SamuiAxe: Ook namens mij

@allone, @venzje, @omabep:

Natuurlijk, graag gedaan Anyway, ik zie dat @Emmo terug is dus ik neem aan dat ik klaar ben en dat hijzelf de resterende postings zelf zal verzorgen. Het was me weer een genoegen, tot de volgende keer...

SamuiAxe: dwz dat we je nu 3 maanden lang hier niet zien?

Dag 106 Vrijdag 17 februari 2017
Volgens de agent is er ondanks de buitjes die we gehad hebben nog geen verandering gekomen in de tijd dat we de loods krijgen. Het blijft half elf vanavond. Vier uur van tevoren bevestiging vragen, je weet tenslotte maar nooit.
Voor de rest is het muisstil op alle fronten. Onze afvalbakken beginnen er aardig uitpuilerig uit te zien. Niet zo'n wonder, de laatste keer dat we vullis kwijtgeraakt zijn is in Palua geweest, op vijfentwintig januari. Kapitein heeft deswege om de vuilnisdienst gevraagd, en dat verzoek is nu bij de rederij in behandeling. Inmiddels is het weekend in Nederland, en als alles gaat zoals gepland zijn we tegen de tijd dat ze in Amsterdam uitgeslapen zijn alweer vertrokken. Niet dat het de bedoeling is dat ik erbij ben, het is maar bij wijze van spreken.
Ik heb ook mijn E-ticket binnen. Dat is zo'n ding dat niet meer uitgeprint wordt omdat het anders zoveel papier kost. Echter omdat ze op een menigte vliegvelden toch iets op papier willen zien drukken we het toch maar af. Dan staan hoe dan ook alle gegevens pontificaal vermeld.
Ik vlieg dit keer van Belem naar Rio de Janeiro, dan naar Frankfurt en vandaar naar Amsterdam. Vertrek zondag om 1250 plaatselijke tijd en geplande aankomst maandag om 1745. En nu maar hopen dat kapitein om Schipholtaxi vraagt. De vorige keer heb ik er vanuit Vitória ook om lopen soebatten maar toen heeft kapitein dankzij allerlei andere perikelen het compleet vergeten. En toen stond ik op Schiphol met mijn goede gedrag. Met de trein naar Zwolle is nog wel te doen, maar vandaar af wordt het zeuren.
Vanochtend weer een stelletje oefeningen gedaan. Een verkorte brandrol, voornamelijk omdat er nog meer op het programma stond maar ook omdat het dierenmishandeling is om mensen in vol ornaat met brandpak en perslucht te laten rondrennen. Ik heb wel de derde machinist de bemanning, en dan vooral de kok, laten demonstreren hoe de noodbrandbluspomp gestart moet worden.
Volgens de vigerende instructies moeten alle bemanningsleden hiermee op de hoogte zijn. Een bekende hobby van de inspecteurs is om degene die zich het minst met dat soort dingen bemoeit dat ding te laten starten. Hier is dat de kok. Gevolg is dan ook dat de kok degene is die het best op de hoogte is met dat pokkeding.
Daarna op verzoek van de kapitein een demonstratie van verschillende redding en veiligheidsmiddelen door de derde stuurman. Daar bleek weer hoeveel goedbedoelde teringzooi we met ons meeslepen omdat deze of gene het wel een leuk idee vindt. Natuurlijk zijn alle dingen wel te verklaren, en alles heeft wel zijn functie of zijn nut. Ik krijg alleen hoe langer hoe vaker de indruk dat er bij de IMO een paar piepeltjes zitten uitsluitend om nieuwe regeltjes te bedenken.
De laatste aanwinst zijn de PSA's dat zijn beschermende pakken die tot doel hebben een slachtoffer dat je onderkoeld uit het water hebt gevist zo goed mogelijk tegen de koude te beschermen. We hebben daar twee van, en liggen verplicht in de sloep. Op andere schepen is dat de MOB-boot, maar hier zijn de MOB-boot en de sloep één en dezelfde.
Nu wil ik niet veel zeggen, hoewel ik goed beschouwd niet anders doe, maar ik vraag me af of degenen die dat bedacht hebben weleens in de praktijk in een MOB-boot iemand, bewusteloos, in zo'n pak gehesen hebben.
Zo'n bootje gaat bij het minste geringste als een gek te keer, met de standaard bezetting van drie man is die mudvol, en dan heb je de patiënt er nog bij. Tegen de tijd dat je de patiënt in dat pak hebt ben je al bezig het bootje thuis te halen. Als je er überhaupt in slaagt om dat bootje weer thuis te krijgen, want het lanceren en terughalen van dat ding is tenzij onder perfecte omstandigheden levensgevaarlijk.
Laatste nieuws: het wordt toch niet vannacht, maar morgen de achttiende om 11:00 loods aan boord. Goed twee uur later meren.

Dag 107 Zaterdag 18 februari 2017
Schijnbaar zal het er dan toch van komen. Het heeft zowat de hele nacht geregend, dus om zeven uur dacht ik dat het wel niets zou worden. Maar toen ik de loods opriep voor een bevestiging zeiden ze dat het half één zou worden. Later op de ochtend kwam de agent over de e-mail met hetzelfde bericht.
Om negen uur werd het warempel nog droog ook, dus misschien hebben ze een behoorlijke regenradar hier, zodat ze een beetje een schatting kunnen maken. Dat maak je soms wel vaker mee, tegenwoordig.
En dan maar hopen dat het anker niet is vastgeroest is aan de bodem. Tenslotte liggen we hier al een tijdje.
Voor de rest houd ik me onledig met het inpakken van de koffers. Dat is altijd het minste werk. Één grote haal met de arm over de kastplank en alles wat blijft hangen valt vanzelf in de koffer. En verder is het wachten tot één en ander in aanraking komt met de ventilator.
Uiteraard weten we nog helemaal niets. Alleen dat de loods gepland is om 12:30. uit de kaart kunnen we halen dat het goed twee uur varen is naar de ligplaats, en van collega's hebben we gehoord van de lokale faciliteiten. Die zijn op de nagels van één vinger te tellen: geen.
Het piertje bestaat uit een lopende band met een pijp eronder. Wil je op een ander plekje laden, dan zul je het schip eronderdoor moeten verhalen. Omdat het laden vierentwintig uur per dag doorgaat maak je op deze manier Chinese uren. Het enig voordeel is dat je vlot uit je lijden bent.
Of er een surveyor komt? Weten we niet. We denken van wel. Wat die surveyor gaat doen? Weten we niet. We zien wel. Dat is wel vaker zo. Hoe het met die autoriteiten gaat? Geen idee. En dan het belangrijkste: wanneer komt die gek van een aflosser? En ten tweede: wanneer kan ik eraf? Kwestie van afwachten.
Het kan overigens een voordeel zijn dat de airco op half zeven hangt. Autoriteiten hebben nog wel eens de neiging een stuk vlotter te werken als de omstandigheden minder dan optimaal zijn. Dat is een truc die we in Afrika nog wel eens gebruiken. De hoogwaardigheidsbekleders blijven vaak minder lang plakken als ze aan de stoelen blijven plakken.
De loods is op tijd. Wij niet. Tijdens anker hieuwen bleef de ketting ergens op de bodem haken en het duurde even voordat dat losgeworsteld was. Maar toen dat eenmaal achter de rug was kregen we de loods en was het goed twee uur stomen naar de steiger. Renate, het schip voor ons, lag er nog dus moesten we nog even langzaam aan doen voordat ze opgedonderd was. Toen duurde het nog bijna een uur om die boot vast te knopen.
Het is een vaste laadinstallatie, waar het schip onderdoor verhaald moet worden. Daarom worden de trossen extra lang uitgegeven. Anders moet je ieder ogenblik touwtjes verzetten en dan kan niet op de hypermoderne flexibele en doordachte installatie waar we kwamen. We liggen aan een stel dukdalven met voor de rest drie keer niks, dus voor elke scheet die je laat moet je een bootje laten komen. Óók als je een trosje wilt verzetten.
Nu is ook de reder tijdens de nieuwbouw uiterst doordacht bezig geweest. In dit geval uit zich dat in het feit dat de trommels voor de trossenlieren te klein zijn. Om de trossen passend te maken worden ze ingekort en zijn daarom te kort voor het schip. Standaard is de lengte van het schip een aardige richtlijn. De onze zijn iets langer dan de helft. Dus moeten we eerst twee trossen op elkaar zetten voordat we een tros van een normale maat kunnen uitgeven. Laat staan een extra lange.
Maar omdat we van tevoren gewaarschuwd waren, door collega's en de loods, want noch de rederij noch de agent gaf op dit punt iets prijs, hadden we al één en ander klaarliggen.
Eenmaal gemeerd komen een aantal piepeltjes aan boord springen. Via onze kippenloop omdat de vaste gangway van de wal op het verkeerde plekje zat. Één daarvan loop ik tegen het lijf, en dat blijkt gelijk de surveyor te zijn. Dus een rondje met een bootje rond het schip gevaren om de diepgangen te nemen, dan de ruimen door om te kijken of die comme il faut zijn, en dan cijferen.
Een draftsurvey, ik heb het vaker verteld, is het wegen van het schip door middel van de diepgangen. De wet van Archimedes komt daarbij goed van pas. Je weegt het schip voor en na belading en het verschil is de geladen hoeveelheid. Als je het goed doet bepaal je alle bekende gewichten en wat overblijft heet de constante. Als het goed is, is die constant, vandaar de naam. Voor dit schip is die constante in de buurt van de honderd ton.
Net klaar met cijferen, komt mijn collega aan boord. Die moet natuurlijk ook het één en ander weten. De nodige documentatie onder zijn neus gedrukt, voorzien van begeleidend commentaar. Het moest wel vlot, want anderhalf uur later zou mijn bootje er zijn om me naar de wal te brengen.
Hopelijk is het allemaal behoorlijk overgekomen, want het bootje was op tijd. Eenmaal aan de wal stond er een autootje te wachten die me naar Belem naar het hotel bracht.
Daar hadden ze airco. Eindelijk.

Dag 108 Zondag 19 februari 2017
De volgende dag in het hotel. Het is steenkoud. De kamer heeft een eigen airco unit en die staat vol te blazen. De bediening is op afstand, en geeft aan dat hij op zestien graden in ingesteld. Prima om mee te pitten, maar als je naar de badkamer strompelt toch wat frisjes.
Het hotel ziet er duur uit, maar een indeling of een plattegrond zijn ze vergeten. Ik moet mijn weg over vijf dekken zoeken tot ik een mannetje tegenkom die me in vloeiend Portugees uitlegt waar het ontbijt geserveerd word. Eenmaal gevonden is het een behoorlijke eetzaal met zowat alles erop en eraan. Alleen een bak thee mis ik, maar ja, in Brazilië drinken ze koffie.
Één van de bediendes die zowaar wat Engels spreekt offreert me een plaatselijk stuk fruit voor bij de koffie, als ik zit na te tafelen en geniet van het uitzicht. Er zijn twee zeer aanschouwelijke jongedames binnen komen huppelen.
Om tien uur komt de taxi om me naar het vliegveld te brengen. Tijd zat.
Taxi was twintig minuten te laten. Er was een motorisch probleem met het karretje dat ze voor mij gereserveerd hadden. Maar ze waren wel zo vriendelijk om naar de lobby te bellen om te vertellen dat het later werd. Netjes.
Ondanks dat toch ruim op tijd op het vliegveld. De chauffeur bracht me tot in de lobby, Belem is een klein vliegveld en heel overzichtelijk. Hij vertelde ook nog dat ik door iemand van het agentschap opgewacht zou worden in Rio, omdat het zo'n groot vliegveld was. Maar misschien was het ook wel vanwege de immigratie. Ik had in ieder geval een aardige bos papier meegekregen om diverse officiële figuren aan te laten ruiken.
Goed uurtje wachten gaat het vliegtuig, twintig over vier, mooi op tijd, landen we op Rio. Daar wordt ik inderdaad opgewacht door een mannetje, direct buiten de slurf. Die stond daar met vijf Russen die ook naar huis gingen te wachten.
Ventje loodste ons in no time via de diplomateningang door de immigratie. En toen was het inderdaad een aardig eind fietsen naar het gat waar ik moest wezen. De wandelweg was wel heel strategisch als een slingerpad door allerlei verleidelijke uitstallingen geleid. 't Zal me worst wezen. Ik koop toch niks. Het is niets of maar weinig goedkoper en je moet het allemaal óók nog een keer meeslepen.
Wachten tot 22:50. Dan gaat de volgende. Naar Frankfurt.

Dag 109 Maandag 20 februari 2017
Naar Frankfurt is een hele zit. Goed tien uren. Het is een nachtvlucht, dus ligt iedereen, voor zover mogelijk met een volle bak, te knorren. Het beste is om je daar maar bij aan te sluiten, dan ben je het snelst uit je lijden. Mijn normale schema de laatste drie maanden was om tien uur in het nest en om vier uur weer op. Een beetje dommelen lukte dus wel. En toen ik weer wakker was maar weer een boekje gelezen op mijn onvolprezen e-reader.
Op Frankfurt, om drie uur 's middags plaatselijke tijd, laat ik in de haast het readertje in de stoelzak zitten stom. Als ik het merk ben ik al ik weet niet hoeveel poorten en controles voorbij. Dus maar een ventje aangeschoten voor de procedure: contact opnemen met gevonden voorwerpen en een formuliertje invullen. Helaas gaat de aflevering van de gevonden voorwerpen net even te traag voor mijn volgende vlucht. Om 16:30 is het alweer inchecken.
Met on-Duitse grondigheid begint het inchecken om vijf uur. Een half uurtje later dan op mijn papiertje stond. Het loopt wel als een tierelier, iedereen is op tijd aan boord. Even later worden we van de pier gesleept en vertrekken we. Het is 55 minuten vliegen. Ternauwernood de moeite om ervoor voor in een vliegtuig te gaan zitten.
Eenmaal op Schiphol komen de koffers redelijk vlot door. Altijd een spannend moment, zeker na een stuk of wat keer overstappen. Mijn koffertjes zijn, daar heb ik wel voor gezorgd, aardig goed van de collega's te onderscheiden. Ik zie ze dan ook van verre al aankomen. Alweer een pak van mijn hart.
Op naar de Schipholtaxi. “Over tien minuten is hij er, mijnheer”. Twintig minuten later was hij er inderdaad. Chauffeur had twee klantjes. De ander ging er eerst uit, en een half uur later was ik thuis. Ik had van Schiphol al met Pa gebeld dat ik over was. Pa is een dagje ouder, en ligt misschien al vroeg in bed.
Bij de buren brandde nog licht. Die zaten tv te kijken. Maar even aangeklopt om te melden dat ik er weer was. Hé, hallo, leuk dat je er weer bent. Wil je een biertje?
Toen werd het toch nog een latertje.

@Emmo: niet veel, 6 uur slaap. Doe je dan overdag ook een dutje?
Wat zal je pa blij zijn

Te heet of te koud, de gulden middenweg bestaat blijkbaar niet ..

Laatste edit 22-02-2017 09:43

Zie je @Emmo? Er komt uiteindelijk nog heel wat editing aan te pas om het een lekker lezend verslagje te maken, de parafen vervallen tijdens de verzending en moeten met de hand worden gedaan tijdens het posten

@allone: Ach, wat slaap betreft is het soms net zo als wat je wel eens leest van militairen. Pitten als je kunt.
Gelukkig kan ik met weinig slaap toe, 6 uren is genoeg, als ik naderhand maar de gelegenheid krijg om bij te slapen.

SamuiAxe: Hm, als het er om gaat om een extra CrLf in te voeren bij elke paragraaf, kan wel een proberen of dat de volgende keer werkt. Als ik het volgende keer vergeet, even helpen herinneren. Tijdens het schrijven is dat een kleine moeite.

@allone: Het is maar wat je gewend bent. Ik doe het daar ook mee.

@venzje: Jij moet vroeg opstaan..
maar dat je er aan went betekent niet altijd dat je niet meer slaap nodig hebt..
Slaap je in het weekend meer?

Ik word ook om 5 uur wakker.. maar ga om ± 10 uur naar bed

@allone: In het weekend slaap ik een uurtje meer. En heel soms slaap ik met 8 uren een flink gat in de dag.

Ik streef ook naar 22 uur als bedtijd, maar dat lukt meestal niet.

Laatste edit 22-02-2017 12:13

@allone:

Oh, jawel hoor, maar zo ik al eerder schreef, niet meer zo intensief als vroeger, ben inmiddels ook met andere dingen druk

SamuiAxe: dat klinkt alleen maar gezond
Een kennis van mij is net terug uit India, waar hij een paar maanden een MA-cursus gevolgd heeft ..

De internationaal befaamde auteur A. Zeebeer heeft zijn vierde boek gepubliceerd.
afbeelding
De nieuwe boreling heet Van Tanktop tot Onderdeks en is bij Bol.com verkrijgbaar.
Wie er de centen niet voor (over) heeft kan hier ook een verzoekje doen. Je krijgt dan een pdf'je opgestuurd. Effe melden, privé of via een persoonlijk bericht. Graag wel even het e-mail adres vermelden.

@Emmo: ik heb hem besteld (had nog een cadeaubon openstaan. Ik hoop dat ik het net zo leuk vind al de belevenissen die je hier opschrijft
Je hoort nog van me

@Beereekhoorn: Je bent een schat. Nog honderdduizend van jouw slag en ik kan gaan rentenieren

Overigens, over twee weken geef ik een lezing in het plaatselijke buurthuis.

@Emmo: Graag gedaan, die lezing gaat hem niet worden, ben nog aan het genezen van mijn val bij gladheid (heup gebroken) maar een volgende keer houd ik me aanbevolen

@Emmo: Jammer dat het nog te vroeg is om te kamperen, ik had graag gekomen!

@Emmo: Van harte gefeliciteerd, wat klein begon heeft nu serieuze vormen aangenomen .

@Lennox: Zo zereneus voel ik me anders nog steeds niet

@Emmo: Dat komt nog, later als je groot bent .

@Lennox: Dat moet dan in een volgend leven worden. Want in dit leven zal ik nooit "groot" worden, ben ik bang.