@Beereekhoorn: De beste mij bekende verklaring voor "de zeven zeeën" is de Middellandse Zee:
1 Zwarte Zee
2 Egeïsche Zee
3 Ionische Zee
4 Adriatische Zee
5 Balearen Zee
6 Zee van Marmara
7 Alboran Zee

Dag 25, zaterdag 30 december 2017
Om vier uur in de ochtend kan ik nog net de lampjes van Messina uitzwaaien. We zijn er alweer doorheen. Wel moet ik uitwijken voor een veerboot, zo te zien uit Catania of Riposto en even later voor een Italiaans marinebootje. Die laatste begint op zes mijl te gillen dat ik een mijl vrij moet blijven. Hij komt van stuurboord en volgens het zeeaanvaringsreglement heeft hij dan inderdaad het recht van de weg. Maar om daarover op zes mijl al te gaan gillen? Sommige mensen zijn wel erg zenuwachtig. Ik vraag me af wat ze zouden doen in de Japanse binnenzee of in de Oostzee.
Wij krijgen nu regelmatig de Navtex berichten binnen van het oostelijk gedeelte van de Middellandse Zee. Navtex (Navigational Telex) is een systeem waarbij we via de radio scheepswaarschuwingen binnenkrijgen. Het is één van de meest efficiënte systemen die we hebben. Het bestaat, wereldwijd, uit groepen stations, waarbij de stations elk een unieke letter hebben. Verder zijn de berichten ingedeeld in soorten, elk ook weer met een letter. Denk dan aan weerberichten, loodsdienst, ijswaarschuwingen en meer. Bovendien is elk bericht genummerd. De kop van zo’n bericht heeft dan ook een min of meer unieke code voor station, type en nummer. Bijvoorbeeld “AE23”, waarbij “A” het station is, “E” het type bericht en 23 het volgnummer.
De truc is dat de ontvanger die kop leest, en het bericht alleen weergeeft als de gebruiker aangeeft dat hij het wil ontvangen. Ook wordt een bericht binnen een periode van 72 uur maar één keer afgedrukt. Met elkaar voorkomt dat een hele hoop bagger.
Nu heeft de ITU, de International Telecommunication Union, de Middellandse Zee ingedeeld, waarbij Griekse stations en Turkse stations elkaar voor wat betreft het werkingsgebied overlappen. Nu lopen ze beiden te gillen dat de andere kant illegale waarschuwingen uitgeeft en dat er alleen maar naar hullie geluisterd mag worden. De waarheid zal, zoals in dit soort situaties gebruikelijk, wel ergens in het midden liggen.
Het laatste in dit verhaal, dat al een tijdje speelt, is dat Turkse stations waarschuwen dat Turkse schepen door Griekse marineschepen beschoten worden. Ik vermoed, de Grieken hebben nogal wat oefengebieden in de buurt liggen, dat die schepen door zo’n oefengebied varen en dan UPH (Uit Pure Hufterigheid) door de Grieken beschoten worden. Die oefengebieden en de tijden wanneer er geoefend wordt, staat in de Griekse waarschuwingen, waarvan de Turken zeggen dat ze illegaal zijn en dat je er niet naar moet luisteren. Het is dus treiteren over en weer.
Gisteren vond ik een onaangebroken zak met pepernoten in de provisieruimte. Besteld door een vorige ploeg en kokkie wist niet wat het was en waar het voor diende. Dus bleef het liggen. Toen heb ik het maar uit de store gevist en in de koffiehoek gezet. Kan iedereen onbeperkt snaaien. Dan bederft het in ieder geval niet. Maar toch zijn degenen die ik zelf bak beter.
Vannacht weer een uurtje klok vooruit, zodat we in de pas lopen met de volgende haven. We zitten dan twee uren voor op GMT, en één uur op Nederland. Naar Turkije krijgen we dan weer een uurtje. Dan hebben we twee uren verschil met Nederland. Het klinkt allemaal een beetje lastig, maar het is niet anders. Turkije ligt nu een keer een redelijk stukje oostelijk van West Europa.

Foto's bij dag 26
Florale groenten
afbeelding afbeelding

@omabep: jij bent sneller dan @Emmo

.. ik neem aan dat bloemkool ook een florale groente is?

Laatste edit 01-01-2018 12:50

@allone: Dat zag ik wel, maar in de mail stond echt dag 26, dus doe ik braaf wat er van me gevraagd wordt.

@omabep: zal wel allemaal een reden hebben

@allone: Bij deze (soms loop ik een beetje achter met inzenden. Bovendien gebruik ik voor tekst en plaatjes verschillende kanalen)

Dag 26, zondag 31 december 2017
Het is weer eindejaar. Voor mijn persoontje in dubbel opzicht. Niet alleen het jaar wordt een jaar ouder, ikzelf ook. Vanwege de drukte en de havens hebben we tijdens de kerst de boel de boel gelaten, maar hier, ten zuiden van Kreta, zijn de temperaturen wat schappelijker en hebben we wat meer tijd om uit te buiken.
We hebben een zwijntje aan het spit. Degene die dat spit ontworpen heeft had grootse plannen. Je zou er een volwassen os aan kunnen rijgen. Onze barbecue is alleen niet zo groot, maar met een paar stutjes aan weerskanten is het wel passend te maken.
Op het achterdek is alleen nog minder ruimte dan gebruikelijk. Op de oude schepen, die naar hetzelfde plan gebouwd zijn, waren twee staaldraadlieren om het schip af te meren. Staaldraad is dunner dan polypropyleen (het meestgebruikte kunststof voor meertrossen) waardoor de lieren kleiner kunnen zijn.
Hier staan er vier kunststoflieren, waarvan de elke trommel bijna twee meter in diameter is. Plus nog eens een lier voor het hekanker. Die hebben ze er ook maar meteen bij opgezet. Dat in verband met de eisen van de St Lawrence Seaway, zo ver ik weet de enige vaarweg ter wereld waar ze van een hekanker gebruik maken. Andere rivieren en kanalen maken gebruik van meerboeien als er te weinig ruimte is om te zwaaien.
Voor het afmeren is dat een stuk makkelijker, maar voor een barbecue is dat het beetje krapjes. Vooral als je er met vijftien man omheen wilt zitten. Maar waar een wil is, is een weg. En er gaan veel makke zeelui op een achterdek.
Varkentje aan het spit, biertje er naast, zonnetje erboven, wie doet je wat. Kokkie liep met een prikthermometer te zwaaien en verklaarde tegen tweeën dat het zwijntje rijp was voor consumptie. Binnen was een compleet buffet ingericht inclusief verjaardagstaart voor ondergetekende. Kokkie was zelf ook jarig, toevallig, maar voor zichzelf had hij niets gemaakt. Waarschijnlijk was hij bang dat het hem bier zou kosten.
Verder had hij een florale decoratie in elkaar gestampt van Chinese kool, radijs en nog wat dingen. Ook had hij, ik zag dat voor het eerst, aardbeien met chocolade coating. Met andere woorden, er was weer eens iets moois van gemaakt.
Als eregast nam ik uiteraard, daar was geen ontkomen aan, de honneurs waar. Ik mocht de taart aansnijden. Iedereen een brok. Beetje ongelijk, maar dat mocht de pret niet drukken. Het gaat om het idee. Voor de rest zijn we genoeglijk aan het smikkelen geweest van de verzamelde heerlijkheden. Tot even na drieën. Toen was het opeens “stofwolk”. Rond die tijd was het middernacht op de Filipijnen en dan moet stante pede de familie ingelicht en gefeliciteerd worden. Dat is precies hetzelfde als in Nederland.
Vannacht nog even opdraven voor de nieuwjaarswens, en dan hebben we dat ook weer achter de rug. Kapitein liep nog een beetje te griepen dat zijn voorganger, die de laatste bestelling in Nederland gedaan heeft, geen knalwijn en ander noodzakelijk materiaal aan boord heeft laten zetten. Maar daar is nu weinig aan te doen. Als er per sé geknald moet worden, dan kunnen we dat zelf ook wel. Daar hebben we geen wijn voor nodig.

Nog gefeliciteerd dan en nog vele gezonde jaren!

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
En een Héél goed en gezond 2018 toegewenst met veel voorspoed en behouden vaarten!

@Emmo: ah dank je, je oudejaarsspecial
En blijkbaar ben je zelf ook een oudejaarsspecial
Gefeliciteerd, en nog vele voorspoedige, gelukkige en gezonde jaren

@Emmo: Gefeliciteerd!!!! Ook een gelukkig en gezond 2018 van mij!!!!

@Emmo: van harte gefeliciteerd
En nog vele jaren en een gelukkig nieuwjaar

Laatste edit 01-01-2018 22:50

Nog vele jaren in goede gezondheid @Emmo.
Met wijsheid en moed.

Gefeliciteerd Ouwe Zeeschuimer, nog vele jaren

@Emmo: dat betekent wel dat je, als je een paar uur later was geboren, een jaar jonger was geweest

Had ik al verteld dat ik 2 neefjes heb, die even oud zijn, maar een eeuw schelen?! (eentje van december 1999 en eentje van januari 2000)

Laatste edit 02-01-2018 05:17

Gefeliciteerd met je verjaardag.
afbeelding

Dag 27, maandag 1 januari 2018
Vanochtend, traditioneel, iedereen op de brug verzameld om het oude jaar uit te wuiven en het nieuwe te verwelkomen. Zonder knalwijn dit keer, maar ach. Na de festiviteiten direct het nest ingedoken, om vier uur moet ik wel weer helder zijn. De wacht gaat door, altijd.
Ook de rest staat niet stil. Eergisteren had ik gezien dat de void space aan stuurboord open lag. Een “void space” is een lege ruimte die niet een bepaald doel dient. Tenminste niet als ballast, opslagruimte of iets dergelijks. In dit geval is het alleen maar extra drijfvermogen en tegelijk pijptunnel en kabelgoot.
Nou moeten die dingen periodiek worden geïnspecteerd op roestvorming, lekkages en andere gekkigheden. Alleen om het mangat open te schroeven ben je al zowat een half uur bezig, dus als hij al open is, is het een goede gelegenheid om even te kijken.
Nu zijn er in zo’n ruimte onnoemelijk veel spantjes, versterkingen en verbanddelen. Om inspectie mogelijk te maken zitten daarin mangaten. Die mangaten hebben een vastgestelde afmeting, zodanig, dat een normaal persoontje er zonder veel vijven en zessen doorheen kan.
Tijdens de nieuwbouw echter, vinden de bouwers die mangaten ideale openingen om er kabels en pijpen doorheen te leiden. Dat is een stuk makkelijker en goedkoper dan voor elk van die dingen een aparte doorvoering te maken. Resultaat is dat de oorspronkelijk beschikbare ruimte soms wel gehalveerd wordt, en je je als een magere slangenmens door die overgebleven doorgang heen moet worstelen. Nu ben ik noch mager, noch een slangenmens, en kwam dus maar halverwege. Het Filipijnse gedeelte van de plaatselijke bevolking is een stuk kleiner. Die mag bij een latere gelegenheid de rest doen.
Uiteraard wel even het voorste mangat weer dichtgeschroefd, want het is wel onderdeel van de waterdichte indeling. Op zee dient dat altijd dicht te zijn. Bovendien is zo’n gat een ideale verstopplaats voor verstekelingen. Niet dat Alexandrië wat dat betreft een risicohaven is, toch hoor je zat verhalen van vluchtelingen die via Egypte reizen. En die heb ik liever niet aan boord.
Morgen om zeven uur worden we bij de loods verwacht. Voor wat het weer betreft zullen we dat wel redden. Windje is aan het afnemen, en de deining ook. De agent in Alexandrië loopt te zeuren over vertragingen omdat de haven dicht zou zijn geweest in verband met de slechte weersomstandigheden. Nou stond er inderdaad een stevige bries met een navenante deining. Maar dat dit voor een significante vertraging in Alexandrië zal gaan zorgen, ik heb zo mijn twijfels.
Het zou me niets verwonderen dat de agent tegen de tijd dat we er zijn de havenmeester op wonderbaarlijke wijze overgehaald heeft om ons scheepje toch maar voor de kant te halen. Op een zodanige wijze heeft de agent tegenover de reder zijn onschatbare waarde aangetoond zodat hij verzekerd is van verdere inkomsten bij volgende reizen.
In Egypte kun je van alles verwachten.

@allone: Pa vond het maar wat prachtig. Hij kreeg nog van drie maanden kinderbijslag.

@Emmo: ah, ja

.. hier is de wind juist toegenomen (120 km/uur)..
vandaar dat mijn 'wacht' al om 3 uur begon

Laatste edit 03-01-2018 05:02

Dag 28, dinsdag 2 januari 2018
We waren een beetje vroeg bij de loods. Een kwartiertje ongeveer. Traffic Control wist te melden dat we achter een ander schip, een supplier, naar binnen zouden. Blijft die supplier vlak voor de havenmond pas op de plaats maken. En wij maar wachten. Waarop? Geen idee. Maar we kregen pas om half acht de loods. En toen duurde het nog een dik uur voor we eindelijk gemeerd waren. Een supplier is een bevoorradingsschip voor booreilanden. Ze hebben typische een hoge opbouw voor en een groot vlak achterdek, met een grote rol op de achtersteven om ankers van die booreilanden aan dek te kunnen trekken.
Maar eenmaal voor de kant ging het vlot. We hadden een kleine tender van ongeveer vijf ton, en een prinsesje van 45. (Een Princess 62 om precies te zijn). Die laatste was voor een Egyptiër die ermee naar de Rode Zee wilde. Hij zei letterlijk: “als ik hem naar Alexandrië laat brengen duurt het inklaren twee weken, en hier twee uur”. Hij wilde nog wel een kopie hebben van onze weerkaartjes. Dat kon. Geen probleem.
Na de lossing van de twee jachten heb ik zoveel mogelijk het dek laten klaarmaken voor Alexandrië. Dan beginnen we met de ruimlading en zullen luik één en twee open moeten. Op dit moment liggen daar nog de tussendekspontons bovenop waar de jachten op gestaan hebben. Die zullen voor de lossing aan de kanten moeten. Samen met de kapitein besloten op welke manier. We kunnen alles uit de weg halen, maar dat duurt wat langer. Sneller is om luik twee vrij te maken en luik één half. Als de vrije helft gelost is dan die twee pontonnetjes verplaatsen en de tweede helft doen.
Om één uur ‘s middags voeren we weer. Onderweg naar onze vriendelijke vrienden in Alexandrië. Morgen in de loop van de ochtend zullen we er zijn. De agent daar had het vreugdevolle bericht dat we gelijk voor de kant zullen gaan en dat de stuwadoors al staan te trappelen van ongeduld om het schip te gaan lossen. We zullen wel zien. Het zou best kunnen dat de goede man gelijk heeft. Maar mijn Egyptische ervaringen doen mij vrij regelmatig denken aan aan het gevleugelde spreekwoord: “Veel beloven, weinig geven, doe een gek in vreugde leven”.
Voor de rest zijn er nog wat veranderingen op het gebied van de loshavens. Ze zijn nu aan het praten om niet naar Iskenderun te gaan, maar in plaats daarvan naar Mersin. Dat is een havenstad op de zuidkust van Turkije, ruwweg ten noorden van Cyprus. Ik ben er vaak geweest om vlees te brengen voor Bagdad, in de tijd dat Saddam Hussein nog een goede vriend van de westerse wereld was.
Bovendien is het de bedoeling om Izmir en Aliaga te combineren. Welke van de twee zullen we dan wel zien. Voor ons wordt dat één haven minder, en dat is nooit een verlies. Hoe minder havens hoe meer vreugde, zullen we maar zeggen.
In ieder geval is het de bedoeling dat we overmorgen, de vierde, alweer weg zijn uit Alexandrië.

Hoezo? Ze zijn beiden uit de 20e eeuw. De 21e begon op 1 januari 2001.

@Emmo: Beter laat dan nooit: proficiat, en dat je in geluk en gezondheid maar een ouwe zeebeer moge worden.

Laatste edit 04-01-2018 07:48

Dag 29, woensdag 3 januari 2018
Om vier uur is de ETA half elf bij het loodsstation. Volgens de agent zouden we direct voor de kant. Ik heb er nog steeds alle vertrouwen in.
Ze hebben weer eens precies op de koerslijn een stuk of wat booreilanden neergepletterd, zonder dit zoals het hoort aan één of andere bevoegde instantie door te geven. En anders is die instantie het vergeten door te geven, dat kan ook nog. In ieder geval moet ik er weer omheen. Omdat ze op grote afstand te herkennen waren kon ik dat met een minimale koerswijziging doen. Op zes mijl begonnen ze te gillen: blijf op twee mijl. Nou deed ik dat al, hoewel de internationale standaard vijf kabels, een halve mijl, is. Hoe dan ook is op zes mijl beginnen met roepen rijkelijk laat, maar in dit geval maakte het niet uit.
Tegen de tijd dat we de laatste dwars hebben komt de kapitein boven, even voor half acht . Dat doet ‘ie altijd. Als we nou direct op het loodsstation gaan aanliggen en niet op de rede korten we een stukje af. Scheelt weer twintig minuten. Kapitein was wat positief geweest met de geschatte snelheid. Altijd lastig met windje zes op de kop.
Maar wat schetst de verbazing, we krijgen inderdaad direct de loods. Een unicum in Alexandrië. Loodsboot mot sigaretten. Sleepboten, twee stuk, motten sigaretten. Vastmakers, om de trossen op de bolder te gooien, motten sigaretten. Kapitein blijft stoïcijns. Uiteindelijk krijgt de loods een paar slof. Die mag hij verdelen onder de nooddruftigen of de armen, al naar gelang de behoefte.
Het is lastig inparkeren. We komen in een uithoek waar volgens de kaart 7,6 meter staat. Dat is lastig varen als je 8,5 meter steekt. Maar volgens de loods, die het nog een keer navraagt bij de havendienst, is het inmiddels uitgediept tot negen meter. Daar moeten we dan maar op vertrouwen. We moeten een heel stuk achteruit omdat we in dat gat, ook vanwege de diepgang, niet kunnen keren. Dat duurt een tijd, maar rond twaalven liggen we vast. Een goed uur later zijn we aan het lossen.
Lossing gaat vlot, in ieder geval voor Alexandrijnse begrippen. Volgens de derde stuurman is het een ongeorganiseerde puinzooi, maar dat komt omdat hij voor het eerst in Alexandrië is. Dat is altijd even wennen. Als ik het zo met mijn timmermansoog bekijk zou het wel een héél vroeg in de ochtend kunnen worden. Zo tegen een uur of twee. Significant sneller dan rond twaalf uur ‘s middags, wat oorspronkelijk in de planning stond.
Dat is alleen maar voordelig want voor de vijfde wordt er een vuiltje verwacht. Westelijke wind zes à zeven. Als we daar voor uit gaan is dat alleen maar voordelig. Even de planning voor de pontonnen aan dek aangepast, zodanig dat we daar zo snel mogelijk mee klaar zijn, en dan eens kijken wat het wordt. Misschien gaat het dit keer wel zonder al te veel problemen.

Dag 30, donderdag 4 januari 2018
Laat in de avond had ik de voorman nog gevraagd wat of hij dacht van de lossing. Antwoord: zo tegen een uur of drie à vier. Een stuk later dan mijn schatting, maar de voorman weet misschien of er nog ongereglementeerde vertragingen aan zitten te komen. Ik ga dus maar pitten, want als het drie uur wordt dan is het tegen zessen voor je kunt varen. En dan heb je weer een hele dag in het verschiet. Wanneer je dan weer het nest kunt induiken is ongewis.
Instructie naar de derde en tweede stuurman: uurtje voor klaar porren. Dat is gebruikelijk, niets bijzonders. Dus wordt ik kwart over twaalf uit mijn rukbunker gesleurd. Met een uurtje is het klaar. Ik had er zelf om gevraagd, dus had ik niks te mekkeren.
Ik kom aan dek en zo te zien is het inderdaad bijna gebeurd. Mijn timmermansoog was dus duidelijk van betere kwaliteit dan dat van de voorman. Toen plotseling paniek. We missen acht pakken. De pakken cellulose zijn allemaal geteld en gemerkt dus acht pakken met de noorderzon is vreemd. Ruim één was al eerder leeggekomen en helemaal zeeklaar. Maar ik wist nog van Vuosaari, waar de rommel geladen was, dat de stuwadoor op de meest onmogelijke plaatsen nog een prakje neerzette. Ik had de tweede en de derde de boel wel laten markeren, maar groot kans dat het daarbij een beetje mis was gegaan.
Voorman, de tweede en ik ruim één in. Zoeken. Elk pak heeft een stempeltje met een nummer en dat nummer correspondeert met een bepaalde partij. Alexandrië was één partij, dus we hoefden alleen naar dat nummertje te kijken. Alleen waar Kemi de stempeltjes aan de bovenkant had gezet, dat Vuosaari ze aan de zijkant. Maar met een beetje ronddraven vonden we ze alle acht. Twee pontonnen en een flattrack aan de kant, luik weer open en met een totale vertraging van een kwartier stonden de pakken aan de kant. Pfoei.
Als de donder zeeklaar maken, want we hadden inmiddels gehoord dat de loodsdienst gestaakt zou gaan worden in verband met het weer. En inderdaad, om één uur was de loodsdienst gestaakt. Al dat gehaast voor nop, we hadden het, ook zonder die vertraging, never nooit niet gered.
Iedereen behalve de wacht kon weer gaan pitten. De wacht kon op zijn dooie akkertje de boel afsjorren. De pontons lagen op de plek, dus het zware werk was gedaan. Sjorren kun je in je uppie, al duurt dat een stuk langer. Maar haast hadden we toch niet meer. Om acht uur bleek dat de wacht toch nog aardig had doorgewerkt. Veel hoefde er niet meer te gebeuren.
De rederij was minder te spreken over die gestaakte loodsdienst. Met handen en voeten probeerden ze het schip toch nog eg te krijgen. Uiteindelijke oplossing: loods mee laten varen tot Turkije. Die heeft dan een paar dagen vrij op rederijkosten, maar dat is goedkoper dan het schip twee dagen te laten wachten. Uiteraard heeft dat wat voeten in de aarde. Dat soort dingen gebeurt wel vaker, maar het schijnt dat Turkije en Egypte weer eens met elkaar overhoop liggen, en dat het regelen van een visum lastig zou kunnen zijn. Verder moet er een hotel, transport en een ticket geregeld worden. Dat is in principe standaard werk voor de agent in Turkije. Het is een beetje kort dag, maar dan had hij maar geen agent moeten worden.
Er werd een loods opgesnord die genegen was mee te varen, uiteraard voor een financiële genoegdoening, maar ook dat is normaal. Uiteindelijk konden we om vier uur weg. Toen bleek dat er tezelfdertijd ook nog een containerbootje onder zeil ging. Daar moesten we op wachten, zodat we pas tegen vijven onderweg waren.
Buitenop was het inderdaad nogal knobbelig. Loods debarkeren was inderdaad levensgevaarlijk. Maar wij hebben nog steeds een vrij lage stabiliteit waardoor we heerlijk langzaam bewegen. We hebben daarbij het windje in de rug, zodat we ook nog eens een behoorlijk behoud maken. Alleen zijn een aantal mensen het slingeren ontwend, waardoor er hier en daar wat aan de rol gaat en er onverwacht kastjes openspringen en zo. Maar dat is altijd het geval. Je loopt een tijdje te vangen achter levendig geworden spullen, maar na verloop van tijd staat alles volgens alle regelen der kunst weer zeevast.