Enigszins bezweet maar voldaan overzie ik het resultaat van mijn inspanningen. Het kostte wat bikken, schuiven en vegen maar ons stoepje is weer schoon en sneeuwvrij. Voorbijgangers kunnen zonder halsbrekende toeren voorbij.
Een jonge vrouw nadert.

En achter die dame een slee.

En op die slee een kind dat mij met grote ogen vol verontwaardiging aankijkt en ontzet uitroept: „Mama, die mijnheer heeft alle sneeuw weggeveegd”.

Moeders blijft strak voor zich uitkijken, sleurt het sleetje over de kale betontegels en merkt vinnig op: „Ja meid, sommige mensen houden niet van kinderen.”

Ik weet nog wel dat ik het als kind ook heel gemeen vond dat sommige mensen die leuke speelsneeuw gelijk wegveegden.
Ach, wist ik toen veel!

@Mamsie: maar er was nog zoveel over!

„Ik hoop dat ik op vertrouwen kan rekenen.” Zijn adem wolkt in de kou, als ik de voordeur geopend heb op zijn bellen.

„Mijn tante, hier verderop, is niet thuis en mijn benzine is op. Kan ik wat geld van u lenen?”

Hij herhaalt zijn hoop op vertrouwen, maar zijn blik herinnert me aan een van de hilarische personages van Kees van Kooten. Ik weiger mijn hulp en wens hem sterkte.

Gelaten loopt hij weg.

Als ik met een lichte wroeging – laat ik hier een man letterlijk en figuurlijk in de kou staan? – de ontsnapte poes binnenroep, kijk ik hem na.

Twintig meter verderop stapt hij op de fiets en verdwijnt om de hoek.

Als er iets is waar mijn vader een hekel aan heeft, dan is het gamen. Dus moet ik regelmatig ‘cultuur snuiven’.

En zo kwamen we in Parijs.

We gingen het hele rijtje af: Place de la Concorde, Eiffeltoren, Avenue des Champs-Élysées, en uiteindelijk het Louvre.

Ik liep aan zijn handje maar in het Louvre nam ik de leiding over.

Ik wees hem op enkele hoogtepunten in het doolhof dat Louvre heet.

Een plattegrond had ik niet nodig en ik bracht hem feilloos naar de Mona Lisa.

Mijn vader was stomverbaasd. Al helemaal toen ik achteloos opmerkte dat ze Johannes de Doper verplaatst hadden.

Hoe weet je dit allemaal?! vroeg hij uiteindelijk. „Da Vinci Code, Playstation 2, moet je ook eens proberen.”

„Hij doet niks, hoor”, zei de bazin. Nee hoor, Bruno kwam alleen maar blaffend op me afrennen terwijl ik mijn kuiten stond te rekken en hij bleef twee meter voor me staan grommen. Noem dat maar niks. Te vaak kom ik ze tegen als ik hardloop: types die de hond loslaten, gaan bellen of babbelen en niet opletten. En nu was ik het zat. Ik liep naar haar toe, té dicht. „Ik doe niks, hoor”, tetterde ik in haar oor, „maar dit vindt u toch ook niet prettig?”
Ze vond het niet prettig.

Ik sta te praten met H., van de kleine fietswinkel op de hoek. Boom van een kerel, gouden ketting, tattoos op zijn armen, oud-bajesklant, met zijn fietsreparaties nu al twintig jaar op het rechte pad. Er komt een junkie binnen. De man vraagt H. of hij een oude damesfiets wil kopen. „Dan moet je bij C. zijn”, zegt H. gedecideerd. Collega C. runt een grote fietswinkel, verderop op het plein. De junk draait zich om en waggelt de zaak uit. „Waarom stuur je hem naar C.”, vraag ik. „Die geeft zo’n man meteen een ongelooflijke rotschop”, zegt H. „En ik heb last van m’n knie.”

Ik zit mijn mail te lezen. Dat moet nou eenmaal soms.
Ik kom een mailtje tegen van een echtpaar uit de kerk, die als zendelingen naar één of ander afgelegen gebied gaan. (ik ben dominee) In dat mailtje staat de volgende vraag: 'Wij krijgen een baby. Omdat je hier niet zo gemakkelijk wegwepluiers e.d. kunt kopen, hebben wij met stichting Help de Luierloze ZendelingenBaby (HdLlZB) contact opgenomen. De HdLlZB wilde van u een verklaring dat wij brave zendelingen zijn en geen gemene luierstelers. Daarvoor moet u dit formulier invullen.'
HEt formulier was drie paginia's lang! Er stonden vragen in of hun geestelijke ontwikkeling (?!) goed was de laatste jaren, en of ze lief waren en hun woord hielden, en of ik toch Alsjeblieft NIET wilde Vertellen in Welk Land ze zaten! Vooral dat laatste was HEEL ERG belangrijk, belangrijker dan de hele rest bij elkaar.
'
'
'
'
'
'@ledi: ik ben wel in het Belmonte Arboretum geweest, maar nooit aangevallen door parkieten. Wel ijsvogels gezien in de Wageninse uiterwaarden. DIe zijn mooi! En ook blauw

wortel: mooi verhaal maar begrijp niet je toevoeging over het Arboretum.

@ledi: jij postte een verhaal over het arboretum.
Ik heb daar goede herinneringen aan. (onder andere de vreselijkste hagelbui in de laatste vijf jaar, in mijn flinterdunne Indiase kleren)
Ik zeg: wat leuk, dat ken ik!
Blauwe vogels ken ik alleen ergens anders van.
Helpt dat?

wortel: okee, bedankt voor de uitleg.


Een druilerige stapavond in Den Haag. We lopen over de Prinsegracht richting het uitgaanscentrum van de Hofstad. Een groep jongens klampt ons aan. „Weet u misschien een leuke discotheek voor ons”, vraagt één van hen in het Vlaams. Verrast vragen we waar ze vandaan komen. „Uit Antwerpen.”

„Maar waarom gaan jullie in vredesnaam in Den Haag stappen terwijl je uit Antwerpen komt?” Ze kijken elkaar aan en beginnen te grinniken. „Voor die meisjes uit Oh Oh Cherso natuurlijk!”

We sturen ze naar Scheveningen en realiseren ons dat Den Haag er met Barbie, Kabouter en Little Princess een nieuwe toeristische trekpleister bij heeft gekregen.

In Zwolle stapt ze in de trein, druk telefonerend met een vriendin. Ze is boos op haar vriendje. Een stortvloed van woorden. Uitgebreid vertelt ze wat er allemaal mis is met hem. Ze heeft het helemaal met hem gehad.
Maar gedurende de treinreis verandert de toon van het gesprek. Kennelijk bevestigt de vriendin dat er nogal wat mis is met deze jongen. En dat was nou ook weer niet de bedoeling. Steeds feller verdedigt ze haar vriendje.

Hoe dichter we bij Utrecht komen, hoe liever het vriendje wordt. In Utrecht stapt ze uit, nog steeds telefonerend.

Maar nu boos op haar vriendin.

De man die het café betreedt is, naar zijn kleding te beoordelen, werkzaam bij de gemeentereiniging.
Hij bestelt pils en zegt tegen de kastelein: „Morgen dit pak inleveren en ’t zit erop. Eerst die rotzooi van Oud en Nieuw opgeruimd en vandaag de troep van de markt. Ik heb me de pokken gewerkt. Ik ben er helemaal klaar mee. Veertig uur. En dat voor een lullig diefstalletje. Moest van m’n advocaat zeggen dat ik graag een taakstraf wilde. Nou, nevernooit meer. De volgende keer ga ik weer gewoon zitten.”

Hij neemt een forse slok van z’n pils en produceert, bij wijze van uitroepteken, een forse boer.

In een rij voor de kassa van een boekhandel volg ik de conversatie tussen een klant en de verkoopster.

„Nee, dat heb ik niet besteld, de titel zegt me niets. Inderdaad, op de bestelbon staat mijn naam en het goede telefoonnummer. Ik snap het niet, misschien was er een moment dat ik dit interessant vond…”

Enzovoorts.

Het getwijfel gaat door, tot de verkoopster de verlossende zin spreekt: „Nou mevrouw, met deze ervaring is dit boek misschien wel heel geschikt voor u.”

De klant betaalt Vergeetboek van Douwe Draaisma en vertrekt lachend.

Haha.
die verhalen!

Een vrouw komt in de apotheek de medicijnen voor haar man halen. Na de gebruikelijke uitleg overhandig ik haar deze in een papieren zak.

Desondanks vraagt ze nog om een plastic tasje.

Ik geef haar dit, maar kan niet nalaten te wijzen op de extra belasting voor het milieu.

Ze reageert direct met de opmerking dat ze plastic ‘spaart’: elke veertien dagen haalt de gemeente plastic afval op en ze wil de daarvoor bestemde zak wel vol hebben.

Hoera! Na zes weken wordt het kunststofgips van mijn rechteronderarm vakkundig met een kleine cirkelzaag verwijderd.

Er komt een ernstig verstijfd, voortijdig verouderd, aapachtig handje tevoorschijn. Het ligt er wat vreemd bij. Het gevolg van een overmoedige fietstocht in de sneeuw van afgelopen december.

Is dit mijn oude vertrouwde rechterhand? Voorlopig nog even niet, zo te zien.

„Het is toch echt uw rechterhand”, zegt de chirurg die geamuseerd mijn lichte paniek gadeslaat. Opstaand geeft hij mij een hand. „Au”, roep ik hardop.

„Ziet u wel”, is zijn reactie.

Ik zit in de stiltecoupé en lees de krant. Op de rij stoelen voor mij zit een man in een wat versleten leren jasje en met een smoezelige muts op. Hij is alleen. Ik vang wat gefluisterde woorden op: „Ze is machteloos… verdriet…Ik ben niet gekomen om…” En later nog een keer: „Machteloos… niet hier…” Via de ruit kijk ik of hij in een telefoon zit te praten, maar dat is niet zo.
Een persoonlijkheidsstoornis, drugs?

Ik begin me wat ongemakkelijk te voelen. Dan diezelfde teksten weer: „Machteloos… verdrietig… ik ben hier niet gekomen om…” Nu op een indringender toon. Dan vraagt de conductrice zijn plaatsbewijs. Hij draait zich naar haar en ik kijk in het gezicht van acteur Kenneth Herdigein.

Opgelucht ga ik verder met de krant.

„Weet jij waar Pastinaak ligt?”

Ik kijk recht in de ogen van een enorm stuk.

Zomaar op een middag op de groenteafdeling van de Albert Heijn.

Zo zie je maar, een paar dagen lijnen, wat extra aandacht voor je houding en uiterlijk en het werkt!

Pastinaak, pastinaak, wat waardeloos, dat ik niet eens weet hoe het eruit ziet.

Ik kijk hem aan, sjans een beetje en zeg: „Tja, jammer dat ik dat nou net niet weet, dat is groente van vroeger. Ik denk dat je dat aan een bejaarde moet vragen.”

Hij kijkt mij aan, lacht en zegt: „Dat heb ik toch net gedaan?”

@ledi: pastinaak is witte wortel Dat is mijn gebied

wortel: ja hoor, dat weet ik ook (maar ik ben dan ook nooit de ik-figuur uit deze verhalen )

Sinds de vakantie heb ik leidster A. van de naschoolse opvang niet meer gezien. Nietsvermoedend vraag ik hoe het met haar gaat.

Ze barst meteen los over haar promiscue echtgenoot en dat het desondanks moeilijk loslaten is.

Mijn kinderen hebben meteen door dat dit een belangrijk gesprek is. Ze zijn zelden stil, maar luisteren nu ademloos.

Bijna een uur later fietsen we naar huis. Onderweg vraagt mijn zoon (7) wat er nou precies aan de hand is.

Haarfijn legt mijn dochter (9) uit dat de man van A. verliefd is geworden op een andere vrouw en nu graag twee vrouwen wil.

Zoon ziet kennelijk perspectief: „Ik heb nooit geweten dat dit ook een mogelijkheid is”.

Voor het ondergaan van een endoscopisch darmonderzoek staat een vrouw van 101 jaar op het programma.

Behalve de niet erg oud ogende patiënte zijn er in de onderzoekkamer nog twee assistentes. Ik geef haar een hand en zeg mijn naam.

„Hoe zit het hier met de sex?” reageert zij. Omdat ik meen dat toch niet goed te hebben verstaan herhaal ik haar zin.

„Ja, sex hoe doen jullie dat?”

Een soort van antwoord slik ik in en vraag haar waar deze belangstelling vandaan komt. Zij wijst achter mij naar de monitor die straks de beelden van het onderzoek zal tonen.

SEX staat daar op het verder lege scherm.

M of V en overige gegevens zijn nog niet ingevuld.

Ik ben mijn BlackBerry kwijtgeraakt.

Vlak daarna word ik op mijn huisnummer gebeld door een vriendelijke meneer die meldt dat hij mijn telefoon heeft gevonden.

Blij fiets ik naar het opgegeven adres en bel aan.

„Nee nee, wij hebben niks gevonden”, krijg ik te horen.

Teleurgesteld loop ik weer terug naar mijn fiets, als opeens een zwerver met winkelwagentje mij op de rug tikt: „Hee jochie, ben jij je BlackBerry kwijt?”

Verzonden vanaf mijn draadloze BlackBerry-toestel

Pas een maand in Nederland, altijd klein woordenboekje Nederlands-Engels bij de hand.

Op een ochtend zegt de baas: „Vandaag is de vergadering, om een uur of drie”.

Snel het woord ‘of’ opzoeken: het betekent ‘or’. Dan weet ik het.

De vergadering kan om 1 uur zijn, of anders pas om drie uur. Om 1 uur sta ik voor de gesloten deur van de vergaderzaal.

Het is dus toch 3 uur geworden.