botte bijl: lieverd, ik woon niet in Eindhoven en dit zijn ik-verhalen van andere mensen .
Ik ben trouwens 123 jaar en geen 81.

@ledi:
weet ik, was een algemene tip voor mensen die een auto zoeken op een parkeerplaats
@Sjaak
als er een gat in de sleutel zit, dan helpt een batterijtje niet meer

„Waar was jij toen je hoorde dat Kennedy dood was?” Die vraag is denk ik met diens moord ontstaan. De vraag is later toepasbaar geworden op andere overlijdensberichten die de wereld (Martin Luther King, Robert Kennedy, Elvis, John Lennon) of Nederland (Pim Fortuyn, Theo van Gogh) schokten.

Nooit eerder heb ik echter het volgende antwoord gehoord: ik stel de vraag aan een vriend, 18 uur na het overlijden van The King of Pop. „Waar was jij toen je hoorde dat Michael Jackson dood is?”
Hij: „Hier en nu. Ik hoor het nu van jou.”

Ik belde mijn ziektekostenverzekeraar met de vraag wanneer ik de betaling van enkele nota’s kon verwachten. Een lieve medewerkster vertelde dat het nog twee weken kon duren, omdat men een werkvoorraad had opgebouwd.

Verbaasd vroeg ik: „Werkvoorraad? U bedoelt gewoon werkachterstand?”

„Ja”, antwoordde de mevrouw, „dat is zo, maar van mijn baas moeten wij het begrip werkvoorraad hanteren.”

Na 27 jaar verloskunde ben ik zo langzamerhand aan mijn tweede generatie toe.

Bij een cliënte thuis wil ik m’n handen wassen, maar als ik de badkamer in wil lopen staat haar echtgenoot zich poedelnaakt te scheren aan de wastafel. Geschrokken gooi ik de deur weer dicht, me excuserend. Even later steekt hij zijn ingezeepte hoofd om de hoek van deur en roept vrolijk: geeft niks hoor. U hebt me ten slotte gehaald, dus u was toch al de eerste vrouw die me bloot heeft gezien.

Ons gymclubje, bestaande uit een tiental dames van middelbare leeftijd, en waarvan ik al weer enkele jaren deel uitmaak, kent sinds kort ook een mannelijk lid. Joop. Zelfde leeftijd, zelfde souplesse, korte broek en shirtje. Kortom; een onopvallende verschijning. Een uur in de week. Iedere dinsdagavond van zeven tot acht uur werken we hard aan onze conditie.

Als ik later in de week in de bus stap word ik hartelijk begroet door een mij op het eerste gezicht onbekende heer. Plots begint het me te dagen: Joop! „Ha, die Joop”, roep ik enthousiast, „ik herkende je niet met je kleren aan!” De impact van mijn woorden wordt me duidelijk als iedereen me plotseling aanstaart.

laatst was ik mijn autosleutel kwijt. omdat ik dat vaker heb, heeft mijn man ergens onder de auto een reservesleutel verstopt. ik kruip onder de auto, en kan die sleutel niet meteen vinden. of dat allemaal nog niet erg genoeg is, staan er al mensen om de auto heen om te kijken, en gaat mijn pruik van mijn hoofd....
zegt één van de omstanders: 'ik weet niet wat ze aan het doen is, maar dat beest moet ze nog maar net hebben doodgereden'

„Wat voor buurt is het”, vraag ik de makelaar aan het eind van de bezichtiging.

„Een buurt waar mensen wonen met een grote maatschappelijke verantwoordelijkheid, mensen die heel hard werken en thuis dus vooral behoefte hebben aan privacy. En rust”, antwoordt hij.

Twee weken later tekenen we het voorlopig koopcontract. Hij feliciteert me, en zegt: „Welkom in de buurt.” Verbaasd kijk ik hem aan.

„Ik ben uw overbuurman.”

Ik doe mee aan een culturele manifestatie in het Haagse Zuiderpark. Uit mijn atelier moet ik vier ezels meenemen. Het is een mooie dag en ik neem onze oude 2CV. Handig om wat grotere spullen te vervoeren. Als ik aan het eind van de dag weer bij het atelier ben, staat daar mijn Marokkaanse buurmeisje.
„Buurman”, vraagt ze, „wat zijn dat?” „Ezels”, antwoord ik.
Ze knikt en draait zich om. „Ja, ja”, zegt ze, terwijl ze wegloopt. „Ja, ja, ezels. En die auto is zeker een eend.”

Ik ben met dochter en stiefdochter op de ambassade in Riga. De meisjes zijn hun ID-kaarten kwijtgeraakt en Ryanair weigert ons terug te laten vliegen zonder geldig ID.

We hebben een vlucht gereserveerd in de avond. Als het noodpaspoort eindelijk klaar is, worden we onverwacht bij de counselor van de ambassade geroepen. Hij stelt mijn stiefdochter van 16 jaar een aantal persoonlijke vragen, want hij wil zeker weten dat ze niet wordt ontvoerd door mij.

„Anders staat dat de volgende dag met grote letters in De Telegraaf”, legt hij uit. „Dat geeft niet”, zegt mijn stiefdochter, „die krant lezen wij toch niet.”

praktische stiefdochter

Samen met circa 400 studenten volg ik een erg saai hoorcollege. De hoogleraar heeft een draadloze microfoon op zijn jasje. Plotseling verrast hij zijn gehoor met een pauze. Hij beent de zaal uit en in de collegezaal klinkt even later het geluid van sijpelend water, een zucht en doorspoelen van een urinoir. Er wordt uitbundig gelachen. Een enkeling wil de hoogleraar waarschuwen, maar die staat alweer buiten te bellen. Hij zegt dat hij college geeft aan een suffe zaal die niets durft te vragen. Wel is het fijn dat hij een draadloze microfoon heeft. Dat geeft hem wat vrijheid. Dan wordt de microfoon uitgezet.

Bij het pakketsorteercentrum werkt sinds kort een vrouw uit Suriname. Uiteraard wil ze, omdat ze net nieuw is, alles zo goed mogelijk doen. Als ze een pakket zonder postcode in handen krijgt, vraagt ze aan de ploegleider die toevallig net langs loopt wat ze met dit pakket moet doen.

De ploegleider antwoordt: „Pleur daar maar neer”, wijzend op een container met onbestelbare post, en loopt verder. De vrouw knikt begrijpend maar wacht voor de zekerheid tot de ploegleider uit het zicht verdwenen is. Dan komt ze naar me toe en zegt: „Ik moet dit pakket pleuren, weet jij hoe dat moet?”

Op de jaarlijkse bijenmarkt in onze gemeente staat bijna alles in het teken van de nijvere honingbij. Het aanbod bestaat in de kern uit de vrucht van hun arbeid: honing in potten, raten in bakjes, tot kaarsen verwerkte was.

Voor de imker is alles te koop: beschermende pakken, rookmakers, kasten en korven. Er zijn legio verwante producten: koelkastmagneetjes, sleutelhangers, speeltjes in de vorm van Maja de Bij en snoepjes met honingsmaak. Bij een kraampje waar flensjes worden gebakken die je zelf met gereedstaande honing mag besmeren, ontstaat onrust. Iemand roept: „Verdomme, een bij!”

hoe komt-ie daar bij?

Zondagavond belt mijn dochter Anke. Ze huilt en is erg overstuur: ze is van de trap gevallen in haar huis. „Wat moet ik doen, mamma, mijn elleboog wordt steeds dikker en blauw en ik kan mijn vingers bijna niet buigen.”

Mijn eerste reactie is: erheen! Maar ik zeg dat ze de dokterspost moet bellen. Gelukkig treft ze haar eigen huisarts en die stuurt haar naar de eerste hulp.

Een vriendin die een auto heeft, brengt haar. Daar blijkt dat haar elleboog zwaar gekneusd is. Ze wordt verbonden en krijgt een mitella. Twee uur later belt mijn dochter. Ik vraag bezorgd hoe het is.

Ze klinkt heel anders, ze giechelt en schiet steeds in de lach: toen ze klaar was, had ze had haar adres moeten opgeven: Grote Kromme Elleboog.

Onze hond moest acuut worden geopereerd. We werden met spoed verwezen naar een dierenkliniek in Amsterdam. In de zeer hygiënische, lekker naar Dettol ruikende kliniek maakten we achtereenvolgens kennis met de dierenradioloog, -internist en -chirurg. Met veel liefde werden we dagelijks door een van de dierenartsen telefonisch op de hoogte gehouden over de toestand van ons huisdier. Na één week kon hij gelukkig weer naar huis. Ook over de nazorg was nagedacht: voor onze hond kregen we pijnstillers mee met op het doosje een gele sticker: deze medicatie kan de rijvaardigheid beïnvloeden.

Ondanks het feit dat ik al 2 jaar of zo mijn bankzaken online doe, moest ik deze week toch even naar de bank om iets 'aan het loket' te regelen.
Voor mij was een oudere dame -ik geef toe, ben zelf ook al 53, maar zij had zo op het oog al heel lang pensioen - met een enorme tas. Toen zij aan de beurt was, nam zij zorgvuldig alles uit de tas, allemaal bundeltjes met bankbiljetten, en zij wilde dat die op haar rekening werden gestort.
De mevrouw die haar hielp verbaasde zich daar zichtbaar over, en vroeg iets. Omdat de oudere dame niet zo goed hoorde, moest ze het wat luider vragen. Na een paar pogingen vroeg die mevrouw het zo hard dat ik het, vanaf mijn 'beleefde afstand achter de streep' wel moest horen
Genoemde oudere dame krijste de hele tijd al zo luid dat ik denk dat ik het korte gesprek dat ik hoorde alhier wel mag vertellen.
De mevrouw van de bank merkte op: "Maar vanmorgen vroeg heeft u toch al dit geld van uw rekening afgehaald."
Het antwoord was:"Het is mijn eigen geld. Ik zal het toch wel één keer per jaar mogen natellen."

Aan het eind van de jaren tachtig van de vorige eeuw werkte ik op het KNMI. Toen bestond het weeralarm nog niet. Maar op een doordeweekse dag in de winter ging wel een keer een waarschuwing uit: het volk kon beter binnen blijven want het zou gevaarlijk koud worden.

De gang van de wetenschappelijke afdeling was bijna leeg die dag. Niet omdat we niet naar buiten durfden of ons werk niet konden bereiken, iedereen was gaan schaatsen. Ze hoopten op uitgestorven plassen.

Terwijl de verkoopster bezig is mijn nieuwe aankoop in te pakken, wordt in de winkel de muziek onderbroken door een filemelding: „Op de A16 vanaf Dordrecht staat drie kilometer file.”

Ongelovig vraag ik de verkoopster of dit inderdaad ‘Dutch radio’ is die ik hoor.

„Sure”, zegt zij, „we listen to it a lot – they’ve got cool music.”

„I’m Dutch”, zeg ik, en voel me ineens een stuk hipper terwijl ik de boekhandel in Manhattan uitloop.

In een verder stille treincoupé om acht uur ’s ochtends, zit een groepje vrouwen van wie er één de boventoon voert.

Haar verhaal gaat over vakantie, hotels, overboekingen en allerlei ellende die zij heeft meegemaakt: „Overal moesten we wachten, alle hotels waren vol, nergens was plaats, we leken Adam en Eva wel.”

Op de verjaardagslunch van een vriendin zit ik naast een dikke man. Bij zijn bord ligt een klein opschrijfboekje. Na het voorgerecht begint hij erin te schrijven. Hij volgt een puntendieet. Op een alfabetische lijst kan hij de waarde aflezen van ieder hapje of slokje. Hij mag er 30 per dag. Dus moet hij alles noteren en tellen hoeveel hij al verbruikt heeft. Hij is er behoorlijk druk mee. Halverwege de maaltijd vertelt hij dat hij zijn limiet bereikt heeft. Na enig tijd neemt hij toch weer een glas wijn en het toetje. Als iemand vraagt ‘je was toch aan je taks?’ antwoordt hij: „Ja maar ik schrijf het niet op!”

Een Marokkaans stel komt op het gynaecologisch spreekuur. Zij is gekleed volgens de mode die zo typisch is voor haar geboorteland, compleet met zwart hoofddoekje, maar spreekt goed Nederlands en brengt haar probleem vlot en duidelijk te berde.

Zij heeft veel last van buikpijn en wil haar spiraaltje kwijt. Na enig overleg wordt besloten het spiraaltje te verwijderen.

Als ik met mevrouw weer terug ben in de spreekkamer, neemt haar man het woord en vraagt: „Dokter, zijn er nog andere alternatieven dan vóór het zingen de moskee uit gaan?”

@ledi: die zijn goed geintegreerd

die heeft de klok wel horen luiden, maar ...

@allone: die laatste had inderdaad beter moeten opletten op Zondagsschool.