25.4: Ruzie
Om half vijf in de ochtend gaat de telefoon. Beetje aan de vroege kant, maar de dienst gaat uit van rond de klok inzetbaarheid. In de stad heeft iemand twee honden buiten de deur gelaten, in de achtertuin, en is vervolgens in slaap gevallen. Hij werd wakker van gekrabbel van één van de honden en realiseert zich dat de honden nog buiten zijn. Gaat kijken en één van de twee ligt op apegapen. Leeft wel, volgens het verhaal, maar is er niet best aan toe.
Omdat de voorgaande nachten behoorlijk koud waren, met nachtvorst, dacht hij gelijk aan onderkoeling en belt de dierenambulance. Het verhaal dat ik om half vijf voor m’n kiezen kreeg was ietsje minder logisch opgebouwd, maar dat het ging om een hond met mogelijke onderkoeling was duidelijk.
Nou heb ik bij de medische cursussen die ik in mijn vorige vak heb moeten volgen vrij uitgebreid les gehad in onderkoeling. Één van de dingen waar je niet direct aan denkt is de kans op relatieve shock. Shock is een medische term voor een tekort aan rondstromend bloed. In geval van onderkoeling trekken de bloedvaten van de extremiteiten samen waardoor de interne organen en de hersenen zo lang mogelijk beschermd blijven tegen de kou. Ga je zo’n patiënt opwarmen openen de vaten zich waardoor gek genoeg juist die organen en hersenen tekort kunnen krijgen. In extreme gevallen kan de patiënt overlijden en is hersenbeschadiging niet uitgesloten.
Zaak is dan de patiënt langzaam en bij voorkeur van binnenuit op te laten warmen. Hiermee worden de systemen in de juiste volgorde weer opgestart. In de praktijk: wikkel de patiënt in een isolatiedeken, een dekbed of iets dergelijks en leg hem op een niet al te warme plaats tot hij weer aanspreekbaar is. Dat is het verhaal heel erg in het kort.
Dit praai ik, in nog kortere bewoordingen, door aan de centrale. Het is een spoedgeval en ik kan beter direct gaan rijden, terwijl centrale de communicatie afhandelt. Dan schiet ik in de kleren, ren naar de bus die tegenover mijn huis staat en ga onderweg.
Zo vroeg op zondagochtend is er geen kip op de weg en ik kan een goed behoud maken. Ondertussen zie ik op de thermometer van de auto dat buitenlucht 11°C is. Daarmee raak ik sterk aan het twijfelen of het wel een gevalletje onderkoeling is. Honden hebben in de regel een goede jas van hondenbont aan en kunnen die temperatuur best verdragen. Of ze dat prettig vinden is een tweede.
Ik zet de bus half op de stoep voor het adres neer. Als ik uitstap staat de melder, een jonge man, al in de deuropening. Ik neem gelijk de bak met stethoscoop en andere medische zaken mee. Die komt vast van pas.
Ik volg de man naar binnen en daar ligt, onder een deken, de hond. Een vrij kleine boxer. Ogen zijn open en voelt niet echt warm aan. Maar als het onderkoeling is, is dat niet gek. Ogen open, dat is wel gek. Knippert ook niet. Ik pak de stethoscoop en luister naar het hart. Niks. Dikke kans dat ‘ie al dood is. Maar ik wil toch meer zekerheid hebben. Schijndood bestaat en is bij onderkoeling niet ongebruikelijk. Je verklaart niet zomaar iemand dood, ook geen hond.
Even een beetje geharrewar over een eventuele dierenarts. Ik bel naar een mij bekende dierenarts en krijg het bekende bandje met een 0900 nummer voor spoed na kantooruren. Dat bel ik en krijg de dienstdoende arts aan de lijn. Ik verklaar de situatie en zij adviseert een aantal dingen. Die voer ik uit en de conclusie is: beest is op zijn minst hersendood. Niets meer aan te doen, zeker niet op dit tijdstip met de middelen die ik heb. Ik bedank de arts en overleg met mijnheer. Mevrouw is ook aanwezig. Die staat in haar pyjama in staat van halve paniek in de verste hoek van de kamer. Het is haar hond die ze van haar vader had gekregen toen die een verzorgingstehuis indraaide.
Mevrouw heeft het liefst dat ik het dier meeneem en mijnheer wil graag weten waar het dier aan gestorven is. In de loop van het gesprek had ik mijn twijfels geuit over de mogelijke onderkoeling, ook al omdat de andere hond nergens last van had. Ik opper verschillende mogelijkheden. Overal waar een mens plotseling van kan overlijden kan ook met een hond het geval zijn: Hersenbloeding, hartfalen, aneurysma van de aorta, noem maar op.
Mijn mogelijkheden zijn beperkt. Om de oorzaak vast te stellen moet het dier sectie krijgen. Dat zal duiten kosten en hoewel mijnheer zegt dat kosten geen probleem zijn is de situatie in de woonkamer zodanig dat ik daar enige twijfel bij heb. Praktisch probleem is dat het zondagochtend vroeg is en de buitentemperaturen naar de 16°C zullen gaan. Moet dat beest anderhalve dag buiten de koeling blijven. Op het asiel zijn daarvoor geen faciliteiten behalve een vriezer. Op een bevroren lijk kun je geen sectie verrichten. Andere opties ken ik niet en om daarover te gaan bellen om vijf uur ‘s ochtends, daarmee maak je ook geen mensen blij.
Duidelijk wel is dat er iets moet gebeuren. Beest moet mee en het enige wat ik kan verzinnen is de vriezer van het asiel. Uiteindelijk helpt mijnheer me het dier in de bus te leggen, deken er nog omheen. Dan rijd ik weg. Paar straatjes verderop zet ik de bus aan de kant en bel de centrale. Even overleggen, misschien heeft zij nog heldere ideeën.
Veel meer dan ik al wist kan zij ook niet inbrengen, dus gezamenlijk besluiten we dat het toch maar de vriezer zal worden. Ik schrijf dan een rapportje zodat ze op het asiel ook weten wat er aan de hand is zou gauw het opengaat. Als het niet duidelijk is kunnen ze altijd nog nadere info vragen.
Zo gezegd zo gedaan. Ik breng het dier naar de vriezer en geef naast een verslag van het gebeurde als advies om in conclaaf te gaan met een bevriende dierenarts. Zodat deze een mooi sectierapport kan maken met de meest waarschijnlijke doodsoorzaak. Formeel is dat valsheid in geschrifte, maar in dit geval gaat het er om de mensen zo goed mogelijk gerust te stellen. Mijnheer kreeg aardig op de kop van mevrouw omdat hij de hond had laten doodgaan. Als het achteraf toch een natuurlijke oorzaak blijkt te zijn haalt dat misschien een beetje van de kou uit de lucht.
Na gedane zaken meld ik mij af bij de centrale en ga op huis aan. Nog even een uurtje plat als me dat vergunt is.

25.5: Verzilverde reiger
Tijdens de eerste bak koffie van de dag gaat de telefoon. Iemand heeft een reiger in de achtertuin. Dat beest kwam daar wel vaker, maar nu kon ‘ie schijnbaar niet opvliegen. Melder vermoedde dat er wat mis was met het dier.
Ik ga onderweg. Het adres is in een wat oudere wijk en blijkt een soortement omgebouwde boerderij die bij de stadse uitbreidingen volledig is ingebouwd. Als ik de bus nagenoeg voor de deur neerzet op een plekje gereserveerd voor elektrische voertuigen komt mevrouw de melder al naar buiten. “Mooi dat u zo vlot kon komen”.
Mevrouw gaat me voor naar de achtertuin. Een monster van een tuin waar heel wat uurtjes werk in gestoken zijn om er wat moois van te maken. Ruime vijver met een houten bruggetje erover en meer van dat soort dingen. We steken het brugje over en mevrouw wijst naar de vissen in de vijver: “Kijk, daar komt ‘ie op af”.
Iets verderop staat verscholen achter een struik de reiger. Een zilverreiger, wit als sneeuw. Volgens mevrouw is dat het bewuste beest. Ik ga er op af, net in de aanslag. Beest ontwijkt me achter de struik. Mevrouw gaat er van de andere kant op af en jaagt het dier naar me toe. Dan kan het hem het net over de kop slaan. Hebbes.
Ik haal het dier uit het net en stop het onder de arm. Een reiger heeft de neiging om met de snavel op de ogen af te gaan. Truc is dan ook het dier achterstevoren, met de kop en snavel naar achteren te vervoeren. Dan kan ‘ie je hooguit in het achterwerk pikken en dat is minder pijnlijk dan in de ogen. Net als ik het dier op die manier beet probeer te krijgen haalt ‘ie uit en pikt me de bril van de kop. Het is mijn oude veiligheidsbril van mijn vorige baan. Puur titanium met versterkte glazen. Niks aan de hand maar wel een goede waarschuwing. Ik pak de bril uit de snavel en neem het dier nu wel goed beet. Dan loop ik samen met mevrouw terug naar de bus ik met de reiger en mevrouw met m’n net. Als ik het dier in de bak wil stoppen haalt ‘ie weer uit en pikt me in het jukbeen. Bloed een beetje.
Mevrouw gooit het net in de bus en haalt pleisters en ik duw het beest verder in de bak. Deksel er op en klaar. Ik krijg van mevrouw een pleister op de wang. We praten nog even. Mevrouw is gastgezin geweest voor het asiel, net als ik ook ben, maar is er mee opgehouden omdat haar eigen dieren problemen hadden met de concurrentie.
Dan stap ik in de bus en ga af op de volgende melding.

25.6: Kroegtijger
Die volgende melding betreft een koppel dat ‘s avonds laat bij een kroegje in de binnenstad een jong katje klaaglijk hebben zien mauwen. Beestje met een halsband. Uitbater van de kroeg was niet gediend van beesten in de kroeg en zette het beest buiten de deur. Ook begrijpelijk, maar het koppel vond het zo zielig dat ze de andere dag, vandaag, toch maar de dierenambulance belden met het verzoek even te gaan kijken of het beestje nog in de buurt was.
Ik naar het adres. Dat adres is aan een smal straatje parallel aan de rivier. Ik ken dat straatje, er is nauwelijks ruimte om te rijden, laat staan om te parkeren. Dus rijd ik naar de rivier en zet de bus aan de kade ter hoogte van die kroeg. Daar is meer plek.
Ik stap uit en ga kijken. Een steegje door en dan een paar huizen verder is de kroeg. Adres klopt, naam van de kroeg ook. Ik ben op de juiste plek. Maar de kroeg is dicht, niet zo gek, op zondagochtend rond een uur of elf, en van het katje is geen spoor te bekennen.
Ik ga terug naar de bus en bel de melder. Wordt niet opgenomen. Dan stuur ik een appje met het bericht dat ik ter plaatse ben geweest en dat het katje nergens te bekennen is. Dan bel ik de opvang om te vertellen dat ik er aan zit te komen met een zilverreiger die niet wil vliegen. “Kom maar door” zegt de beheerder “Ik ben op de opvang, dan kan ik er gelijk naar kijken”.
Op de opvang bekijkt de beheerder de vogel. Niet vermagerd, vleugels zijn goed, poten zijn goed. Maar als de beheerder het dier in een hok zet beweegt ‘ie toch niet zoals een reiger zou moeten. Zelfs ik kan het zien. “Laat ‘m maar even tot rust komen. Denkelijk is ‘ie ergens tegenaan gevlogen, een hek of zo”. Dat is heel goed mogelijk. Grenzend aan de tuin van de melder waren werkzaamheden bezig en werklui hadden tussen de werkzaamheden en de tuin een groot bouwhek geplaatst.
Terug in de bus kijk ik op het mobieltje en zie dat de melder van het katje een antwoord had gestuurd. Dat behelsde het verzoek om ‘s avonds nog eens te gaan kijken. Geen probleem. Maar toen ik de openingstijden van die kroeg op internet controleerde zag ik dat ze de hele zondag dicht waren. Dan is gaan kijken verloren moeite.
Ik sein de centrale in met de wetenswaardigheden en zeg dat ik naar huis ga.

25.7: Slapeloze egel
Ik ben koud onderweg of de telefoon gaat. In een nieuwbouwwijk nabij het nieuwe station hebben een stel kinderen een klein egeltje gevonden dat aan het rondscharrelen was. Dat hoort niet. Het is inmiddels half november geweest. Dat beest had allang in winterslaap moeten zijn.
Ik zet de bus langs de kant, er zijn aan deze weg sinds kort wat parkeerplaatsen geïnstalleerd, om wat makkelijker het gesprek te kunnen voeren en aansluitend het Domdommetje te kunnen instellen. Er is even geharrewar over het adres. Het blijkt dat de spelling net even anders is waardoor ik het adres niet kon vinden. Maar met de postcode lukte het wel en was de vergissing duidelijk.
Ik keer de bus op het nabijgelegen parkeerterrein en rijd in de richting van de egel. Meeste parkeerplekjes bij het adres zijn vol maar er is nog een plekje voor mij. Ik moet dan wel in de struiken uitstappen, breed zijn de vakken niet, maar dat gebeurt wel vaker.
Als ik op het adres toeloop zijn er twee meisjes van een jaar of zes, zeven aan het spelen. Als ze me zien komen ze op een draf naar het adres waar ik moet zijn en bellen aan. Deur gaat open net op het moment als ik voor de deur sta. Een vrouw zegt: “U komt voor de egel, loopt u maar mee”.
Ik loop, vergezeld van beide meisjes, mee door het huis. In de achtertuin staat op een tafeltje een doos met daarin de egel. Inderdaad een kleintje. Zo te zien niet ongezond, maar wel klein. Ik pak het diertje uit de doos. Oprollen doet ‘ie ternauwernood. Toch niet helemaal normaal. Voor alle zekerheid maar naar de opvang. Beheerder zal er nog wel zijn, dan kan die er gelijk naar kijken.
Ik doe de egel in het meegebrachte bakje en ga terug naar de bus. Beide meisjes lopen nog even met me mee en laten zien waar ze het diertje gevonden hebben. Onder een vrij open heg. Niet echt een schuilplaats voor de winter.
Ik bedank de meisjes en loop verder naar de bus. Daar weeg ik het diertje. 400 gram. Ik bel de opvang dat ik een egeltje heb opgedaan. Beheerder pruttelt een beetje, met dat warme weer, eind november en zestien graden, gaan die beesten aan de wandel, maar ik kan komen.
Als ik aankom is de beheerder nog steeds bezig hokken schoon te maken. Hij had een uiltje gehad en die had zich niet onbetuigd gelaten. Uilenpoep schijnt vrij plakkerig te zijn.
Beheerder neemt het egeltje in ontvangst en weegt het. Hij komt uit op 350 gram, nog minder dan ik. “Ik zal hem in de gaten houden, er lijkt weinig mis met het diertje al is ‘ie aan de kleine kant”.
Daarmee kan ik terug naar huis.

Schrijf je niet meer, @Emmo?

Of houd je net als het egeltje een winterslaap?

@allone: Gebrek aan kopij. Bijna geen meldingen, naar Duitsland geweest en anderhalve week ziek geweest. Griepachtige verschijnselen.
Maar 't voorjaar zit er weer aan te komen en dan zal het wel weer losbarsten.

26: Katvanger
26.1: Vier keer katvangen
De laatste paar weken is het rustig geweest met de zieke beestjes. Het is natuurlijk deels te wijten aan het seizoen, in de decembermaand is het meestal rustig. Maar gisteravond een belletje gehad dat er vandaag in het buitengebied katten moesten worden opgehaald. Die katten zouden behandeld worden in het kader van de TNR procedure. Nieuw voor mij was dat er dit keer een financiële vergoeding gevraagd moest worden. Voorheen was de TNR procedure gratis voor de aanvrager, maar sinds kort dienen we per kat €30 te vragen.
Er was geen vangkooi, de aanvrager had ze alle vier in een schuurtje geparkeerd tot wij ze kwamen ophalen. Tijd was onbelangrijk, de aanvrager was toch thuis.
Mij leek negen uur bij de aanvrager wel een redelijke tijd. Geen idee wat voor adres het is, voor hetzelfde geld zijn het langslapers. Het is een half uurtje rijden. Half negen onderweg is voor mij ook best te doen.
Van te voren opgebeld of ik kan langskomen. Dat was geen probleem.
Ik kom aan bij de woning. Het was even zoeken. Domdommetje leverde me af langs een weiland. Ik moest nog een paar honderd meter verderop wezen en dat was door de bochten en het geboomte niet echt duidelijk. Maar, gevonden.
Terwijl ik nog de spullen die ik nodig dacht te hebben bij elkaar aan het graaien was stond de boer al achter me. “Kom maar met de bus achter me aan, dan doe ik het hek open”. Ik met de bus achter mijnheer aan. Bus neer gezet tussen een schuur en het woonhuis. Verder met mijnheer meegelopen, door een hek een blubberig weilandje in, en daar, om de hoek, was nog een schuur. Daarin zaten de beesten opgesloten.
Over een hoge drempel, meer een soortement waterkering, heen stappend de schuur in. Staat vol met allerlei spullen. De vier katten in verschillende hoeken en achter dozen verstopt. Ik had het grote net meegenomen. Achteraf niet zo slim, ik kon met dat grote ding in de nauwe ruimte niet uit de voeten.
Mijnheer en ik, allebei dikke handschoenen aan, aan het katvangen. Mijnheer is er behendiger in dan ik, zodat ik de katten opjaag en mijnheer ze met grof geweld bij de kladden grijpt en in de meegebrachte transportboxen deponeert. Ik kom er eentje te kort en mijnheer komt met een kooi van hemzelf aandragen. “Als ‘ie terugkomt is het leuk, zo niet dan geen probleem”.
Na afloop van het tafereel zetten we de transportboxen in de bus en praat met mijnheer en mevrouw, die ook was komen opdagen. Normaal worden TNR katten weer uitgezet op de plek waar ze gevangen zijn. Die beesten weten al niet wat ze overkomt en als ze ook nog een keer in een vreemd gebied terecht komen zijn ze helemaal door dolle heen. Maar deze mensen hebben al zes katten. Maar ze moesten er nog een keertje over nadenken. Normaal duurt de hele procedure een week tot tien dagen. Ze hebben dus nog even de tijd.
Dan was het tijd voor de financiën. Ze waren er al over ingelicht vier keer dertig euro maakt honderdtwintig. Ze hadden aanvankelijk een dierenarts gevraagd en die was een stuk duurder.
Daarmee neem ik afscheid van de familie en rijd met de katten naar het asiel. Daar zaten ze even te plussen: wel TNR katten maar geen vangkooi gebruikt, hoe moeten we dat nu weer in het vat gieten.
Na verloop van tijd krijg ik de lege transportkooien weer terug en ik kan weer op huis aan.

@Emmo: ah

En nu weer gezond?!

Im großen und ganzen.

Im großen und ganzen.

@Emmo:

… du warst aber lange in Deutschland.

@allone: Een logee en een vis blijven drie dagen fris.
Dat zei m'n moeder vroeger. En daar houd ik me nog steeds aan.

26.2: Teruggevonden baasje
Laat in de ochtend, ik had de koffie al op kwam de volgende melding binnen. Bij een horecagelegenheid in de binnenstad was een vos aan komen lopen. Bij zowel de centrale als bij mij gingen gelijk alle vraagtekens rechtovereind staan. Een vos in de binnenstad van een middelgrote stad? Dat is wel héél bijzonder. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Zo ben ik wel eens een vos, een echte, tegengekomen op een haventerrein ergens in Wales.
In ieder geval, ik ga onderweg. Al doende zit ik achter het stuur te contempleren. Een echte vos is welhaast uitgesloten. Dan moet het een hond zijn die er wel wat van weg heeft. Voor mijn zeer beperkte kynologische kennis strekt is een roodharige bordercollie de meest waarschijnlijke. Die is wat forser dan een vos, maar voor iemand die niet echt vertrouwd is met zo’n beest lijkt ‘ie er wel wat op. De meeste bordercollies zijn zwart/wit, maar er is ook een roodharige variant. De dochter van een voormalige buurvrouw heeft zo’n beest, vandaar dat ik het weet.
Als ik zowat halverwege ben gaat de telefoon. De melder is aan de lijn. Het beest, wat het ook geweest mag zijn, is ontsnapt en heeft langs de rivier over de kade de kuierlatten genomen. Mijn assistentie is niet langer noodzakelijk.
Bij de eerstvolgende verkeerslichten sla ik af en rijd via de polder terug naar huis. Net onderweg gaat de telefoon weer. Centrale. Of ik nog onderweg ben. Ik vertel het verhaal. Blijkt dat het inderdaad een hond was. Eigenaar was bekend. Maar ja, als het beest ontsnapt en weggelopen is dan kunnen wij ook verder weinig doen. Centrale maakt het verder in orde met de eigenaar en ik vervolg mijn weg naar huis.

26.3: Epileptische hond
Een week later heb ik weer dienst. ‘s Avonds na achten gaat de telefoon. Spoedgeval. Niet dat dat wat uitmaakt, wij hebben geen zwaailicht of sirene zoals een echte ambulance. We moeten ons gewoon aan de verkeersregels houden en hebben geen enkele prioriteit, al hebben veel automobilisten meer geduld met een dierenambulance dan met een gewoon autootje.
Het is vrijdagavond laat en er is weinig verkeer. Ik rijd toch maar een ietsje harder dan strikt is toegestaan, heb de verkeerslichten mee en kan op die manier ruim vijf minuten goedmaken.
Het geval betreft een hond die een epileptische aanval heeft en met spoed naar een dierenarts moet.
Het adres is vlot gevonden aan een doorgaande weg in een nieuwbouwwijk. Ik parkeer de bus en moet even zoeken naar het juiste huisnummer. Dan wordt ik van één van de huizen door een vrouw toegeroepen. Daar moet ik zijn. Mevrouw gaat me voor het huis in en daar, in de keuken, ligt een grote herder te hijgen en vreemd te bewegen. Het beest is er één van naar schatting 50 kg. Die pak je niet zomaar bij kop en kont. Zeker niet in die toestand.
Ik haal de brancard uit de bus en met vereende krachten, zowat de hele familie is aanwezig, leggen we het dier op de brancard. Vastsnoeren met de riempjes die daarvoor zijn. In mijn vorige leven heb ik vaak genoeg oefeningen geleid met mensen die op een vergelijkbare brancard geëvacueerd moesten worden.
De baas van de hond, opa, stapt bij mij in de bus en de rest van de familie, oma, dochter en kleinzoon, rijden vooruit met hun eigen auto. De dienstdoende dierenarts is in de grote stad, krap een half uur over de snelweg. Onderweg praat ik met de baas, die het beest al elf jaar gehad had.
Bij de dierenarts staat de hele kudde al gereed. De hond met brancard en al op de behandeltafel. De arts bekijkt het dier en stelt een aantal vragen. En dan komt het slechte nieuws. Het dier zit al te lang in de aanval, een aantal uren, waardoor er onherroepelijk hersenbeschadiging opgetreden is. Het dier is niet te redden en moet ingeslapen worden. Maar de uiteindelijke beslissing is natuurlijk aan de eigenaar. Die heeft er zichtbaar moeite mee, begrijpelijk natuurlijk.
Maar uiteindelijk gaat de kogel door de kerk. Oma, dochter en kleinzoon stappen samen met mij naar buiten. Arts voltooit de procedure.
Dan moeten we zakelijk worden. De dierenarts moet betaald worden. Natuurlijk hebben ze dat bedrag niet op zak en alleen kleinzoon heeft een pinpas bij zich. Die betaald dan. Ook mijn dertig euro wordt op die manier afgerekend. En wat te doen met de hond? Uiteindelijk blijft het dier achter bij de dierenarts die er verder voor zal zorgen. Dat is dan bij de prijs inbegrepen.
De familie stapt in de auto en rijdt weg. Ik kan op huis aan. Kort voor twaalven ben ik thuis.

26.4: Geschuurde kat
De andere dag gaat kort voor de middag de telefoon. Weer een melding. Er was een kat gevonden in een schuurtje. Melder durfde er niet bij te komen maar was bang dat het dier dood was. Ik mocht gaan kijken, de chip uitlezen en verder handelen naar bevinden.
Ik ga onderweg. Adres is diep in de ingewanden van de de stad maar wel met de auto te bereiken. Alleen parkeren wil daar nog wel eens een punt zijn.
Dat bleek ook toen ik er was. Enige realistische plek is rechts op de stoep, links staat vol met auto’s. Zo kort mogelijk tegen een fiets geparkeerd en maar hopen dat eventueel verkeer er nog door kan.
Het adres is weggestopt in een smal steegje. Als ik aanbel wordt vrijwel onmiddellijk opengedaan door een jonge vrouw, de melder. Ze gaat me voor het steegje door naar achteren. Daar staat een rij schuurtjes. De laatste is van haar. Deur open en daar ligt inderdaad een dode kat. Standaard model, grijs met zwart gestreept, een korthaar. Beest is slap als ik het optil. Of ze is redelijk vers of ze is al wat ouder, na de lijkstijfheid. Ik vermoed vers. Ik vraag mevrouw, maar die heeft geen idee. Ze is al twee dagen niet in het schuurtje geweest. Het dier heeft geen opvallende mankementen of verwondingen dus wat ermee aan de hand was blijft gissen.
Ik doe het dier in het meegebrachte bakje voor dode beesten en praat nog even na met mevrouw over wat er met het dier gaat gebeuren. Dan nemen we afscheid. Ik loop met het dier terug naar de bus. Net op dat moment probeert een ander autootje door het nauwe gat te rijden. Tien centimeter vrij aan weerskanten. Op een seintje van mij durft de bestuurder het aan en rijdt voorzichtig door.
In de bus controleer ik op chip. Geen chip aanwezig. Foto gemaakt, formulier geschreven en beide opgestuurd naar het e-mail adres van het asiel. Dan naar het asiel beestje met formulier in de vriezer en daarmee is mijn aandeel in het akkefietje voorbij. Ik kan terug naar huis.

26.5: De snelste weg
Volgende avontuur is niet van mijzelf maar van een collega, die zo vriendelijk was dit op voorwaarde van anonimiteit op schrift te stellen:
Zondag middag gaat de telefoon, een kleine, beginnend kalende, inmiddels 50+ maar altijd vrolijke centralist aan de lijn die ik al een tijdje niet gesproken had. Na kort bij te hebben gepraat was het tijd voor serious business, er was een melding binnen gekomen van een zwaan die al enkele dagen op dezelfde plek lag tegen de kant van de sloot. Na een mondelinge route beschrijving die langer is dan de gemiddelde hoofdstukken van dit boek snel mijn bijrijdster opgehaald en op pad. Tussendoor nog 1 keer de vrolijke centralist gebeld, misschien om nog een kleine aanwijzing te vragen naar de juiste bestemming maar vooral omdat de bijrijdster altijd geniet van z’n zwoele stem.
Vrij vlot aangekomen op de plek van bestemming en de zwaan direct gespot. Plan de campagne gemaakt, was stukje lopen door behoorlijk modderige weilanden dus gelijk alle materialen maar mee genomen die we eventueel dachten nodig te hebben. Aangekomen bij de zwaan bleek deze behoorlijk energieloos, ondergetekende dacht deze vrij makkelijk te kunnen pakken maar de zwaan dacht er anders over en dacht na 5 dagen op dezelfde plek gelegen te hebben er nu snel vandoor te moeten zwemmen. Sloot uiteraard te breed om de zwaan met het net te kunnen pakken. Bijrijdster stelde nog voor om het waadpak aan te trekken en de sloot in te gaan maar beide toch wat angstig voor de modepolitie besloten om beide aan één kant van de sloot te staan en te hopen dat de zwaan zijn kompas niet helemaal recht had en iets te ver naar 1 van de zijkanten van de sloot zou zwemmen. Na 10 minuten was het zover, klein momentje van onoplettendheid en de zwaan zat in het netje, zwanentas er op de juiste manier om heen en terug naar de bus. De hekken van het weiland op aanraden van m’n bijrijdster weer vakkundig dicht gemaakt met het stro touwtje waar ze mee vast zaten, zwaan in de bus, opvang gebeld waar de zwaan terecht kon en instappen maar. Navigatie aangezet aangezien dit stukje van het stadje voor mij compleet onbekend was. Navigatie had er ook moeite mee en wou ons vervolgens terug hebben in de richting waar we vandaan kwamen. Aangezien het een smalle weg was eerst een klein stukje rechtdoor gereden zodat de navigatie een nieuwe route zou berekenen. Deze bleek echter enkele kilometers langer te zijn en aangezien we op de kleintjes willen letten omdat we met deze bus niet zo efficiënt is om bij een goedkope pomp te tanken besloten om toch een poging te doen om te keren. Er waren wat sporen zichtbaar op 1 plek waar dit door meerdere mensen succesvol was uitgevoerd. Helaas was het na 2 meter al duidelijk dat dit niet de beste keus was, we stonden compleet vast, zowel voor als achteruit leverde alleen maar slippende banden op, we konden geen kant op. Beide uitgestapt om de situatie te bekijken, overleggen, zullen we centrale bellen, die woont dicht bij en zou ons er misschien wel uit kunnen trekken. Nadat we ons realiseerden hoe centrale hier op zou reageren, en met name hoe lang ons dit zou achtervolgen met flauwe grappen en dubbelzinnige opmerkingen besloten om nog enkele pogingen te doen, matje onder de band, beetje weg scheppen om het gat wat minder diep te maken enz. enz., alles om maar niet centrale te hoeven bellen.
Na 10 minuten door te modderen, soms een klein beetje beweging erin te krijgen om vervolgens weer net zo diep terug te glijden besloten om toch de hulp van centrale in te roepen. Gelukkig was het net 14 uur en zat zijn dienst als centralist erop. Over de telefoon hoorde je het leedvermaak al in z’n stem, “zit je vast? Hoe krijg je dat nu voor elkaar!??” Maar ik kom eraan geen probleem. Het schaamtegevoel was nog niet weg gezakt na dit telefoontje of hij stond al voor onze neus met zijn kleine rode tank.
Lachend en foto’s makend aanschouwde hij de situatie even, waarna de sleepkabel uit de kofferbak kwam onder vocale begeleiding van woorden als “prutsers, amateurs, dat had je toch kunnen weten, sjonge sjonge wat dom etc. etc.” uiteraard met dezelfde grote glimlach als altijd. Na de sleepkabel op de juiste manier te hebben vast gezet ging de kleine rode tank aan en trok deze de bus in 1 vloeiende beweging uit de modder op de verharde weg. Sleepkabel snel los gemaakt, nog 3 keer bedankt gemompeld, 4 keer toe moeten zeggen dat ik de bus schoon zal maken en vervolgens snel naar de opvang. De zwaan in de groene kist geplaatst, nog even gekeken maar deze bleek weinig mee te hebben gekregen van het hele circus, die was allang blij dat die lekker warm binnen zat.
Bijrijder snel afgezet, 2,5 uur schoonmaak van binnen en buiten verder, buswissel gehad zit in nu alles rustig te overdenken en weet ik dat de kortste weg niet altijd de beste weg is.

27: Geparkeerde parkiet
27.1: Kapot in de carport
Vroeg in de avond gaat de telefoon. Melding van een gewonde duif. Is gevangen door de melder en kan worden opgehaald. Een standaard bericht annex opdracht.
Ik stap in de bus en bel naar de melder om te laten weten dat ik er aan kom en wanneer ik er ongeveer zal zijn. De melder weet te vertellen dat de duif geringd is en dat ze inmiddels het bijbehorende telefoonnummer heeft opgesnord. Helaas is dat telefoonnummer buiten gebruik. Tja, dat komt vaker voor. Registraties op orde houden lukt niet iedereen.
Het adres is in een nieuwbouwwijk, maar wel eentje war nog rekening is gehouden met autoverkeer. Ik kan zonder moeite in de nabijheid parkeren. Als ik uitstap en een transportbox pak komen de mensen al naar buiten.
De duif in kwestie zit in een doos op een stoel onder de carport. De melder haalt het dier eruit en overhandigt het. Ik kijk het dier na en zie wat vrij oppervlakkige verwondingen. Andere aanwezigen wijzen op de carport en de garagedeur. Hier zijn op een aantal plaatsen bloedvlekken te zien. Denkelijk heeft het dier zich hier kapot gevlogen. Mogelijk opgeschrikt door een kat, een marter of nog wat anders.
De mensen komen serieus over en daarom accepteer ik het verhaal van de ring en het onbereikbare telefoonnummer. Het dier is in ieder geval geringd en is daarmee een klantje voor onze vaste duivenopvang.
Ik doe het dier in de transportbox, vertel wat ik ermee ga doen en neem afscheid. Terug in de bus bel ik de opvang. De beheerder is niet thuis maar ik kan het dier in het hok met aanvliegers plaatsen. Hij zal dan als hij weer thuis is het dier nakijken. De gebruikelijke procedure.
De rest van de avond geen meldingen meer gehad.

27.2: Vleeseter
De volgende ochtend rond de koffie een volgende klus. Een kat moet naar een plaatselijke dierenarts. Het is zaterdag, dus het zal iets buiten de routine zijn.
Ik stap in de bus en rijd naar het asiel. Daar staat de kat al klaar in een transportbox, documentatie ligt er bovenop. Ik rijd naar de dierenarts, het is één van onze vaste adresjes, ik ben er vaker geweest.
Het is niet druk en ik kan met de kat gelijk doorkomen de spreekkamer in. Dierenarts haalt de kat uit de box. Het dier is helemaal ingepakt in een soortement rompertje. Ik heb nog niet eerder zoiets gezien. De arts ontkleed het dier. Dat gaat makkelijk. De sluitingen zijn van klittenband en het dier laat geduldig met zich todden.
De arts kijkt het dier na en vindt een verwonding op de rechterschouder. Even kaalscheren gaat wat minder makkelijk, de batterij is zo goed als leeg. De arts bekijkt de wond en fluit even. “Dat ziet er niet gezond uit. Lijkt wel een vleesetende bacterie”. Ik moet uit voorzorg ook maar even handschoentjes aantrekken.
De arts doet, terwijl ik het dier vasthoud, een wondtoilet: Viezigheid uithalen met een gaasje, spoelen met chloorhexidine (een ontsmettende vloeistof) en dat een paar keer herhalen. Het dier blijft boven verwachting rustig. Ze heeft duidelijk geen pijn, hetgeen eigenlijk niet zo’n best teken is.
Uiteindelijk is de arts tevreden. Het beestje heeft nu een gat in de schouder waar ik makkelijk mijn duim in zou kunnen houden. Erg groot voor zo’n klein dier. Oorspronkelijk zou ik het dier weer mee terug krijgen, maar de arts besluit dat het dier op de praktijk blijft. De wond moet regelmatig gespoeld worden en het beest wordt dik in de antibiotica gezet. Pas bij dat laatste begint ze te protesteren. Ze krijgt een prik en tabletten. Ik wrik de bek open en de arts mikt het medicijn erin. Dan de bek dicht en over de strot aaien tot ze geslikt heeft. Zo deed ik het met de kat van mijn ouders ook.
De kat wordt in één van de quarantainehokken geplaatst met een elektrisch dekentje, ik krijg de transportkooi mee en kan weer terug.

Een hele operatie. En jij bent de assistent?!