A B C : Het idee "eigen kamer" is goed bedoeld - en daarom schreef ik ook "Steun Alev" - ofwel - je eigen kamer betalen is even een deeltje werkelijkheid dat tegen zit.. maar het idee
"eigen kamer" is nog niet zo slecht.

Misschien is DAT een van de prioriteiten die je kunt aandragen - daar waar je die zaken kunt aandragen (..) - Want een gezonde afstand houden van.. IMHO idiots - lijkt me een goede basis voor de toekomst.

Het is ook de bedoeling dat ik zo snel mogelijk van hier vertrek. Ik moet dan wel financieel goed staan en anders met een lening.

Ik zorg zo goed ik kan voor mijn vogels. Dat kun je ook aan ze zien. De kleine zingt de hele dag door. Je hoort hem constant. De grote zingt ook best veel voor een valkparkiet. Ook lekker trommelen en alles leuk slopen.
Hoe vervelend houtvezels ook zijn om te verschonen, ze krijgen het, omdat ze er mee spelen en erop kauwen.
Ze krijgen ruim voldoende zaad om te eten. Elke dag vers water. Elke keer een badje en een douche.

Ik ging met een zakje vogelpoep naar twee artsen, omdat Nachtgold diarree had.
Ik deed allerlei acties om Jeagermeister te vangen, zodat ik zijn kont kon schoon vegen.

Pootje werd geklemd toen wij bezoek hadden. Ik moest beneden zijn en mijn neefje en zusje in mijn kamer. Zij hielden mijn broertje niet tegen.

Nagellak gebeurde toen ik verplicht met schoolreis moest.

Mijn vogel krijgen alles van me. Ik ben van plan om een betere kooi te kopen, omdat deze langzaam uit elkaar valt.
Ik aai ze elke dag, praat altijd tegen ze en houd ze goed in de gaten, om ziektes vroeg te zien. Voor een vogel is het al snel te laat.
Maar ze herstellen ook snel. Ook zijn ze niet achterlijk en weten wie gevaar vormt.
Meteen gaan ze roepen en zich agressief opstellen.

Ik heb er nog een paar gevonden!

Naar aanleiding van Lennie's lijstje heb ik een beetje gezocht en nagedacht en wat toevoegingen gedaan. Het is inmiddels een behoorlijk lijstje geworden! Heb je aanvullingen? Geef ze door, dan proberen we het langste lijstje ooit te maken
--------------------------------------
Vroeger, ja vroeger...... dit is voor iedereen die voor 1980 geboren is.

Als je na 1980 geboren bent, heeft dit niets met jou te maken. De kinderen van tegenwoordig worden in de watten gelegd. Ben jij als kind opgegroeid in de 50er, 60er of 70er jaren, dan is het, terugkijkend, onvoorstelbaar, dat je zo lang hebt kunnen overleven!
........................................
.
Als kind zaten we in de auto zonder gordel en zonder airbags.

Boven aan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde gewoon naar beneden.

Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je gewoon maar hard schreeuwen zodat je ouders dat merkten; de babyfoon was er in ieder geval niet.

Onze bedjes waren geschilderd in prachtige kleuren met verf vol met lood en cadmium. Zo ook onze kleurpotloden, de verflaag knabbelden we er -onder het kleuren- lekker vanaf en dan maar verder sabbelen op het hout van het potlood..!

Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze kleine handjes en beperkte motoriek openen. En deden dat ook regelmatig.

Poorten en deuren gingen gewoon dicht. Tja, en als je er met je vingers tussen zat, dan had je zwaar pech.

Op de fiets zat je achterop met je kont op de harde bagagedrager en probeerde jezelf vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je; ongeacht het gewicht van je vader of moeder die erop zat.. Ondertussen bungelden je benen vervaarlijk langs de draaiende spaken van het wiel.. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets. Laat staan op een fiets.

Een fiets had geen versnellingen, dus je fietste met dezelfde trapgang tegen en voor de wind. En als een band kapot was, werd je zo snel mogelijk geleerd om hem zelf te plakken.

We dronken water met de mond aan de kraan in plaats van uit een fles.

Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer.

We bouwden zeepkisten en kwamen er pas op de eerste rit, bergafwaarts, achter, dat we geen rem hadden. Na enige ongelukken konden we daar prima mee omgaan.

's Morgens gingen we naar buiten om te spelen. We bleven de hele dag weg en moesten pas thuis zijn als de straatlantaarns aangingen. Niemand wist waar we waren en we hadden geen mobiele telefoon mee.

We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden afgebroken en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept of werd de politie erbij gehaald. Dat waren gewoon ongelukken en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag voor van je ouders..

Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan dat je een speldje van een lieveheersbeestje op je jas stak.

Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein.

Je dieproze kauwgom legde je 's avonds gewoon op het nachtkastje en stak je 's morgens weer in je mond. Keihard was ie, maar na wat heftig kauwen werd ie gewoon weer zacht..

De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten toen aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.. Hij stond op om de TV op een andere kanaal te zetten, niemand anders!

We aten koekjes, brood met dik boter, dronken Cola en werden evengoed niet te dik.

We dronken heel stoer uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van. Ook als er af en toe eens iets troebels in de fles terecht kwam..

Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek.

We hadden geen: Playstation, Nintendo, X-box, Videogames, 64 TV-zenders, Videofilm, Surround-Sound, een eigen TV, computer en Internet-chatrooms.

Wat wij hadden waren VRIENDEN. We gingen gewoon naar buiten en daar kwamen we elkaar tegen. We gingen naar hun huis en belden aan. Of we gingen soms gewoon naar binnen zonder aan te bellen. En dat zonder van te voren af te spreken en zonder dat onze ouders dat wisten.

Als er sneeuw lag dan nam je een emmerdeksel en glibberde je van een sneeuwbedekte helling af, soms wel tot op het midden van de weg.

In de winter droeg je sokken aan je handen, handschoenen waren voor de welgestelden.

Zomers was het lang licht, zo lang dat je soms pas om tien uur thuis kwam zonder dat je ouders in de stress zaten.

Als je met je vriendjes ging zwemmen dan had zowat iedereen boterhammen met pasta en een fles limonade bij zich, alles werd broederlijk gedeeld.

Als je eens gevochten had en je kwam met een blauw oog of dikke lip thuis dan vroeg vader of de ander ook een blauw oog had. Zoja, dan knikte hij tevreden en dat was dat..

Jodium stonk en prikte verschrikkelijk, je moest je niet aanstellen, het was altijd maar een schrammetje volgens je vader.

Op school hadden ze maar één maat bank en die had zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan.

Niemand bracht ons en niemand haalde ons weer op... Hoe was het in godsnaam mogelijk? En als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je écht een watje!

Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat een rem erop, toch wel handig geweest was.. Met de stokken prikten we elkaar bijna nooit in de ogen.

We aten wurmen en die leefden niet voor altijd in onze magen verder.

We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht meedoen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. Totdat ie gevraagd werd. En je hoorde er pas écht bij, als je per ongeluk een ruitje van een raam had ingetrapt..

We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote-mensen-mes, en als je je boterhammen thuis had laten liggen, kon je op school niets kopen! In de eerste plaats was daar niks te koop en in de tweede plaats had je er ook geen geld voor..

Als je de korstjes van je boterhammen niet opat, had je de rest van de dag gewoon een beetje meer honger .

Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas nóg een jaar en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden. De Meester had altijd gelijk.

Soms hadden onze daden consequenties. Dat was logisch en daar kon zich niemand voor verstoppen. Als iemand van ons iets verboden had gedaan, was het normaal, dat de ouders je er niet uithaalden. In tegendeel, ze waren het met de politie eens! Als het tegenzat kreeg je er een pak rammel bij!

Onze generatie heeft vele probleemoplossers en uitvinders, die bereid zijn risico's te nemen, voortgebracht. We hadden vrijheid, we verzaakten, we hadden succes en namen verantwoording. Met al die dingen konden we goed omgaan.
Laatste edit 02-09-2013 02:31

Laatste edit 02-09-2013 02:33

Vroeger, ja vroeger...... dit is voor iedereen die voor 1980 geboren is.

Als je na 1980 geboren bent, heeft dit niets met jou te maken. De kinderen van tegenwoordig worden in de watten gelegd. Ben jij als kind opgegroeid in de 50er, 60er of 70er jaren, dan is het, terugkijkend, onvoorstelbaar, dat je zo lang hebt kunnen overleven!
........................................
.
Als kind zaten we in de auto zonder gordel en zonder airbags.

Boven aan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde gewoon naar beneden.

Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je gewoon maar hard schreeuwen zodat je ouders dat merkten; de babyfoon was er in ieder geval niet.

Onze bedjes waren geschilderd in prachtige kleuren met verf vol met lood en cadmium. Zo ook onze kleurpotloden, de verflaag knabbelden we er -onder het kleuren- lekker vanaf en dan maar verder sabbelen op het hout van het potlood..!

Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze kleine handjes en beperkte motoriek openen. En deden dat ook regelmatig.

Poorten en deuren gingen gewoon dicht. Tja, en als je er met je vingers tussen zat, dan had je zwaar pech.

Op de fiets zat je achterop met je kont op de harde bagagedrager en probeerde jezelf vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je; ongeacht het gewicht van je vader of moeder die erop zat.. Ondertussen bungelden je benen vervaarlijk langs de draaiende spaken van het wiel.. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets. Laat staan op een fiets.

Een fiets had geen versnellingen, dus je fietste met dezelfde trapgang tegen en voor de wind. En als een band kapot was, werd je zo snel mogelijk geleerd om hem zelf te plakken.

Je moest zelf je fiets schoonmaken en insmeren met vaseline, daarna mocht je pas doen wat je wilde.

We dronken water met de mond aan de kraan in plaats van uit een fles.

Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer.

We bouwden zeepkisten en kwamen er pas op de eerste rit, bergafwaarts, achter, dat we geen rem hadden. Na enige ongelukken konden we daar prima mee omgaan.

's Morgens gingen we naar buiten om te spelen. We bleven de hele dag weg en moesten pas thuis zijn als de straatlantaarns aangingen. Niemand wist waar we waren en we hadden geen mobiele telefoon mee.

We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden afgebroken en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept of werd de politie erbij gehaald. Dat waren gewoon ongelukken en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag voor van je ouders..

Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan dat je een speldje van een lieveheersbeestje op je jas stak.

Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein.

Moderne kleding was het tweedehandsje van je nicht of neef of een kindje uit de straat, als deze eruit was gegroeid. Het werd als het niet meer te dragen was nog als poetslap gebruikt, er werd dus niks verspilt.

Je dieproze kauwgom legde je 's avonds gewoon op het nachtkastje en stak je 's morgens weer in je mond. Keihard was ie, maar na wat heftig kauwen werd ie gewoon weer zacht..

De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten toen aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.. Hij stond op om de TV op een andere kanaal te zetten, niemand anders!

We aten koekjes, brood met dik boter, dronken Cola en werden evengoed niet te dik.

We dronken heel stoer uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van. Ook als er af en toe eens iets troebels in de fles terecht kwam..

Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek.

We hadden geen: Playstation, Nintendo, X-box, Videogames, 64 TV-zenders, Videofilm, Surround-Sound, een eigen TV, computer en Internet-chatrooms.

Wat wij hadden waren VRIENDEN. We gingen gewoon naar buiten en daar kwamen we elkaar tegen. We gingen naar hun huis en belden aan. Of we gingen soms gewoon naar binnen zonder aan te bellen. En dat zonder van te voren af te spreken en zonder dat onze ouders dat wisten.

Als er sneeuw lag dan nam je een emmerdeksel en glibberde je van een sneeuwbedekte helling af, soms wel tot op het midden van de weg.

In de winter droeg je sokken aan je handen, handschoenen waren voor de welgestelden.

Zomers was het lang licht, zo lang dat je soms pas om tien uur thuis kwam zonder dat je ouders in de stress zaten.

Als je met je vriendjes ging zwemmen dan had zowat iedereen boterhammen met pasta en een fles limonade bij zich, alles werd broederlijk gedeeld.

Als je eens gevochten had en je kwam met een blauw oog of dikke lip thuis dan vroeg vader of de ander ook een blauw oog had. Zoja, dan knikte hij tevreden en dat was dat..

Jodium stonk en prikte verschrikkelijk, je moest je niet aanstellen, het was altijd maar een schrammetje volgens je vader.

Op school hadden ze maar één maat bank en die had zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan.

Niemand bracht ons en niemand haalde ons weer op... Hoe was het in godsnaam mogelijk? En als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je écht een watje!

Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat een rem erop, toch wel handig geweest was.. Met de stokken prikten we elkaar bijna nooit in de ogen.

We aten wurmen en die leefden niet voor altijd in onze magen verder.

We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht meedoen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. Totdat ie gevraagd werd. En je hoorde er pas écht bij, als je per ongeluk een ruitje van een raam had ingetrapt..

We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote-mensen-mes, en als je je boterhammen thuis had laten liggen, kon je op school niets kopen! In de eerste plaats was daar niks te koop en in de tweede plaats had je er ook geen geld voor..

Als je de korstjes van je boterhammen niet opat, had je de rest van de dag gewoon een beetje meer honger .

Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden soms een klas nóg een jaar en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden. De Meester had altijd gelijk.

Soms hadden onze daden consequenties. Dat was logisch en daar kon zich niemand voor verstoppen. Als iemand van ons iets verboden had gedaan, was het normaal, dat de ouders je er niet uithaalden. In tegendeel, ze waren het met de politie eens! Als het tegenzat kreeg je er een pak rammel bij!

Onze generatie heeft vele probleemoplossers en uitvinders, die bereid zijn risico's te nemen, voortgebracht. We hadden vrijheid, we verzaakten, we hadden succes en namen verantwoording. Met al die dingen konden we goed omgaan

ik heb kleding en fiets schoonmaken toegevoegd, deze stonden er bij mij in de mail bij.

@omabep: Oeps, overheen gekeken, sorry Maar prima dat je ze toegevoegd hebt!

Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze mannetjesverzamelplek.

----------------

Dat alleen al (en veel minder motorverkeer) maakte het leven een stuk veiliger!!!!!!!

SamuiAxe: Nu wachten op de volgende toevoeging

Hmm... wij hadden geen televisie. Die dingen kostten een godsvermogen! Het was een feest als er bij belangrijke gebeurtenissen eens een tv werd gehuurd.
Tv kijken deed ik verder hooguit eens op woensdagmiddag bij een vriendje. (Keuzen: Nederland 1 en 2, Duitsland 1, 2 en 3, België. Een enorme keus, alleen mogelijk in Zuidoost-Nederland.)

Ook een auto was te duur. Onze pa reed een Berini, ons moeder een Solex en later een Mobylette. Ik reed soms eens mee met de kever van de buren (bijvoorbeeld om te worden opgehaald uit het ziekenhuis na het amandelen knippen).
In die (bril-)kever zaten op de middenstijl van die plastic lussen. Buurvrouw maakte de kinderen wijs dat ze daaraan moesten trekken om de richtingaanwijzer te laten uitklappen.

Laatste edit 02-09-2013 15:56

Bril Kever is dat het zelfde als de SparKefer - is dat een 50 model? (54) -nu vraag iets te veel denk ik

Er was niets- behalve een ongestoorde ontspoorde fantasie - niet hebben is alles zelf maken en als niet mogelijk er bij fantaseren..

Zo vlogen we naar de sterren
maakte onze eigen cockpit
de zandbak met lollie en ijs-stokjes
als schakelaars..

Toch doet al dat voorgebakken voorbedachte niet veel goed voor de fantasie van de kinderen - als die fantasie al wenselijk is.

Daarom verzin ik even dit cliche

Kinderen met al dat electrisch gerei
hebben minder fantasie.. en hebben ook
minder middelen om links rechts van hun
hapjesplank te kijken.. waar of niet waar?

Wat leuk is;
de oude playmobilpoppetjes (hoewel van ná jullie prachtige verhalen) zijn heel kaal, en laten veel ruimte voor fantasie.
De nieuwe zijn heel specifiek, en staan als behoorlijk vast.
De idiale combi is daardoor vooral oude en een heel klein beetje nieuwe

wortel: Toen ik met Lego speelde, had je daarbij nog geen poppetjes. Ik gebruikte een rechtopstaand blokje met zes nopjes als poppetje.
Playmobil bestond inderdaad nog niet, maar ook mijn kinderen hebben er nooit mee gespeeld. Wat je zegt: te weinig ruimte voor fantasie.

Wij hadden een grote kartonnen doos helemaal vol met houten blokken. Rechthoekige, vierkante ( kubussen dus) ronde....Daar kon je je fantasie op los laten... Bruggen, kastelen....van alles kon je ervan maken. Verder was er nog een grote verzameling kunststof boerderijdieren. Legpuzzels natuurlijk ook...En waskrijtjes, kleurpotloden, waterverf....Alleen een totaal gebrek aan fantasie zou er voor kunnen zorgen dat we ons verveelden!

@Lennie: en de knijpers niet te vergeten

@omabep: Je bedoelt wasknijpers?? Wat deed je daar dan mee?

de was ophangen

Op de neus zetten na toiletbezoek van bepaalde personen

goed plan

@Emmo: Ghehe...dat dan terzijde...Maar oma had er volgens mij een meer creatief plan mee bedacht..

@Lennie: mijn broers legden hele wegen aan op de vloer en reden er de autootjes door. Zelf maakte ik slangen van de wasknijpers.

@omabep: Oooww ja, natuurlijk! Dat heb ik ook nog wel gedaan, maar meestal als mijn moeder de was aan het ophangen was. De knijpers stonden bij ons in de schuur namelijk....

ik denk dat dat in de toekomst nog erger gaat worden

Stelling: Oorlog en armoe zijn goed voor de ontwikkeling van het kind. De creativiteit en wilskracht om iets te bereiken word groter als je niks hebt.

Toch zijn het degene die de armoe hebben meegemaakt degene die dat hun kinderen willen besparen, en daarmee (ongewild) hun kinderen dommer, en lui maken.

Kinderen een pets (bestraffende tik) verkopen werd verboden, en daarmee verdween het respect voor de ouder, leraar etc.
Na een bestraffende preek en wat ja nee en amen kunnen ze tegenwoordig weer gewoon doorgaan met wat ze altijd al deden.

Je ouders en leraren sprak je niet aan met je en jij, maar met u en meneer en mevrouw.
En ohwee als je het in je hoofd haalde om je te zeggen tegen je ouders leraar etc.
Een tik op je vingers met de houten meetlat en thuis nog een klets omdat je ongehoorzaam was.

De kinderen van nu zijn gewoon verwend, en worden teveel op watten gelegd.

Ik heb het zelf niet mee gemaakt, maar heb wel altijd mijn eigen fantasie moeten gebruiken om mezelf te vermaken. Een enkele keer een tik, maar ja die had ik dan ook eigenlijk wel verdiend. Zoiets was geen mishandeling, maar een harde straf.

Het gebeurt ook in het dierenrijk, en daar werkt het uitstekend

Taz: Mijn grootouders zijn rond 1880 geboren en werden door hun kinderen gewoon getutoyeerd. Los daarvan hadden de kinderen het grootste respect voor hen!

Ik denk ook niet dat kinderen je of u laten zeggen van belang is voor het respect dat je als ouder krijgt. Respect krijg je door hoe je bent en hoe je je gedraagt, niet door een aanspreektitel. Mijn grootouders hadden dat kennelijk in de gaten.

Laatste edit 05-09-2013 09:12

@venzje: Ik heb mijn ouders nooit getutoyeerd, mijn kinderen hebben mij nooit getutoyeerd. Dat werd ons met de paplepel ingegeven, mijn kinderen is het met de paplepel ingegeven. Ik moet wel erbij zeggen dat ik 'je' en 'jij' niet zo bezwaarlijk zou vinden, echter, in Den Bosch is het dan al gauw 'ge' en 'gij'... En dat vind ik zelf wat minder lekker bekken naar je ouders/ouderen toe.. Daarom prefereren wij in onze familie 'u' en 'uwes' Ook nu terwijl ik zelf inmiddels 56 ben zal ik (veel) oudere mensen met 'u' aanspreken, het is maar net wat je gewend bent.

Laatste edit 05-09-2013 09:19

Taz: Ikzelf heb wel enige ervaring met mishandeling, en ik vind niet dat een tik de oplossing is. Kinderen maken fouten, en daar leren ze van. Sterker nog, iedereen maakt fouten! Waarom zou je iemand een tik geven als hij of zij een fout maakt? Het is immers menselijk! Ik denk ook niet dat je met slaan respect uit een kind krijgt, maar eerder angst of haat, en dat kan later overslaan...
Respect dat krijg je, dat neem je niet.

Ik heb juist absoluut géén respect voor sommige, omdát ik geslagen ben. Ik heb juist respect voor mensen die mij in mijn waarde laten, ongeacht ze ouder of jonger zijn dan ik, ongeacht ze meer of minder zeggenschap hebben over mij.

Excuses als ik fel over kom, zo is het niet bedoeld!