Vorige week maandag, laat in de middag, werd mijn Lief gebeld door één van zijn broers. Hun vader was besmet met Corona....Hoe dat kon gebeuren? Ze waren met een groep bejaarden naar de Avri(groot tuincentrum) geweest, naar de Kersttentoonstelling wezen kijken. Na een paar dagen werden er een paar mensen ziek, ze waren getest en bleken Corona te hebben. Toen is voor de zekerheid iedereen die mee was geweest getest en Pa testte óók positief. Gelukkig is hij begin van het jaar gevaccineerd, maar met Astra Zeneca. Dat heeft blijkbaar niet zo'n goede uitwerking als Pfizer of Moderna, misschien dat het daar mis is gelopen. Maar hoe dan ook, hij moest in quarantaine. Maak een dementerende man eens wijs dat hij niet zijn kamer uit mag? Ze hebben hem meermaals moeten "vangen", omdat hij op de gang liep. En dan was hij niet vriendelijk als ze hem naar zijn kamer terug brachten. Hij begon zelfs te schelden op de verzorgenden. Bizar gewoon...Pa, die scheldt..Hij is altijd een vriendelijke, rustige man geweest en nou lezen we in de rapportage die we ontvangen dat hij het verplegend personeel uitscheldt, opstandig is, boos wordt..Mijn Lief schrok er echt van toen hij dat las. Ik heb hem verteld dat het de dementie is die dat doet. Dat die ervoor kan zorgen dat iemand totaal kan veranderen van karakter. En dat Pa daar niks aan kan doen. Maar leuk is natuurlijk anders..
Verder gaat het lopen Pa steeds moeilijker af. Het gaat zeer moeizaam en hij is van de week ook gevallen. Gelukkig met niet meer schade dan een paar schaafwondjes en blauwe plekjes, maar toch. Een stok als hulpmiddel is al lang niet meer genoeg voor hem, maar hij weigert pertinent om met een rollator te lopen. Dat ding is voor vrouwen..Daar begint hij niet aan!
Wat ik helemaal hartverscheurend vind: Hij vergeet steeds dat Ma overleden is. Dan is hij haar aan het zoeken of hij zegt dat ma even een rondje aan het lopen is en zó terug komt. En als ze hem dan moeten vertellen dat Ma er niet meer is, dan wordt hij helemaal emotioneel, dan huilt hij tranen met tuiten. Af en toe denk ik: Jeez, ga er gewoon in mee! Vertel hem niet dat Ma er niet meer is, maar als hij zegt dat ze straks terug komt, zeg dan dat je haar dan straks wel zult spreken. En als hij haar loopt te zoeken, zeg dan dat ze een rondje aan het lopen is en straks terug komt...Hij beseft het toch niet meer en je voorkomt een hele hoop emoties! Maar misschien zit ik ook wel fout, ik weet echt niet wat het beste is..

Laatste edit 16-11-2021 01:39

@HoLaHu: ik ben het met je eens, ik zou hem ook zeggen dat Ma idd zo wel komt, ipv hem iedere keer 'de waarheid' te zeggen.
Dementie lijkt meer op de toestand van kleine kinderen, die ook zonder remmingen hun emoties tonen. Terwijl volwassen geleerd hebben 'beleefd te zijn en zich aan te passen aan anderen'. Misschien gaan door dementie die remmingen weg?

Ik lees verschillende dingen, Één daarvan is dat op de korte duur Pfizer en Moderna beter zouden zijn, maar voor de lange duur (immuunsysteem kent twee stadia) Astra Zeneca.

@HoLaHu: Het is inderdaad hard om iemand telkens weer te gaan vertellen dat de partner dood is. Dat zal telkens weer een afschuwelijke schok zijn.....

@Emmo: Toevallig las ik van de week een artikel waarin werd gesteld dat bij de mensen die Astra-Zeneca hadden gekregen, de werkzaamheid na een jaar nog op 17 % zit...Het was uit een betrouwbare bron, geen Wappiesite of zo. Als zij liegen, dan lieg ik ook...
Overigens ging dit wel over mensen die boven de 80 waren..En Pa is boven de 80, dus...

Laatste edit 17-11-2021 00:16

@allone: Door Alzheimer gaan wel meer dingen weg. Ik heb het gevoel dat jij niemand in je nabijheid hebt die aan Alzheimer lijdt.. Alzheimer is niet alsof je weer kind bent. Was het maar waar! Alzheimer is een toestand waarin je volledig je mensdom verliest. Je hele persoonlijkheid kan veranderen, je kunt heel je schaamte verliezen, in de slechte zin van het woord..Werden mensen dan kinds, het zij zo...Maar Alzheimer is mijn inziens fnuikend voor het menszijn...Anders kan ik het niet benoemen. Het is totaal mensonterend.

@HoLaHu: Hm, hoe lang vaccineren ze al met Astra of de anderen. Dat kan nooit véél langer dan een jaar zijn. Dan vraag ik me toch af waar op die gegevens gebaseerd zijn. Dat kan alleen maar uit de originele gegevens van de eerste proeven komen, dunkt me. Hoe groot was de populatie 80+ van die proefpersonen? Volgens mij kan dat nooit veel zijn geweest.

@HoLaHu: Ja, zoals jij het beschrijft herken ik het helemaal. Het naarste vond ik nog de paranoia die mijn moeder had. Van alle kanten loerde het gevaar, zó triest en niets van wat je zei hielp.

@Emmo: Volgens mij was Astra een van de eersten, zo niet dé eerste. Aangezien alleen de ouderen daarmee waren gevaccineerd. Met de ouderen bedoel ik de 60-plussers. Want mijn Lief heeft ook Astra gehad. Ik kreeg Pfizer, hoewel ik maar één jaar jonger ben, en ik was eerder totaal gevaccineerd dan mijn Lief!
Ze hebben dus blijkbaar nu vastgesteld, een jaar na de eerste vaccinaties, dat de bescherming nu nog maar 17 % is bij die doelgroep...Vraag me niet hoe ze dat weten...

@Mamsie: Dat hebben wij dan weer niet meegemaakt en maken we nu ook niet mee. Maar dat ken ik wel van een goede vriend van ons, wiens moeder inderdaad paranoïde werd. Ze kreeg medicijnen die alleen maar aan zware traumapatiënten werden gegeven. Ze zat onder de tafel in de keuken, omdat ze stellig het idee had dat de Duitsers haar kwamen halen..Ik heb het nu over het jaar 2000 of zo, misschien een jaar meer of minder. Maar heel lang nadat het gebeurd was..

@HoLaHu: ik heb 1 persoon gekend die alzheimer had, die was vooral verward; ik neem aan dat het zich bij iedereen anders manifesteert.

als een mens lichamelijk of geestelijk achteruit gaat, dan wordt iemand kwetsbaar, in de zin van minder weerbaar....
angst voor gevaren, in de vorm van paranoia of anders, is dan mogelijk een logische reactie

Mijn moeder had Alzheimer, in eerste i stantie bleef/werd ze met alle gekte vrolijk bij maar op het eind was ze totaal angstig zodanig dat we haar toen hebben laten versterven (heet dat zo ) ze was toen ook niet meer te bereiken met woorden

@botte bijl: ja, dat lijkt me idd logisch..

@Beereekhoorn:

Dat snap je toch niet. Mijn buurman, ca. tien jaar ouder dan ik mét onderliggend lijden, was zowat een maand later gevaccineerd dan ik.
Verschil: bij mij ging het via de huisdokter, bij buurman via de GGD.

@Emmo: Bij Astra-Zeneca was de tussenliggende tijd tussen twee vaccinaties 3 maanden, bij Pfizer drie weken, vandaar..Mijn Lief kreeg zijn eerste vaccinatie in de eerste week van mei, de tweede in de eerste week van augustus. Ik kreeg mijn eerste prik eind juni en de tweede eind juli..

Mijn zusje en mijn moeder werken met dementerenden. De ene persoon blijft vrolijk en wordt inderdaad kinds, de andere persoon wordt agressief en weer een ander totaal verdrietig. Het is inderdaad in veel gevallen mensonterend.

Ik ben zelf een paar jaar geleden een keer op de koffie geweest bij mijn zus haar afdeling. Op een zondagochtend. Er werd gevraagd wie er naar de mis/dienst in het bejaardencentrum wilden. De drie personen die mee wilden allemaal netjes aangekleed. Komen de vrijwilligers er aan en bepalen zo even: ' oh nee die nemen we niet mee, die snapt er toch niks van en praat/schreeuwt er tussendoor'. Ik was echt woest! Ja die mensen zijn de teleurstelling met 5 minuten vergeten, maar moeten ze daarom maar niet meedoen met de leuke activiteiten?

Ik ga nu iedere kerstavond met mijn gitaar en ukelele naar de 4 afdelingen voor dementerenden en maak samen met hun kerstmuziek. En ja ze vragen 3x hetzelfde nummer achter elkaar, lekker boeiend. Je merkt dat ze genieten.

Nou week ik van mijn eigenlijke tekst af haha
Ik wilde eigenlijk zeggen dat mijn zusje en moeder altijd proberen oprecht te blijven tot een bepaald stadium. Als iemand echt totaal dement is zullen ze inderdaad tot een bepaalde hoogte meegaan in het verhaal om bepaalde teleurstellingen te voorkomen.

Pa gaat harder achteruit dan we gedacht hadden...Vandaag belde de broer van mijn Lief. Pa eet niet meer en drinkt niet meer. Medicijnen spuugt hij uit. De huisarts heeft het idee dat hij gewoon niet meer wil en dat het een aflopende zaak is. Als hij echt helemaal niks meer eet of drinkt, dan is het dus een kwestie van hooguit een paar dagen.
Er zijn afspraken gemaakt over wie wanneer er naar toe gaat, om afscheid te nemen, want daar komt het gewoon op neer. Wij zijn zondagmiddag aan de beurt...als hij dat nog haalt. Het kan niet anders, in verband met de Coronamaatregelen. Wij vinden dat zijn tweelingzus absoluut voorrang heeft. Die zijn tenslotte al 88 jaar bij elkaar geweest..

@HoLaHu: na 88 jaar is het op,
geen probleem voor hem als hij gaat
sterkte met het afscheid-nemen

@HoLaHu: Was tot op zekere hoogte met mijn vader ook zo. Op deze manier zal het niet lang meer duren. Sterkte, de komende tijd.

@HoLaHu, zo ging het bij mijn moeder ook.
Ineens stopte het.
Geen eten en drinken meer.
En je zag gewoon dat het bijna over was.
En ze was er ook aan toe.

Vanmorgen werd mijn Lief op zijn werk gebeld door zijn broer. Die was bij Pa en het ging niet geweldig met Pa. Broer vond dat hij ons moest waarschuwen, hij had het idee dat het af ging lopen met Pa en hij wilde dat we er allemaal bij konden zijn als het definitieve afscheid daar zou zijn. Dus ik kreeg een telefoontje van mijn Lief dat hij onderweg naar huis was om me op te halen. Rond het middaguur waren we op weg naar Waalwijk. Daar aangekomen schrokken we wel van Pa, die we uiteraard al een paar weken niet gezien hadden, vanwege de Corona en de quarantaine. Hij is zó mager, bijna vel over been...
Iedereen was er en Pa was inderdaad heel afwezig, lag soms even te slapen en dan moest je echt goed kijken of je zijn borst nog op en neer zag gaan...Hij lag er als dood bij. En soms was hij er in één keer weer wel, maar praten deed hij praktisch niet. En als hij dat wel probeerde was het eigenlijk niet te verstaan, het was gemompel..
Mijn schoonouders zijn Katholiek, dus hadden we het over de Sacramenten der Zieken of zoals het bij de Katholieken heet: De Bediening. Dan krijgt de zieke de Laatste Sacramenten, de Ziekenzalving. Meestal wordt dit bij de stervende mens toegediend..
Bij mijn schoonmoeder ging het sterven zó onverwacht snel dat haar dit laatste Sacrament niet meer gegund was, dus nu wilden de kinderen Pa dit niet onthouden. Dus de pastoor gebeld en die zei: Ja, komt het om half vier vanmiddag uit? Eeeh, ja...we zitten hier toch maar te wachten op het onvermijdelijke..Doe maar!
Dus de pastoor kwam, hele aardige man! Nou heb ik al een paar weken Father Brown gekeken 's middags op BBC First en die loopt in een zwarte priesterhabijt rond. Dus het was tóch even wennen dat er in een keer een pastoor in spijkerbroek en sweater binnen kwam lopen..
De Zalving der Zieken kwam bij ons wél binnen, het was best indrukwekkend, maar bij Pa totaal niet. Volgens ons heeft hij er weinig of niks van begrepen, maar toch hadden we wel het idee dat hij naderhand rustiger werd. Een uur na de Zalving lag hij heel rustig te slapen. Eigenlijk was er geen reden om daar nog met zijn allen in dat te kleine kamertje te zitten, dus we zijn weer naar huis gegaan. Jongste broer, die in Waalwijk woont, zou 's avonds nog bij Pa gaan zitten, morgen gaan tweede broer, zijn vrouw en de zus van mijn Lief er naartoe en zondag zijn wij weer aan de beurt. Zou het eerder nodig zijn, dan worden we gebeld, dag of nacht. En zo kachelen we maar door...

Heel veel sterkte voor jullie allemaal Ik hoop echt dat voor jullie het tij nu ten goede gaat keren.