Op het moment dat de chauffeur van de bus wil optrekken van de halte komt er een oudere man amechtig aangelopen. De chauffeur opent netjes de deuren zodat de man kan instappen. Maar die blijft onrustig buiten staan wachten en roept: „Chauffeur, chauffeur mijn vrouw komt er nog aan!” Waarop de Amsterdamse chauffeur de motor doet grommen en behulpzaam zegt: „Snel, stap in, man! Dit is je kans!”

Het is echter een goed huwelijk, en met het complete echtpaar rijdt de bus weer verder, onder grote instemming van de overige passagiers.

geef mij maar Amsterdam,
dat is mooier dan Parijs..

Mijn vriend graaft in de tuin een gat voor een vijver. Plots stoot hij op iets hards. Een steen? Misschien nog een restant uit de oorlog? Dan verschijnt de koperkleurige achterkant, doorsnede 12 cm, van… een projectiel. Een niet ontplofte granaat uit de WO II? De politie wordt gebeld, twee man turen heel voorzichtig over de rand en ze beloven de Explosieven Opruimingsdienst te waarschuwen. Die kunnen pas over vijf dagen komen. Dagenlang ligt het werk stil. Ondertussen waarschuwt mijn vriend de mensen in de buurt voor mogelijk een tijdelijke ontruiming van hun huizen.

De EOD komt terwijl mijn vriend op zijn werk is. ’s Avonds leest hij een briefje van de EOD: wees gerust, verfblik is verwijderd!

hihi, wat een anti climax
maar hij was wel voorzichtig

Sinds kort geef ik extra lessen Nederlands aan een vmbo-klas in Amsterdam. Helaas zijn de leerlingen vooral druk bezig om elkaar uit te schelden. Op mijn vraag waarom ze elkaar de hele tijd aan het uitkafferen zijn, kijken twee Surinaamse jongens verbaasd op. Het nieuwe woord spreekt tot hun verbeelding.

Ik vertel dat ‘uitkafferen’ uitschelden betekent en komt van het Zuid-Afrikaanse woord ‘kaffer’, een beledigende aanduiding voor ‘neger’. Een van de jongens bedenkt zich geen moment en bijt zijn buurman toe: ‘Kaffer!’ Hij kijkt mij tevreden aan.

Terwijl ik druk bezig was een kuil te graven in mijn voortuin, kwam mijn buurman een praatje maken.
Buurman: "Wat bent u aan het doen?"
Ik: "Ik graaf een kuil."
Buurman: "Een kuil? Waarvoor?"
Ik: "Voor een kat."
Buurman: "Een kat? Maar u heeft toch helemaal geen kat?"
Ik: "Vandaag of morgen kan er een doodgaan."
Buurman: "En dan hebt u alvast die kuil."
Ik: "Inderdaad."

@bsur: (met bordje erbij "hier kan uw kat komen te liggen")
*****

De voorjaarsschoonmaak begint, rotzooi moet de deur uit. Aan het eind van de middag staat al van alles in de voortuin en ik bel de kringloopwinkel. Een vriendelijke mevrouw vraagt waar ik woon en wat er moet worden opgehaald. „Een computertafel, twee staande lampen, een stoel…” begin ik.

„Wilt u dat we een vrachtwagen sturen?” vraagt ze. Ik loop naar het raam. „Oh, de computertafel is al weg en de stoel ook.” Dan wordt er aangebeld. Een man vraagt of hij de lampen mag hebben. „Er staat eigenlijk alleen nog maar een heel klein tafeltje”, piep ik tegen de kringloopmevrouw.

Ik heb een bouwbedrijf. Ik had één zeer bijzondere medewerker, die vorkheftrucks chauffeurt. Iedereen noemde hem gekke Gerrit. DE ideeënbus had het druk aan hem, hij kwam bijna wekelijks met een idee. Meestal waren die ideeën volstrekt onbruikbaar, maar één keer had hij er een dat bij nader onderzoek goed uitvoerbaar bleek en mij heel veel geld bespaarde. Ik voer het idee dus door. Als dank roep ik gekke Gerrit bij me. 'Omdat jouw idee me zoveel geld heeft bespaard, krijg je een bonus van *best veel geld*." "Die hoef ik niet, meneer." antwoordt hij. "Als u het op mijn rekening zou willen overschrijven, zou het uitzendbureau ertussen komen. Die zouden meer dan driekwart inpikken." Dat geloof ik niet, maar de volgende dag neemt hij zijn loonstrookje mee. Hij blijkt gelijk te hebben. Het uitzendbureau wordt op de één of andere wijze weer door een ander bureau beheerd, en bijna alles wat ik gekke Gerrit denk te betalen, eindigt in werkelijkheid bij die twee bureaus. Ik wil hem toch iets geven. Wat moet ik anders geven? "Gebruik die *best veel geld* maar, om te zorgen dat we de komende tijd 'avondeten van de zaak' krijgen als we rond avondeettijd moeten werken." Daar kan ik me in vinden. De eerste keer dekt een sjiek Chinees restaurant de tafels met een grote rijsttafel. Iedereen wordt bediend aan de prachtige tafels, waar die bonkige bouwkerels niet echt aan gewend zijn. Gerrit komt na het eten naar me toe, met glimmende ogen. Hij vond het geweldig, maar hij wil alles een keer kunnen proeven. Kan ik voor de volgende maaltijd dezelfde Chinees nog een keer bellen? 'tuurlijk. Weer een goede daad gedaan.

Een tijd terug kreeg ik op mijn spreekuur een oudere man met klachten over een pijnlijke heup en over een hinderlijke pieptoon in zijn oor. Onderzoek van zijn oren leverde geen bijzonderheden op. Ik adviseerde hem het even aan te zien. Dit soort klachten wil nog wel eens vanzelf overgaan.

Enkele weken later besprak ik met hem telefonisch de uitslagen van de foto’s van zijn heup. Terloops vertelde hij dat, nadat hij op advies van een familielid de lege batterij van de rookmelder in zijn woonkamer had vervangen, de pieptoon in zijn oor was verdwenen.

Enkele dagen na Pinksteren dineerden wij samen met vrienden in een restaurant. Het gesprek kwam op Pinksteren en mijn gast vroeg zich af wat Pinksteren ook alweer betekende. Ik zei dat het iets met de Heilige Geest van doen had, maar dat ik het ook niet precies wist.

Mijn gast wendde zich tot de ober, die de glazen stond in te schenken, en vroeg hem beleefd of hij dan misschien wist wat Pinksteren betekende. Zonder ook maar een moment na te hoeven denken, antwoordde de ober: „Ja meneer, dan zit het restaurant vol.”

Meivakantie. De koudste sinds jaren. Voor de derde achtereenvolgende dag zit ik binnen met mijn twee kinderen. Om de verveling te verdrijven, kom ik met twee jaargangen Viva’s op de proppen, waar ze naar hartelust in mogen knippen.

Mijn zoon van acht stuit op een Viva-Zomer-Doe-Boek. Hij vindt iets van zijn gading: lijntjes trekken langs nummertje, zodat er een figuur ontstaat. Met zijn tong uit zijn mond werkt-ie aan de tekening.

„Ik begrijp niet wat dit nou is geworden,” zegt hij verbaasd als hij klaar is. Hij houdt een figuur uit de Kamasutra omhoog.

„Ik ook niet,” lieg ik. De tekening verdwijnt geruisloos in de papierbak.

Ik geef in België een lezing over de veranderende werkomgeving en de rol van beleving en innovatie.

Hoe gaat bijvoorbeeld Heineken om met beleving als marktstrategie? Bij innovatie vertel ik dat de koelkast begin jaren vijftig zonder marktonderzoek op de markt is gebracht. Het voordeel dat de melkboer niet meer elke dag langs hoefde te komen, overtuigde de consument.
Na mijn lezing neemt de dagvoorzitter het woord: „Bij ons staan koelkasten niet vol met melk, maar met Jupiler. Maar als wij in België aan Heineken overgeleverd zouden zijn, dan zouden wij ook melk drinken.”

Koninginnedag. Om 10 uur ’s ochtends gaat de telefoon: een tante die in de buurt woont aan de lijn. Ze woont alleen en is wat hardhorend. „Ik krijg de radiowekker niet meer uit” , zegt ze wanhopig.

Er klinkt inderdaad een hoop kabaal op de achtergrond.

„Ik heb van alles geprobeerd, maar zelfs de stekker eruit halen helpt niet.”

Ik besluit er maar even heen te fietsen. In haar anders zo rustige straat heeft het café een gelegenheidspodium opgesteld. Vlak onder het slaapkamerraam van tante speelt een band er lustig op los.

‘Er rijden geen treinen meer tussen Leiden en Haarlem vanwege een stroomstoring’, zegt een NS’er. ‘Geen idee hoe u in Heemstede kunt komen.’ Ik koop bij de stationsboekwinkel een viltstift. Op een stuk karton schrijf ik: ‘Treinstoring. Zoek lift Heemstede.’ De eerste auto stopt binnen een minuut. Schilder die tot Katwijk gaat. Binnen dertig seconden auto twee: Marokkaanse jongen tot Hillegom. Derde lift, dorpsgenoot die me afzet bij het station – bij mijn fiets. Je hoort vaak dat Nederlanders minder behulpzaam aan het worden zijn. Je moet niet alles geloven wat je hoort.

Aanstaande zaterdag wordt mijn moeder gecremeerd. We willen na afloop graag met de aanwezigen napraten, dus bellen mijn zus en ik een aantal potentiële locaties om te informeren of ze zaterdagmiddag circa driehonderd gasten kunnen ontvangen.
Nadat ik tevergeefs zo’n zestien telefoontjes heb gedaan, bel ik een plaatselijk hotel om te informeren naar de mogelijkheden.

Een vriendelijke hotelmedewerker staat me te woord.

Hij zegt: „Misschien een gekke vraag, mevrouw, maar zal de overledene hier ook bij aanwezig zijn?”

Als ik op een zonnige dag met onze hond – een Rhodesian ridgeback – richting bos loop, kom ik langs een paar bouwvakkers die ontspannen met een kop koffie op de stoep genieten van de eerste zonnestralen. In het voorbijgaan voel ik dat hun ogen mij goedkeurend volgen.

Toch leuk, ik ben vijftig en dacht dat die aandacht voorbij zou zijn. Ik wens de heren dan ook stralend een goedemorgen en grijns tevreden totdat ik, als ik eenmaal gepasseerd ben, de één met een stem vol bewondering tegen de ander hoor zeggen: „Jezus, wat een mooie hond.”

Na een lange dag studeren fiets ik over de Singel naar huis. Ik zie op de kade een grote groep terraszitters luid joelend en applaudisserend uit hun stoelen komen.

Als ik de brug bereik zie ik de kapitein van een rondvaartboot op het dak van zijn schuit staan, in zijn handen een drijfnatte teddybeer.

Met een mengeling van trots en nonchalance gooit hij de knuffel in de armen van de vader van het jongetje dat het geheel lachend door zijn tranen heen gadeslaat.

Onze studenten krijgen bij een bepaald tentamen een apart velletje waarop ze anoniem kunnen schrijven wat ze vonden van de colleges die aan het tentamen voorafgingen. De uitingen variëren van „vet chill”, „interessant” tot „heel erg saai” en „niets geleerd”.
Eén student heeft zich echter uitgeleefd bij het geven van commentaar. Verrast lees ik het volgende en weet niet of de docent er blij mee moet zijn of niet: „Als ik nog 1 uur te leven had en het was echt mijn laatste uur, dan zou ik college bij u volgen, omdat dit uur dan een eeuwigheid zou lijken.”

Het gezin dat via internet mijn New Yorkse appartement heeft gehuurd terwijl ik op reis was, heeft zo te zien de hele boel blinkend schoon achtergelaten.

Dan zie ik de lege plek in de boekenkast: twee kostbare 18de-eeuwse borden met VOC-beschildering staan niet meer op hun onderzetters.

Zouden ze zijn stukgevallen, en de scherven gauw weggeborgen? Of hebben de gasten gedacht dat is leuk om mee te nemen?

Gelukkig, in de keuken vind ik het eeuwenoude aardewerk terug. Het staat te glimmen in de afwasmachine.

Mijn moeder overleed onlangs in een verzorgingshuis, 95 jaar oud. Na de crematie volgde de afwikkeling van allerlei zaken, zo ook de ‘Eigen Bijdrage Zorg met Verblijf’. Daarvoor bestaat een aparte organisatie die de AWBZ-financiën regelt. Natuurlijk diende er worden afgerekend over de laatste maand van mijn moeders leven. Ik ontving een brief van vier pagina’s met een uitvoerige berekening en het verzoek tot betalen. Bijgesloten was tevens een acceptgirokaart met het te betalen bedrag van 0,01 euro. Gelukkig werd de mogelijkheid van gespreide betaling geboden.

Het is mijn eerste dag bij een nieuwe opdrachtgever. Het is even zoeken waar alles is. Gelukkig is iedereen heel aardig. Een van de medewerkers wijst mij de weg naar de wc. Deze wc is verstopt, verderop vind ik een andere. Als ik terugloop, zie ik dezelfde medewerker de wc ingaan. Ik zeg hem: „De wc is verstopt.” Hij kijkt me verbaasd aan. „De wc is hier”, zegt hij, terwijl hij de wc inloopt. „Juist heel makkelijk te vinden.”

Onze vrienden hebben moeder (83) beloofd om haar met de auto naar de familiereünie te rijden. De bijeenkomst vindt plaats in een gehucht in de Eifel. Moeder luistert vol verbazing naar de vrouwelijke Tomtom-stem. Het is haar eerste kennismaking met Tomtom en haar dochter legt haar uit hoe dit technische snufje werkt. Ze komen het dorpje binnenrijden en wringen zich door de nauwe straatjes tot het dorpscafé. De Tomtom leidt hen feilloos naar hun bestemming. Moeder: „Dat vrouwtje heeft het heel goed gedaan, maar hier moet ze toch een keer geweest zijn.”

Je zou denken: zo moeilijk is het niet. De ene week moet de grijze bak naar buiten en de volgende week de groene. Maar ik heb een slecht geheugen voor dat soort dingen, dus ik volg mijn buren.

Het was nog vroeg, maar buurman had de grijze bak buitengezet. Toen ik later die dag thuiskwam, stond de hele straat vol geleegde groene bakken. Alleen in ons stukje van de straat stonden wel vier volle grijze bakken. Kennelijk ben ik niet de enige die hier een slecht geheugen voor heeft.

Op mijn voicemail heeft een vrouw ingesproken dat ze mijn hond Tobie heeft gevonden en heeft afgegeven bij het parkhoekhuis. Daar kan hij worden opgehaald.

Omdat Tobie, groot en zwart, naast me zit, bel ik haar terug. Tobie blijkt óók een grote zwarte hond. Het hoekhuis is echter in Laren en ik woon in Eindhoven. We concluderen dat de verdwaalde hond wellicht ooit de penning heeft gekregen die Tobie is kwijt geraakt. Daarop staat zijn naam en mijn 06-nummer.

‘s Avonds ontvang ik een sms van de vrouw: ‘sorry, hij heet Tobias en ik heb 2 cijfers omgedraaid. Excuses!’

Zaterdagochtend, supermarkt, Schilderswijk Den Haag.
Aan de kassa rekent een oudere man in trainingspak twee grootverpakkingen wc-papier af. Ze zijn in de aanbieding.

Met in elke hand een tas met vierentwintig rollen sjokt hij de winkel uit richting zijn brommer. Mensen kijken hem na.

Wat ongemakkelijk roept hij: „We kenne weer laxeren!”