Ik probeer mijn nieuwe zelfuitklapbare tent uit in de woonkamer. Voor me ligt een cirkelvormig plat pakje dat zich volgens de foto in no time tot tweepersoonstent kan transformeren. De katten kijken nieuwsgierig toe. Een vriendin leest de gebruiksinstructies, ik voer ze uit.

„Haal de tent uit de verpakking; maak de koppelriem los; trek het palletje aan de zijkant eruit… nadat u zich er van verzekerd heeft dat er zich geen personen of objecten in de nabijheid van de tent bevinden.” Maar toen waren de katten al in achterwaartse salto door de kamer gevlogen en was mijn vriendin verdwenen.

Mijn paard is nogal schrikachtig. Na jaren oefenen kan ik nu bosritjes met haar maken zonder dat ze opzij springt voor ieder brekend takje. Ik ben er best trots op.
Mijn vriend vindt paardrijden ‘suf’, maar vandaag haal ik hem over om een stukje te rijden.
Plotseling schrikt mijn paard en raast er in galop vandoor. Ontzet kijk ik toe hoe paard en vriend uit het zicht verdwijnen.
Ik tref ze een stuk verderop aan. Mijn vriend aait mijn paard over de neus en kijkt vrolijk. Ook mijn paard kijkt vrolijk. „Wat een grappig paard”, zegt mijn vriend, „ik liet alleen maar een scheet.”

Omdat opa jarig is, ga ik met mijn ouders en zus bij hem op visite in Breda. 88 jaar is hij geworden. Elke keer als wij komen krijgen we een envelopje met centjes. Ik vertel hem dat ik van het geld uit die envelopjes, inmiddels een flink bedrag, een iPod heb gekocht. Omdat ik niet verwacht dat opa de vorderingen in de technologie op zijn leeftijd nog bijhoudt, vraag ik: „Weet u wat dat is, een iPod?”

Dan zegt hij triomfantelijk: „Jazeker, ik heb een iPod. Er staan 1500 nummers op!”
Verrast en blij met mijn moderne opa roep ik uit: „Wat leuk! Luistert u er veel naar?”
„Nee”, zegt opa, „ik heb geen idee hoe dat ding werkt.”

Wij gebruiken op het postkantoor het codezinnetje „Heb jij nog stuivers?” om de aandacht te vestigen op een leuke klant.
Even voor sluitingstijd komt er een ongelooflijk lekker ding binnen. Die moet Jolanda ook zien!
„Heb jij nog stuivers”, vraag ik haar. Zonder op te kijken antwoordt ze: „Ja, die heb ik nog.”
Ik probeer het nog een keer. „Jolan, je hebt echt stuivers, hè?”
„Jahaaaa!”
De knappe man wil ondertussen graag behulpzaam zijn. Hij loopt naar haar loket, klopt op haar raam en zegt: „Ze vraagt of je nog stuivers hebt!”

Omdat mijn vriend altijd in oude barrels rijdt, heb ik de nodige ervaring met startkabels.

Nu is het opeens mijn auto die weigert om meer te doen dan alleen rochelen.

Daarom vraag ik aan de man die zijn auto naast mij heeft geparkeerd, of ik even de startkabels aan zijn accu mag bevestigen.

Bezorgd vraagt hij: „Maar ik rijd op diesel, heeft dat dan wel zin?”

Een diner in het Siciliaanse zuiden. Het restaurant is overvol. Obers gaan af en aan met grote schalen ‘spaghetti vongole’, de specialiteit van het huis. Naast ons een familietafel. Opa, oma, kinderen, aangetrouwden, en luidruchtige bambini.

Aan het hoofd van de tafel zit de trotse pater familias. Hij overziet de tafel en kijkt ineens heel verliefd naar zijn echtgenote. Dan wenkt hij het jongetje dat avond aan avond rozen tracht te verkopen aan verliefde stelletjes. Met een groots gebaar overhandigt papa een rode roos aan zijn vrouw. Zij pakt haar portemonnee en betaalt de bloemenjongen.

@ledi: mama mia

„Hou je kop! Hou daar onmiddellijk mee op!” Onze Siamese kater op hoge leeftijd heeft het weer eens op zijn heupen en gaat deze nacht voor de zoveelste maal jankend door het huis. „Hou je kop!”, roept mijn vrouw nogmaals er aan toevoegend: „als je herrie wil maken, dan doe je dat maar buiten.”

De volgende morgen loop ik mijn buurman tegen het lijf.
„Gaat het een beetje met je?” vraagt hij bezorgd. En dan op vertrouwelijke toon: „Als je er over wil praten, dan kan dat altijd.”

Door een onderwijsvernieuwing is het hertentamen van vandaag de laatste kans het beruchte en verplichte vak ‘wijsbegeerte van de geschiedenis’ te halen in de huidige vorm.
Voor aanvang informeert de docent of er nog vragen zijn over de procedure.
„Klopt het dat er in december nog een extra herkansing is?” klinkt het vanuit de zaal.
Glimlachend bevestigt de docent dit, waarop de student opstaat en snel de zaal verlaat.

De ambulance stop voor de deur om mijn zes weken te vroeg geboren zoon naar het ziekenhuis te brengen. Omdat ik zelf de weg niet ken besluit ik achter de ambulance te rijden. Deze vertrekt echter onder politiebegeleiding en met loeiende sirenes. Bij het eerste rode stoplicht is duidelijk dat ik de achtervolging moet staken.
Nadat ik met hulp van de ingebouwde navigatie het ziekenhuis heb gevonden, parkeer ik mijn auto en loop naar de ingang. Dan zie ik de ambulance onder politiebegeleiding en met jankende sirenes het ziekenhuisterrein oprijden.

Ons huis moet nodig worden geschilderd. Even verderop is een tweetal schilders bezig aan het huis van de buren. In dubio of ik het zelf zal doen of maar laat doen, loop ik op de schilder af die even zit uit te rusten. Terwijl we over het huis praten dat geschilderd moet worden, komen mijn zoon en dochter nieuwsgierig aangelopen en horen net dat ik informeer naar wat het ongeveer gaat kosten. De schilder noemt het bedrag, maar zegt er meteen bij „ik wil het wel zwart hebben”.
Terug in huis zegt mijn zoon: „Ik vraag me af of mama zwarte kozijnen wel mooi vindt.”

Het is de laatste ronde van de neurochirurg voor de operatie van onze jongste zoon (4 maanden). Hij legt ons uit wat er gaat gebeuren. En dat de operatie misschien littekens zal achterlaten over de volledige lengte van beide kuiten. Met mijn stelling dat zulke littekens voor een jongetje niet erg zijn, is hij het niet eens.

Als moeder wil ik alleen mijn kind levend terug. De rest interesseert me niets, ook die kuiten niet. „Daar groeien straks haren overheen”, zeg ik, „en hij hoeft later toch niet met geschoren benen in een kort rokje.” Zonder een spoor van ironie zegt de chirurg: „Dat weet je maar nooit.”

Mijn moeder van 80 jaar mag niet meer autorijden. Er is geconstateerd dat ze niet meer zo goed waarneemt. Ze is het er niet mee eens. Als ze naast me zit in de auto, tracht ze te bewijzen dat ze alles nog goed ziet. Ze leest alle borden langs de weg. Ik krijg te horen dat je hier maar 60 mag rijden en „oh, hier staat dat je linksaf naar Doorn moet”. Ik begin te twijfelen aan de beslissing van de arts. Dan rijden we een donkere bosweg in. Het bord dat hier staat, leest ze hardop voor: „Ontsteek uw lichaam?”
„Wat bedoelen ze daarmee?” vraagt ze en ineens weet ik dat de arts gelijk had.

Mijn telefoonnummer lijkt op het nummer van een huisarts, waardoor ik vaak door zieke mensen word gebeld. Zo’n ‘verkeerd verbonden’-gesprek, meestal net na acht uur ‘s morgens, verloopt volgens een vast patroon.

De klachten worden uitbundig beschreven en het kost moeite de patiënt duidelijk te maken dat ik niet de doktersassistente ben. Als mij dit wel lukt, hangt de zieke, geschrokken op. De patiënt van vanmorgen doet haar best doodziek over te komen, totdat de vergissing duidelijk wordt. Met heldere, bijna vrolijke, stem excuseert ze zich. Eindelijk een geslaagd consult.

Soms zijn er gebeurtenissen op het wereldtoneel die ik wil delen met mijn kinderen. Vanmorgen zocht ik woorden om de Amerikaanse presidentsverkiezingen uit te leggen.
„We hebben een nieuwe baas van de wereld”, probeerde ik.
Op slimme repliek was ik zo ’s ochtends vroeg niet voorbereid. Mijn zoontje van vijf keek me uitgeslapen aan en sprak historische woorden.
„Is God dan dood?”

@ledi: om de president van VS de 'baas van de wereld' te noemen.. dan moet je idd wel slapen.. dat jongetje is duidelijk meer wakker

@allone: dat vond ik inderdaad ook een giller. Vooral omdat het kennelijk van een Nederlander kwam.

@ledi: da's idd de echte mop

zo zie je maar, dat "de gebeurtenissen op het wereldtoneel" zeer subjectief zijn

@allone:

De politierechter behandelt de zaak van een verslaafde tasjesdief, die bepaald niet voor het eerst terechtstaat. De man ziet er wat verlopen uit, maar gedraagt zich voorkomend en schuldbewust.

Uit de reclasseringsrapportage blijkt dat hij tijdens zijn voorarrest bekeerd is, of, zoals hij zelf zegt „in de Here is gegaan”.

Als hij het laatste woord krijgt, zegt hij voor zijn zonden te willen boeten. „Elke straf die de Here mij oplegt zal ik accepteren.”
Maar dat bevalt de politierechter niet. „Ik mag eerst”, zegt deze. „U wordt veroordeeld tot zes maanden hechtenis met aftrek van voorarrest. En daarna rekent u maar af met Onze Lieve Heer!”

Het is vrijdagavond zeven uur en ik sta in de rij voor de servicebalie van de Albert Heijn aan het Mathenesserplein in Rotterdam.

Een jonge man met een ernstig gezicht komt aangesneld en vraagt mij hijgend of hij – alstublieft – voor mag, omdat hij ontzettende haast heeft.

Ik ga natuurlijk akkoord en denk dat hij minstens met een EHBO-doos zal vertrekken.
Hij rekent af en rent weg..... met drie condooms

Een routine bloedonderzoek. Ik voel me goed, maar als je de zestig gepasseerd bent, weet je het maar nooit.

De dokter heeft de resultaten voor zich en kijkt me ernstig aan. „Mevrouw, we hebben een foutje gemaakt bij het analyseren van uw bloed.”

Ik schrik.

„Maar daarom heb ik wel onverwacht goed nieuws voor u”, vervolgt hij. „U heeft geen prostaatkanker.”

Het is al avond als ik na een drukke dag op het werk naar huis ga.

Als oncoloog heb ik op de polikliniek veel patiënten gezien en goed maar helaas soms ook slecht nieuws moeten brengen.

Het bezoekuur is al voorbij en de laatste bezoekers lopen in de hal van ons gebouw in de richting van de uitgang.

Voor mij loopt een man te bellen, blijkbaar met het thuisfront. Ik hoor hem zeggen: „Ja, met mij. Ik ben nu in het ziekenhuis, maar ik ga zo naar huis. Ik voel me niet zo lekker.”

Na een weekendje Londen vlieg ik terug naar Nederland. We landen ‘s avonds op Schiphol. Er wordt omgeroepen dat de reis sneller is gegaan dan gepland. Maar omdat we nog een stukje moeten rijden, zullen we uiteindelijk op de afgesproken tijd kunnen uitstappen.

Een vreemde ervaring: twintig minuten in een rijdend vliegtuig. In het donker is de route onnavolgbaar. We maken vele bochten en ik zie dat we zelfs over een snelweg gaan. Achter mij zit een Engels stel waarvan de vrouw zich ook verbaast. „What is happening?” vraagt ze haar man. Waarop haar echtgenoot antwoordt: „Oh, we have landed in Brussels and now we are driving to Amsterdam.”

@ledi: dat waren ofwel amerikanen - en meenden dat serieus - of het waren britten - met hun droge humor -

@allone: het waren inderdaad Engelsen.
----------

Er is gebeld van het gemeentehuis”, meldt Gerarda.

„Of wij het op prijs zouden stellen als de burgemeester langskomt met een bloemstuk of een fruitmand in oktober, wanneer we vijftig jaar getrouwd zijn.”

„En, wat heb je gezegd?”

„Dat het me meer iets leek voor ouwetjes.”