Toen ik nog bij de GGZ werkte, kreeg ik ook met pedofiele cliënten te maken. En zoals
@zekerlezen al zegt, er zitten wel degelijk héél wat meer haken en ogen aan vast dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.
Vrijwel elke pedo gaat door een heel proces voor ze überhaupt op het punt komen dat ze daadwerkelijk een kind aan zullen raken. Zelfhaat, zelfwalging, angst, verdriet, de lijst gaat door en door. En als je dan vraagt waarom ze geen hulp gezocht hadden voor het uit de hand liep, is het antwoord vrijwel altijd hetzelfde:
Eerst is er de enorme schaamte. Dan is het zo dat héél je leven direct overhoop gehaald wordt. Je vormt een risico voor de maatschappij (ook al doe je niets verkeerd en ben je dat op dat moment ook echt nog niet van plan) en dus word je geregistreerd. Met als gevolg dat je niet meer binnen zoveel km rondom scholen mag wonen, niet meer binnen sectors mag werken waar kinderen kunnen zijn, etc etc. En daar kom je de rest van je leven niet meer vanaf, ook al ben je "genezen" verklaard.
Kortom, de drempel naar hulp zoeken ligt veel te hoog. Ik heb zelfs van collega's vernomen dat er pedo's zijn die zelfmoord pleegden uit angst de strijd te verliezen en een kind wat aan te doen.
Iemand die een of meerdere kinderen op ongepaste wijze aangeraakt heeft is in mijn ogen het laagste wat er maar is. Maar ergens heb ik respect voor pedo's die dat absoluut niet doen of gedaan hebben. Zij zijn dag in, dag uit in strijd met hun eigen gevoelens omdat ze weten dat het fout is en er nooit daadwerkelijk wat mee kunnen doen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit aardig wat discipline en wilskracht vereist.
En ja, voor die pedo's kan ik begrijpen dat ze het taboe willen doorbreken om er in ieder geval gewoon over te kunnen praten zonder veroordeelt te worden. Als de maatschappij hen "accepteert", is dat een enorme vorm van zelfhulp en ondersteuning om sterk te blijven en niet toe te geven aan die gevoelens.