Een goede bekende is overleden en de zaal van het crematorium zit stampvol vrienden en verwanten, in afwachting van de komst van de naaste familie. Het is doodstil.

Op het laatste moment rijdt een man op leeftijd in een gemotoriseerde invalidewagen de zaal binnen. Op zoek naar een plek manoeuvreert hij zijn wagen omzichtig langs het publiek en parkeert uiteindelijk vooraan, niet ver van de kist met de overledene.

De stilte keert weer en de man wist het zweet van zijn hoofd. Dan klinkt er een stem uit zijn broekzak: „U heeft uw bestemming bereikt.”

Een paar weken geleden schaatste ik met Mabel, mijn kleindochter van 10, op de vaart achter het huis van onze zoon in Joure. Plotseling gleed ik weg met mijn linkerbeen en kwam met een klap op het ijs terecht. Opstaan lukte niet en ik kroop naar de kant. Mabel ging direct haar vader waarschuwen en een half uur later was ik door een ambulance in het Sneker ziekenhuis afgeleverd. Gebroken heup en meteen geopereerd. ’s Avonds kwam Mabel op bezoek en zei: „Opa ik vind het zielig voor je, maar ik heb nu wel een spannend verhaal om maandag op school te vertellen.”

Toen ze maandag uit school was gekomen, vroeg mijn vrouw haar of de klas het inderdaad een spannend verhaal had gevonden. Mabel keek wat sip en zei dat een vriendinnetje van haar een nóg spannender verhaal had verteld: „Haar oma was dit weekend overleden!”

Mijn dochter viert haar 18de verjaardag. Samen met haar zus en vader zitten we taart te eten. Zoals gebruikelijk op zo’n dag verliezen mijn ex en ik ons in onze herinneringen aan geboorte en levensloop van onze kinderen, terwijl zij – met hun ogen rollend –ons proberen te negeren. Van het een komt het ander en wij tweeën, verloren in onze eigen wereld, belanden bij de tijd vóór hun geboorte en onze eigen jeugd. We worden luidruchtiger en luidruchtiger. Mijn ex kan zich op een gegeven moment niet meer inhouden en kraait geestdriftig: „Beam me up, Scotty!” Mijn jongste dochter kijkt verward op en vraagt: „Hoezo kennen jullie die rap van Nicki Minaj.”

Een lange man loopt wat sjokkend mijn oprit op met in zijn armen een stapeltje nieuwe telefoongidsen. Hij doet net of hij mij niet ziet en probeert een exemplaar door de brievenbus te duwen.

Ik vraag hem zo vriendelijk mogelijk om de gids weer mee te nemen (anders verdwijnt die in mijn papierbak, die toch al zo gauw vol is). Even een telefoonnummer opzoeken op internet gaat immers veel sneller.

Troostend adviseer ik hem langs de serviceflats aan de overkant te gaan: daar hebben ze mogelijk belangstelling. Hij kijkt mij aan en zegt: „Ben ik al geweest, maar daar vonden ze de lettertjes te klein.”

@allone: je hebt een grappig leven

@T_TNagibT_T: dit forum heet:
Grappige *ik-verhalen* ( van andere mensen)-

ik ben dus niet de ik-figuur

Het is zes uur, sluitingstijd. Terwijl mijn collega de laatste klanten verzoekt hun eventuele aankopen af te rekenen, breng ik onze lege koffiekopjes alvast naar het keukentje achter in de winkel. Als ik terugkom, staat er een klant voor de balie te wachten. Mijn collega is bezig met de computer en staat met zijn rug naar de klant toe.

„Kan ik u helpen, meneer?” , vraag ik met mijn vriendelijkste glimlach.

Het gezicht van de klant wordt eerst bleek en vervolgens donkerrood. Mijn collega buigt zich naar me toe en fluistert in mijn oor: „Dat vroeg ik hem net ook al. En weet je wat hij antwoordde? ‘Ik ben een mevrouw!’”

Mijn vader (84) en ik delen de krant. Dat wil zeggen, hij betaalt het abonnement, krijgt de krant en leest deze ’s middags in zijn gemakkelijke stoel, met een balpen in de aanslag. Na een paar dagen krijg ik een stapeltje kranten en het is een plezier om mijn vaders commentaar te lezen in de zijlijn.

Vaak gniffel ik als hij zich weer heeft zitten opwinden over de politiek of over trivialiteiten in de media. Maar soms krijg ik een onverwacht kijkje in de familiegeschiedenis, zoals bij een artikel over de nieuwste modetrends. Als kop staat er: „Welke man draagt nou een cape?” In klassiek handschrift staat erbij geschreven: „Mijn vader, toen hij nog postbesteller was.”

Begraven of cremeren? Cremeren. Wilt u de as op land of op zee laten verstrooien? Op land graag.

Vandaag krijgen we een brief: „Wij kunnen u mededelen dat op woensdag 11 augustus 2010 omstreeks 14.33 uur de as op 52.101160 Noorderbreedte en 4.440770 Oosterlengte is uitgestrooid. De weersomstandigheden ter plaatse: bewolkt, geen neerslag en windrichting West met windkracht 3 Beaufort en een temperatuur van rond de 19 graden Celsius. Hebt u nog vragen, dan kunt u ons bellen.” Nee, ik heb geen vragen meer. Ze hield niet van regen, 19 graden vond ze ideaal, rond 14.30 was ze altijd buiten en die plek zou ze vast heel fijn gevonden hebben. Dat troost ons. We hielden van onze hond.

Ik laat de hond uit in het Vliegenbos in Amsterdam-Noord waar ik met mijn zeilboot lig.
Twee vrouwen met een bastaardherdershond komen me tegemoet. De enorme herdershond springt naar mijn kleine keeshond toe en legt zijn poot bovenop hem. Mijn kees laat dat wijselijk zonder grommen gebeuren.
Ik zeg: „Dames, u hebt een nogal dominante hond”, waarop mij in onvervalst plat Amsterdams wordt geantwoord: „Man, je praat als een directeur.”

Ik zeg lachend, naar waarheid: „Dat ben ik ook.”

Het antwoord komt meteen: „Ja, directeur van het schijthuis.”

Wij rijden een prachtig Frans, smal, steil bergweggetje af en voor ons ligt een enorme kei.

We kunnen er niet langs en achteruit lijkt levensgevaarlijk.

Na anderhalf uur trekken, duwen, sjorren en tillen lukt het eindelijk om het ding met veel geraas in de diepte te laten verdwijnen. Tevreden vervolgen we onze weg.

Na een haarspeldbocht wacht een verrassing.

Wéér een grote kei. Bij nadere inspectie blijkt het dezelfde, nu een meter of tien lager.

Een zwoele zomeravond. Ik peddel vanuit Deventer over de hoofdweg naar huis, zo’n 10 kilometer naar het oosten.

Bij een grote kruising stop ik voor een rood fietserslicht.

Pal naast me staat een politieman in zomertenue, inclusief pet.

Het wachten duurt en duurt, terwijl er in de verste verte geen verkeer te ontdekken valt.

Ik zucht en zeg tegen mijn buurman: „Als u er niet stond, was ik al lang aan de overkant geweest.”

Hij: „Als ik niet in uniform was, ik ook!”

Een automobilist slaat rechtsaf en ziet mijn dochter op haar scooter over het hoofd. De klap is onvermijdelijk. Gelukkig vallen de verwondingen mee. Een schaafwond aan het been en terwijl ze haar helm afzet en het lange blonde haar opzij schuift kringelt er wat bloed langs haar wang. Een stuk of tien bouwvakkers hebben het zien gebeuren. De automobilist wordt stijf gescholden. Alle liefdevolle aandacht gaat naar Anne uit. Van verschillende kanten krijgt ze telefoonnummers aangereikt, mocht ze getuigen nodig hebben. Voor een avondje uit mag ze ook altijd bellen…

Tijdens het uitlaten van de hond kom ik Piet, mijn vroegere achterbuurman, tegen. Piet is een Leidenaar in hart en nieren; ruwe bolster, blanke pit. Laat nu zijn kleinzoon geboren zijn op 3 oktober, de dag van Leidens ontzet. De hele stad viert feest. Dit jaar wordt de jongen zes. Onlangs belde hij Piet op: „Opa, heb je er nog aan gedacht ?” „Wat dan?” „Nou opa, de kerrumus van drrie oktoberr.” „Jazeker heeft opa daaraan gedacht.” „En ook een spookhuis?”

„Tuurrlijk, opa zal het spookhuis toch niet vergeten!”
Piet heeft zijn kleinzoon namelijk wijsgemaakt dat hij jaarlijks de kermis organiseert ter ere van diens verjaardag.

Een van mijn Facebookvrienden kondigt spontaan een weekendje Reykjavik aan. Hij plaatst er een kaartje van IJsland bij en krijgt direct enthousiaste reacties van vrienden. In het weekend zien we op Facebook foto’s van het vliegtuig, uitzicht vanuit het hotel, een geiser en kroegfoto’s. Zelf had ik een saai weekend en dus genoeg tijd om te denken dat die jongen echt weet te leven. Als ik hem na het weekend zie en mijn jaloezie beken, vertelt hij dat het zeker aan te raden is, goedkoop ook. Vooral omdat hij deze Facebookvakantie volledig verzon en thuis de gegoogelde foto’s had geplaatst.

Na honderd dagen voorbereiding (met de hardloopkalender van Rob Veer) sta ik eindelijk aan de start van de echte marathon in Berlijn: 42,195 kilometer langs alle historische gebouwen. Ik ga proberen een tijd neer te zetten tussen de 3 en 4,5 uur. Ik start in het laatste vak. Al gauw merk ik dat het moeilijk lopen is met alleen maar mensen voor je. Ik spring op de stoeprand, op gras. Entschuldigung. Als ik 26 seconden te laat binnenkom om me te mogen inschrijven voor de marathon van Boston, heb ik nog niets van Berlijn gezien. Ik ben 3 uur 31 minuten en 25 seconden bezig geweest met mensen passeren.

Het is de eerste herfstige zondagochtend van het jaar. Delft hult zich in een dichte mist. Ondanks het kille weer besluit ik om toch te gaan hardlopen. Het is heerlijk stil op straat. De gemeente wil het fietsen stimuleren en heeft daarom meetpunten aangelegd die het aantal fietsers per dag tonen. Bij het meetpunt op mijn route staat een groep jongetjes. Ze springen driftig op en neer. Als ik dichterbij kom zie ik de cijfers op het bord in hoog tempo verspringen. Luid gejuich stijgt op. Op deze druilerige zondagmorgen om kwart voor elf heeft zojuist de tweeduizendste fietser van de dag het meetpunt gepasseerd.

Met collega’s bespreken wij onze ervaringen met de eerstejaars hbo-studenten. In de eerste les vragen we aan de studenten wie er een krant leest. We zijn er inmiddels wel aan gewend dat op een groep van dertig studenten maar een paar studenten een krant lezen. We benadrukken de noodzaak van het lezen van kranten en het bijhouden van nieuws.

De volgende vraag van een student aan een van de docenten hadden we nog niet eerder gehoord:

„Waar koop je een krant?”

begin jaren '80 was ik in Engeland op vakantie. de jeugdwerkloosheid was daar toen schrikbarend hoog, en Premier Thatcher hield een rede voor de televisie. de zoon van het gezin waar ik een Bed and Breakfastkamer had en ik keken ernaar. mevr. Thatcher zei dat jongeren, als ze op de fiets stapten en naar een industrieterrein gingen om werk te zoeken, zo een baan zouden hebben.
de reactie van de zoon des huizes:
'weet dat mens wel wat een fiets kost.'

botte bijl: Dat wist ze vast niet.
---------

Een vriendin is zwanger. Haar man is veel op reis, en heeft veel van de zwangerschap gemist. Hij is net op tijd terug als de weeën kunnen beginnen. De aanstaande moeder ligt thuis op een verhoogd bed ontspannen een blaadje te lezen. Aanstaande papa is onrustig, en oogt niet ontspannen. Als de weeën echt beginnen loopt hij ijsberend en licht zwetend door de kamer.

Als hij al een tijd achter het hoofdeind staat te dralen, en het kind geboren dreigt te worden zegt de verloskundige rustig: „Wilt u niet liever aan de geboortekant komen staan?”

Mijn stage Interne Geneeskunde was voor mij als co-assistent de eerste ervaring met het echte doktersleven.

Op kamer 4 lag een immer vrolijke mevrouw Janssen, 79 jaar en licht dementerend, die elke ochtend aan mij vroeg of ik toevallig Koos was.

Na de vierde keer vroeg ik aan haar wie die Koos nou eigenlijk was. Mevrouw Janssen gebaarde vriendelijk om wat dichterbij te komen en zei zachtjes in mijn linkeroor: „Mijn vorige buurvrouw heeft mij gewaarschuwd – omdat dat bijna altijd misgaat – om me niet te laten prikken door co’s.”

’s Avonds laat. Ik moet de hond uitlaten. Ze wacht niet aan de deur zoals vanmiddag, maar blijft in haar mandje liggen.

Ik besluit haar eruit te lokken. Eerst met een bal, waar ze verlangend naar kijkt. Daarna met een plakje worst. Ze probeert op te staan, maar zakt steeds weer door haar poten.

Ik word ongerust en ga naar de dierenarts. Hij onderzoekt haar. Grote pupillen, ademt hysterisch, en natuurlijk: KAN. NIET. LOPEN. De dierenarts vraagt me waar ik vandaag met haar wandelde. „In het Vondelpark”, zeg ik. Er klikt iets bij de dierenarts. Hij zegt: „Je hond is gewoon stoned.”

Beroepshalve corrigeer ik geregeld teksten. Bij de zin „Niet langer kan dit beleid ongewijzigd worden gecontinueerd” gaat mijn hand automatisch naar het rode potlood. Het woord ‘langer’ is overbodig omdat dit al volgt uit het woord gecontinueerd. En beleid dat wordt gecontinueerd lijkt mij per definitie ongewijzigd. Twee dikke rode strepen dus. Hoewel, omdat het onbestaanbaar is dat de Troonrede dergelijke fouten bevat hou ik het er maar op dat de regering voor ons niet alleen aanzienlijke bezuinigingen maar ook een forse vereenvoudiging van de Nederlandse grammatica in petto heeft.

Na de crematie zou haar as verstrooid moeten worden over de Waddenzee. Dat heeft Els, de overleden vrouw van een vriend van mij, vlak voor haar dood beslist.

Wij halen samen de urn op bij het crematorium.

Vlak bij huis lopen wij even bij een bakkerij binnen. De tas met de urn wordt op de grond gezet. Als de bestelling wordt uitgevoerd komt een vrouw binnen.

„Hoe gaat het met Els?”, vraagt zij mijn vriend. Die verblikt noch verbloost.

Wijzend op de tas zegt hij stoïcijns: „Ze staat naast me.”

@ledi: dat is wel stoïcijns, ja.