaliseerd en heeft de hond onder zijn hoede genomen. Onze assistentie is niet meer nodig.
Bij de eerstvolgende rotonde sleur ik de bus in de rondte en keer terug op onze schreden. Bijrijder afgezet en terug naar huis. Snurken.

28.3: Ruziënde ekster
Dezelfde dag wat later, zo rond de koffie, kwam de volgende melding. Een ekster die was aangevallen door een clubje andere eksters en die daardoor zodanig gewond was dat ‘ie niet meer kon vliegen.
Dat is niet ongebruikelijk. Eksters zijn agressieve vogels met een sterk territoriaal instinct. Komt en vreemde eend in de bijt dan is het al gauw knokken geblazen. Als de indringer annex slachtoffer zich niet snel genoeg uit de voeten kan maken kan ‘ie maar zo aan de gevolgen overlijden. Natuur is niet lief.
Alle kans dat iets dergelijks hier aan de hand is, waarbij de aangevallen ekster door de melder is gered.
Ik haal weer eerst de bijrijder op, waarna ik als bijrijder fungeer en zij als chauffeur. Dan gaan we gezamenlijk naar de ekster. Ook hier houdt deze domicilie in een nieuwbouwwijk. De bus kunnen we voor de deur kwijt. Als we uitstappen komt de melder al naar buiten. De ekster zit in een doos in de garage.
Ik haal het dier uit de doos en bekijk het. Kale kop, die is van bovenaf aangevallen, hetgeen overeen komt met het verhaal van de melder. Aan de vleugels zie ik niets bijzonders, hoewel volgens de melder het dier niet kon vliegen. Best waarschijnlijk, anders had ze hem niet te pakken gekregen. Maar de procedure is duidelijk: naar de vogelopvang.
De ekster gaat in de transportbox en we gaan onderweg. Als bijrijder bel ik de opvang. De beheerder is aanwezig en kan het beest gelijk inspecteren.
Als we aankomen stappen we uit en lopen met de ekster naar de deur. De beheerder komt uit een andere afdeling als we binnenkomen. “Ah, daar is de ekster”. Beheerder bekijkt het dier. Het is een al wat ouder exemplaar. Een oude wond aan één van de poten, mogelijk veroorzaakt door vastzittende, verkalkte, poep aan de poten. Daar zitten scherpe randjes aan.
De kale kop is minder belangrijk, die veren groeien wel weer aan. Oordeel: “We laten hem eerst even tot rust komen. Dan maken we die poten schoon en kijken we of we wat aan dat vliegen kunnen doen”.
Daarmee is onze taak volbracht en kunnen we op huis aan.

29: Superkat
Als “Superman” maar dan anders.
29.1: Vervroegde egel
Om half één in de ochtend gaat de telefoon. Excuses van de centrale voor het late, eigenlijk vroege, belletje. Een persistente dame had een melding gedaan van een bloedende egel. Beest was twee dagen eerder al waargenomen, en nu, in de nacht van zaterdag op zondag, moest ‘ie plotsklaps opgehaald worden. Vandaar de excuses. Normaal adviseert centrale om te wachten tot de volgende ochtend.
Maar in dit geval was de melder te persistent of overtuigend waardoor centrale er toch maar een melding van maakte. Overeenkomstig de afspraak bel ik de bijrijder uit het nest en pik haar op bij haar huis.
Het adres van de egel is in een standaard jaren zestig rijtjeshuis. Ik herkende de naam niet maar als we de straat binnenrijden herken ik een school waar ik al eens eerder een egeltje had opgepikt.
Bus neergezet op een vrij plekje en uitgestapt. Bakje mee voor de egel. Als ik wil aanbellen gaat de bovendeur al open, mevrouw had ons al gezien. De egel heeft domicilie naast de voordeur in een plastic bak met aangelijmde koker als entree. In de koker zijn duidelijk bloedsporen te zien. Die leiden naar een losse tegel onder een bankje. Naast de tegel onder een hoop bladeren vinden we op aanwijzing van de melder de egel. Ik haal het dier vanonder het bankje en bekijk het. Niets bijzonders te zien, maar uiteraard is het dier opgerold zodat de inspectie in het beste geval als oppervlakkig te beschrijven valt.
We praten even met mevrouw. Mevrouw vertelt dat ze wist dat daar een egel zat. Die zat er al jaren. Maar opeens, twee dagen terug, vond ze bloedsporen. De egel was nergens te bekennen zodat ze het ergste vreesde. Deze avond vond ze weer bloedsporen die ze kon volgen en kwam zo bij de egel uit. Daarop heeft ze de dierenambulance gewaarschuwd.
Logisch verhaal dat het onzalige tijdstip verklaart. Bovendien was het dier keurig verzorgd, bakje water stond klaar en ze had ook kattenbrokken klaargelegd. We vertellen wat we gaan doen. Ik neem het dier mee naar huis en houd het daar tot morgenochtend. Morgen zullen we het dan naar de opvang brengen. Mevrouw kan daar mee leven. Dan vraagt ze of ze een donatie kan doen. Dat kan altijd. Kas of overmaken? Kan allebei. Vervolgens krijg ik een briefje van €50 in de hand gefrommeld.
Terug bij de bus toon ik de safe van de bus aan de bijrijder. Die had ik bij de uitleg twee weken terug vergeten. In de safe is een map met kasboek. Donatie ingeschreven in het kasboek en geld in de map. Dat wordt te zijner tijd wel op het asiel ingeleverd.
Ik lever de bijrijder af en rijd naar huis. Daar overleg ik met mezelf wat te doen met de egel. Bij een vorige gelegenheid (zie 20.1: Een egel in de kombuis) heb ik een egel in de keuken gezet, maar daar heeft nu de kat haar voer en water staan. Dan maar naar de badcel. Die is ook betegeld. Daar kan ‘ie rustig en ongestoord de nacht doorbrengen. In de badcel leg ik een doos op z’n kant als beschutting, bakje met kattenvoer en water voor de inwendige egel en klaar.
De volgende ochtend geen egel te bekennen. Is dat vermaledijde beest achter de wasmachine gekropen. Daar kan ik er met goed fatsoen niet bij. Wasmachine en droger naar voren geschoven en toen kon ik met een korte stok met haak het beest voldoende naar me toe trekken om ‘m beet te kunnen pakken. Weer terug in de transportbak en op naar de bijrijder.
Samen de egel afgeleverd bij de opvang. Daar konden we de egel op het aanrecht zetten. Met een half uurtje zou de beheerder komen en dan zou ’ie er naar kijken.

29.2: Nog een drijvende eend
Wederom een melding van een drijvende eend (zie 20.4 Drijvende eend). Die beesten schijnen maar niet te willen zinken. Maar dit keer zou het gaan om een eend die gespot was drijvend op de grote rivier nabij een ponton. Het dier zou gewond zijn aan de nek. De melder noemde het zelfs “een gebroken nek”.
Dat ponton ligt naast de brug in het midden van de stad, waardoor de positie goed bekend is. Edoch, met een half uur aanrijtijd is het natuurlijk maar de vraag of dat beest op hetzelfde plekje blijft. Met de stroming op een grote rivier is dat natuurlijk maar zeer de vraag. Maar misschien komt ‘ie terecht tussen de aldaar gemeerde schepen en blijft ‘ie op die manier in positie. Je weet maar nooit.
Ik haal de bijrijder op en samen rijden we naar de aangegeven locatie. Daar aangekomen houden we het simpel en zetten de bus op stoep, flitsertjes aan. Er is zat ruimte dus in de weg staan we niet.
Eerst maar eens op dat ponton kijken. Het is een horecagelegenheid met stroomop de kombuis en stroomaf het terras. Stroomop kunnen we niet komen en vanaf het terras is geen drijvende eend te bekennen. Wel wat meerkoeten en meeuwen. Hoewel, wat verderop drijft iets onbestemd half onder de kaai. Vanwege de afstand is niet goed te herkennen at er is. Vlakbij is een stalen trappetje voor drenkelingen of afgemeerde bootjes.
Ik vraag nog even bij de kombuis of die wat weten, maar het juffertje achter de toog weet van niets. Dan lopen we stroomaf in de richting van het geobserveerde object. Ik daal het trappetje af tot de waterlijn en zie dat het een halfgezonken houten fender is, die nog met één touwtje aan de kade vast zit. Geen eend.
Ik klim weer naar boven we lopen een paar schepen stroomaf. Ondertussen kijken we tussen wal en schip en tussen de naast elkaar gemeerde schepen. Ze liggen twee à drie in de laag gemeerd. Niets. We overleggen even. Als dat beest in de volle stroom terecht is gekomen is ‘ie nu al halverwege de volgende brug, die buiten de stad naar de polder.
We besluiten dat het geen doen is en gaan terug naar de bus en naar huis.

Hoe is het met de eend van 20.4 afgelopen? Hoor je dat ooit?

(Hier bij de kade is een fender die ook drijft. De boot zelf helaas niet, die ligt helemaal onder water)

ze zijn hem nu aan t optakelen en leegpompen

Geen idee. Ik hoor hoogst zelden iets van dieren die ik inlever bij een opvang.

29.3: Kat bij de super
Het volgende verhaal is weer niet van mezelf (net als 26.5 De snelste weg) maar van een collega die met haar vader als chauffeur en zij als bijrijder het geval behandeld heeft.
Eerste melding van de dag. Een melding van een mager, ziek katje bij een supermarkt in de stad. Zou er al langer zitten. Bij aankomst, met mandje in de hand, bleek de ingang van de super in een winkelcentrum. Daar werden we gewezen op de kat. Hij leek ons niet al te slecht, alleen wat ouder misschien. Hij zat lekker op een bankje. De chipreader pikte wat op. Maar we kregen geen tijd om het nummer helemaal in te voeren, voordat we werden aangesproken door een medewerkster van de drogist verderop. Ze had ons waarschijnlijk zien lopen met het mandje en het ergst verwacht. Zij vertelde ons dat het om Karel ging, een oud mannetje dat in de flat boven het winkelcentrum woont. Hij brengt zijn oude dag door op het bankje waar hij genoeg knuffels krijgt. Er had ook langere tijd een briefje gehangen waar op stond dat Karel prima in orde is en genoeg te eten krijgt. We hebben hem nog even een poosje geknuffeld, voordat we weer richting huis gingen. De centralist zou er een melding van maken zodat de centralisten er ook van weten.
Later, toen de chauffeurs onderling de zaak bespraken, hoorde ik dat er al eerder melding van Karel gedaan was.

Dus Karel is beroemd.

@allone: Ja. Karel de niet zo kale.

29.4: Getrimde kat
Tijdens de overdracht van de voorganger te horen gekregen dat er een kat naar een trimsalon gebracht moet worden. Beetje gek, op het asiel lopen er zat mensen die een schaar kunnen hanteren. Misschien niet zo netjes als iemand er er het beroep van maakt, maar een kat inkorten, dat lukt heus wel.
We praten hier natuurlijk wel over een langharig beest. Verdere bijzonderheid is dat het dier al eerder bij de trimmer is geweest maar dat zij het half afgemaakt had omdat de kat ging tegenspartelen. En als een kat serieus gaat tegenspartelen is het lastig knippen. Hoe dan ook, ik mag met het beest naar de trimsalon om het af te maken.
Verdere bijzonderheid is een dode ooievaar. Die was met een ernstig gebroken vleugel door de collega opgepikt bij een boerderij en vervolgens door een dierenarts ingeslapen. Omdat de dodedierenbak inmiddels gesloten was had de collega het voor de andere dag bewaard. Voor mij dus. Op zaterdagochtend is de bak ook geopend. Dat kan mooi in één rit. Als een dier ingeslapen is kan het niet terug naar de natuur. Er zit dan nog een residu van het gif in en dat wil je niet in het milieu.
Ik moet met de kat om tien uur bij de trimsalon zijn. De ooievaar ligt sinds gisteravond al achterin de bus. Om negen uur van huis, bijrijder heeft afgezegd wegens andere verplichtingen. Precies op tijd ben ik bij het asiel. Receptioniste haalt de kat op en daarmee ben ik precies op tijd bij de trimsalon. Soms klopt alles als een bus.
De dame van de trimsalon vraagt of ik wil wachten. “Nee, ik heb nog een andere klant, maar dat is alleen afleveren. Met een kwartiertje, twintig minuten ben ik weer terug”. Ik met de ooievaar naar de milieustraat waar de dooiebeestenbak staat. Het is vrij druk, dat is het altijd op zaterdag. Maar er is niemand die dooie beesten komt brengen dus ik ben direct klaar. Ooievaar in de bak en de plastic zak in de kliko er naast.
Terug bij de trimsalon legt mevrouw de laatste hand aan de kat. Volgens mij heeft ze nog een paar stukjes overgeslagen maar dat schijnt zo te horen. Er zit in ieder geval geen bloed aan de muur dus dit keer heeft de kat zich rustig gehouden. Kat weer terug naar het asiel en ik kan weer naar huis.