Katten met hond met zwaan… dat veroorzaakt geen problemen?
Doet me denken aan t raadsel van de kool, geit en wolf die een voor één de rivier over moeten.

@allone: In dit geval niet. De kat zat in een vangkooi met een doek eroverheen, hondje zat in de vaste kooi van de bus en de (overleden) zwaan was niet aanwezig.

@Emmo: Die zal wel ten hemel gevaren zijn.

@venzje: @Emmo: Hopelijk niet al te bloederig, anders krijg je nog Zwaan kleef aan....

@HoLaHu: In mijn huidige functie heb ik nog wel eens met ongevallen te maken. Eigenlijk verbazingwekkend met hoe weinig bloed je te maken krijgt.
Het meeste bloed kwam van mezelf: Ik ben al twee keer door een kat te pakken genomen.

30.2: Hond zonder huis
Bij de grote dierenartsenpraktijk in de stad was een hondje afgeleverd. Heel aanhankelijk beest, maar geen baas te bekennen, in geen velden of wegen. Een dierenarts, hoe begaan ze allemaal ook met beesten zijn, anders wordt je geen dierenarts, is niet het juiste adres voor gevonden dieren. Ze hebben het beestje over de nacht opgevangen, maar het dier zal, zolang er geen eigenaar bekend is, toch naar een asiel moeten.
Dat werd mijn taak. Van de zestien katten, waarvan twee in de bus, naar de hond. De katten zitten en blijven in de vangkooi, dus zelfs als een hond kwaad zou willen zal dat nog niet gaan. Zelfs de meest lieve hond kan zich ontpoppen tot een notoire kattenjager.
Ik heb me laten vertellen dat dit aan hoofdzaak ligt aan de verdedigingsmechanismen. Een hond die zich onderwerpt gaat op zijn rug liggen. Een kat die op de rug ligt is juist op zijn gevaarlijkst, met stevige klauwen aan de achterpoten die aardig wat schade kunnen aanrichten.
Hond benaderd kat, kat voelt zich bedreigd en gaat op de rug. Hond denkt: “die geeft zich over” en gaat even snuffelen. Krijgt vervolgens een gemene haal over de neus. Een héél gevoelig plekje bij een hond. De hond denkt in het vervolg dat zo’n gemene woordbreker het leven niet waard is en neemt elke kat die hij te pakken kan krijgen te grazen. Of die theorie klopt, ik zou het niet weten. Maar het lijkt me een vrij redelijke verklaring. Al zitten er, net als aan elke theorie, wat haken en ogen aan.
Bij de dierenarts aangekomen wordt het hondje opgehaald uit zijn hok. Klein genoeg om op de arm te nemen. Heel aanhankelijk beestje, hij kon iedereen wel opvreten. Kwispelen, draaien, likken, er kwam geen eind aan. Die kreeg ik in de handen gedrukt: alsjeblieft.
In de bus hebben we getralied hok vast gemonteerd, speciaal voor grotere dieren die niet in een transportkooi passen. Deurtje open, rotzooi eruit. Omdat alles in dat hok aardig zeevast staat wordt het gewoonlijk gebruikt om van alles in op te bergen. Dat moest er eerst uit. Dan de hond er in, en de losse spullen moeten dan maar op een andere manier gezeevast worden.
Hondje ging zonder enig probleem het hok in. Toen ik het deurtje dicht klikte stond hij, het was een reu, met hele zielige ogen aan te staren: “We waren net zulke goede vrienden geworden en nu stop je me in zo’n hok”!
Spijt me beestje, maar in het asiel heb je weer een hele kudde mensen om je aanhankelijkheid aan te betonen.

Heb je nou nooit de aanvechting om zo'n aanhankelijk en lief beest mee naar huis te nemen om er een geliefde huisgenoot van te maken? Als ik dit werk zou moeten doen zou dat voor mij het grootste struikelblok zijn, denk ik zo. Ik zou al die schatten wel mee naar huis willen nemen..."Van mij!"

@HoLaHu: Daar ben ik net even te praktisch voor. Een dier neem je niet voor even, die neem je voor járen. En zo ver kan ik voor mezelf slecht vooruit kijken.

30.3: Het mysterie van de verdwenen zwaan
Op naar de zwaan, die nog niet zo lang daarvoor op de provinciale weg was aangetroffen. Het dier zou liggen bij een bepaald hectometerpaaltje. Dan is het zaak om die paaltjes in de gaten te houden en op het juiste moment de alarmlichten aan te zetten en de berm in te schieten zonder het overige verkeer al te zeer te hinderen. Als is het mijn ervaring dat als je als dierenambulance met flitsers wat rare manoeuvres maakt dit door het overige verkeer gelaten toegelaten wordt. Mensen hebben toch consideratie voor zo’n kanariegele Volkswagen.
Ik ga weer de grote verkeersbrug over en rijd via de secundaire weg richting grote stad. Vanaf de stoplichten tel ik de paaltjes, even voor het doorgegeven nummer zet ik de waarschuwingslichten aan en rijd voorzichtig de berm in. Er is bijna geen overig verkeer en ik ben niemand tot last.
In eerste instantie geen zwaan te bekennen. Zo’n groot wit beest zou toch opvallen, zou je denken.
Voorzichtig uitstappen. Ik heb op autotransporteurs wel meegemaakt dat er bij iemand de deur eruit gereden werd. Liever niet als ik die deur open maak. Ik hou niet van dat papierwerk.
Aan beide kanten van de weg de berm inclusief fietspad nagespeurd. Precies bij het opgegeven nummer aan de overkant van de weg vond ik wat zwanendonsveertjes in de berm. Voor de rest noppes. Ik bel de melder. Die verklaart dat het beest pontificaal midden op de weg lag. Wel, in dat geval heeft iemand anders het beest meegenomen. Geen idee wie, er hing geen briefje.
Toen maar de rit afgemaakt. Hondje en katten afgeleverd. Ik wachtte nog even bij de receptie. Als die katten de kooi uit gemanoeuvreerd zijn, kan ik die kooi gelijk weer inladen. Als ik er weer in de buurt kom kan ik het ding weer afleveren bij het kattenvrouwtje.
In de tussentijd vond het hondje het nodig de receptieruimte als het zijne te markeren. “Zeker een reu”, zei het juffertje van het asiel. Maar dat was een handdoekje later ook weer opgelost.

De spanning stijgt... 🐰🐇

30.4: Gesneden konijn
Tijdje later krijg ik weer een belletje. Of ik een konijn wilde ophalen bij de dierenarts. Het beestje was geopereerd en moest terug naar de opvang. De dierenarts is degene in het stadje aan mijn kant van de rivier. Dat is wat korter. Al valt dat wat tegen omdat ze net bezig zijn om wat te vertimmeren aan de doorgaande weg. Dat is de oude zeedijk, daar word nu een fietspad naast aangelegd en daarom zijn delen afgesloten voor alle verkeer.
Maar ik begin zo langzamerhand de weg te herkennen en kan er zonder echte problemen omheen manoeuvreren. Bij de dierenarts is het even een misverstand. De assistente loopt met mijn bakje in de handen de behandelkamer in en wordt bijna omvergelopen door de arts die juist met het konijn in de handen de behandelkamer uitkomt.
Konijn wordt met vereende krachten in de kooi gezet en dan kan het beest rustig blijven zitten tot het op de opvang wordt afgeleverd.
Bij de opvang in de grote stad neemt een juffertje het beest in ontvangst. “Ah ja, dat is die jongen die z’n balletjes kwijt is”. Denkelijk is een gesneden rammelaar, dat is een mannetjeskonijn dat niet meer met zijn balletjes kan rammelen, makkelijker te plaatsen dan eentje die niet gesneden is. Ik blijf daar buiten. Voor mij zijn dat soort dingen hogere wiskunde.
Maar ze zouden een goed baasje voor hem zoeken, zei het juffertje van de “balletjes”.
Later begreep ik dat het dier bij de dierenarts was aangeboden voor castratie. Na de afloop en het herstel van het beest belde de dierenarts: “Kom hem maar ophalen”. De opvang had daar op dat moment de capaciteit niet voor, vandaar dat de dierenambulance werd ingeschakeld.

Ah! De eunuch zonder harem!

Het is nu een "jeweetwel"konijn.
Die gaat nu waarschijnlijk naar de zelfde praatgroep als de rode kater als in Jan Jans en de kinderen.

30.5: Zieke gans
Op de weg terug krijg ik mijn volgende telefoontje. Iemand had in een dorp onder aan de dijk langs de rivier een gans gevonden die er wel heel erg ziek uitzag, mogelijk vogelgriep. Ik mocht er heen om de situatie te beoordelen. Mijn adres werd een huisje midden in het dorp. De melder zou dan met me meelopen naar de vindplaats.
Het adres was echt helemaal in het midden. Ik kon de bus direct naast de kerk parkeren. Ik bel aan met zo’n ouderwetse trekbel. Vrouw doet open: “Ah, daar bent u. Even m’n schoenen aantrekken”.
Samen met mevrouw loop ik het dorp uit, de dijk over en regelrecht de uiterwaard in. Een stukje stroomaf langs de rivier en daar lag het beest, half in het water. Die zag er echt niet zo florissant uit. Echter, de klassieke symptomen die ik vaker gezien heb bij vogelgriep, het draaien van de hals, zie ik niet. Ik durf dan ook niet te zeggen of het echt vogelgriep is.
Bij de melding “zieke gans” gaan natuurlijk de alarmbellen rinkelen. Ik had dan ook naast de box om de gans in te doen een isolatiepak meegenomen. Een isolatiepak bestaat uit een set handschoenen, overschoenen, muts, mondkapje en wegwerpoverall. Alles voor eenmalig gebruik.
Volgens het RIVM is de huidige versie van de vogelgriep niet of nauwelijks besmettelijk voor mensen. Mocht je er toch ziek van worden, de kans is klein maar niet uitgesloten, dan komt het hooguit tot uiting in griepachtige symptomen. Zo’n pak trek ik dan ook niet aan voor de omstanders of voor mezelf, maar om besmetting van de bus en andere klantjes te voorkomen. Voor vogels is deze vogelgriep wel heel besmettelijk en vaak dodelijk.
Het zekere voor het onzekere nemend trek ik toch dat pak maar aan. Voor hetzelfde geld is het wel vogelgriep. Met handschoenen aan pak ik de vogel op. Het dier leeft nog wel maar probeert totaal niet te ontkomen of te verweren. Teken dat ze echt ver heen is.
In de bak ermee, en ik pel me weer uit. Alles netjes binnenste buiten kerend zodat je niet in aanraking met een eventueel besmette buitenkant. Alle dingen direct weer terug in de plastic zak waar het uitgekomen is.
Samen met mevrouw loop ik al keuvelend weer terug naar de bus. Daar neem ik afscheid en bel de centrale. Centrale zegt: “Bel toch nog maar even met de opvang, je weet maar nooit”. Opvang weigert kort en goed ook maar het geringste risico te lopen. Ze hebben tot nu toe geen vogelgriep op het terrein en dat willen ze graag zo houden. Plan B is de dierenarts. Dierarts zegt: “Kom maar door. Waar zit je”? “In het dijkdorp, twintig minuten give or take”. “Dat lukt nog wel voor sluitingstijd”.
Bij de dierenarts inspecteert zij het dier. “Daar is geen eer meer aan te behalen”. Beest krijgt een spuitje. Het duurt even voordat het middel werkt, maar dan is het dier uit zijn lijden. Beter zo.
Ik vroeg nog naar het draaien van de hals als klassiek symptoom van vogelgriep. “Klopt”, zegt de arts, “maar als ze in het laatste stadium zijn dan houdt dat ook op”.
Beest gaat weer in de bak en ik ga direct door naar de verwijdering. Je kunt er maar af zijn.

30.6: Katje terug
Ik ben net terug in huis gaat de telefoon weer. Één van de katten die op het adres van “30.1 Twee katten in ‘t bakkie” kan opgehaald worden. Zij is voldoende hersteld om weer uitgezet te worden.
Ik rijd naar het asiel om het beestje op te halen. Daar brengen we het beest vanuit de herstelkooi in de transportkooi. Dat is een hele procedure, het moet met zo in mogelijk stress voor het dier en al helemaal zonder ontsnappingen.
Maar de leidster van het asiel is er beknijsd in. Ze heeft het duidelijk vaker gedaan. Het komt er op neer dat de wilde katten liefst in het donker zitten. Daar voelen ze zich het veiligst. Je maakt de transportkooi donker en de herstelkooi, waar de kat in zit, licht. Dan trek je de schuif tussen beide open en de kat gaat, hopelijk, zonder complementen de transportkooi in. In dit geval ging het allemaal volgens het boekje. Het beest sloop de transportkooi in, deurtje dicht en klaar.
Ik had nog steeds de vangkooi in de bus vanaf vanochtend. Met kat en vangkooi naar het inmiddels bekende adres. Mevrouw is thuis. Of het beest voldoende hersteld is om losgelaten te worden? Jazeker, anders zouden we haar niet brengen.
Transportkooi opengemaakt. Dan duurt het even, de kat moet even evalueren of het wel veilig is om naar buiten te gaan. Dan neemt ze een enorme sprong en vliegt de struikjes in. Mooi, die is op de plek. Mevrouw neemt de vangkooi in ontvangst en tot de volgende keer maar weer.
Druk dagje, vandaag.

@Emmo: Zijn die katten helemaal verwilderd? Dus niet meer bij mensen te plaatsen? Want nou heeft dat beest een aantal dagen warm en droog gezeten, met genoeg voer en water. En nou wordt hij/zij weer de vrije natuur in gelaten. Met de winter op komst lijkt me dat toch niet echt fijn....Maar ik heb wat huisdieren betreft nogal een peperkoeken hart hè?

@HoLaHu: In dit geval krijgen die beesten voer, hebben beschutting en nog een paar van die zaken. Er wordt echt wel voor ze gezorgd. Maar ze leven wel buiten.

Van alle voorgaande Dierenambulance bijdragen is een boek gemaakt. Dat boek ligt nu bij de corrector (bedankt, Iris). Als die er mee klaar is duurt het nog een weekje en dan komt 'ie uit.

Voor verdere bijdragen (voor hopelijk een volgend boek) open ik een aparte opening in het consumentenforum.

@Emmo: wat als er van nu af alleen maar ‘al behandelde’ katten de vangkooi in gaan? Wordt er bijgehouden wie al aan de beurt geweest is?

@allone: Behandelde katten krijgen een oorknipje. Bovendien, mevrouw kent al haar katten persoonlijk en houdt de tally bij.
Daarnaast, een kat die eenmaal in de val is gelopen, komt er zelden nóg een keer in.

@Emmo: een kat stoot zich in t algemeen
Maar 1x aan dezelfde steen?!

@HoLaHu: De meeste dieren kunnen wel wat hebben, en al helemaal als ze niet anders gewend zijn. Zolang ze maar beschutting en voedsel hebben.

Ik had vroeger cavia's die ook zomer en winter buiten leefden. In een flinke, begroeide ren met een ondergronds nachthok. Daar hadden ze het reuze naar hun zin.
Als het flink gesneeuwd had moest ik alleen de ingang van het nachthok vrijmaken en een route scheppen naar de voedersilo, die beesten vonden het helemaal prima.

@venzje: Daar heb je natuurlijk gelijk in. De meeste dieren die zo leven als jouw cavia's krijgen dan ook nog een wintervacht. Ach, misschien hebben die verwilderde katten ook nooit echt in een huiselijke omgeving gewoond. Tja, ik en huisdieren.....

@HoLaHu: ik denk dat ze een huis vreselijk zouden vinden.

afbeelding
Het boek van de voorgaande verhaaltjes van de dierenambulance is uit. Het heet Zwanenzang en andere beestachtigheden. Voor €22,50 te koop bij de reguliere boekhandel en diverse online verkopers.

Op WMR gratis als EPUB verkrijgbaar. Even een PB'tje met het e-mailadres waar het naar toe moet.