9.6:
Die melding gaat over een gewonde duif in een gemeentelijke instelling. Die sluiten om twee uur en voor die tijd moet ik die duif te pakken hebben anders gaat er weer een dag overheen. Door het domdommetje wordt ik door het stadspark geleid, over een soortement fietspad, maar waar ook auto’s mogen rijden. Het is wel een doodlopend stuk, althans voor auto’s.
Helemaal aan het eind van dat doodlopende stuk vind ik de juiste straatnaam. Ik zit in ieder geval in de juiste richting. Nu het huisnummer nog. Op de eerste twee gebouwtjes vind ik een nummer. Ik loop nog een stukje door maar verder is niets, zo te zien. Ik bel de melder op en spreek de voicemail in: “waar moet ik zijn in de lieve vrede?”.
Ik loop nog wat verder door en tussen het geboomte door zie ik nóg een gebouwtje. Met grote koeienletters boven de deur de naam van de instelling, de straatnaam en het huisnummer. Gevonden. In eerste instantie was ik simpelweg niet ver genoeg doorgelopen.
Ik stuiter naar binnen. Niemand te zien. Drie deuren verder zit een islamitisch vrouwtje achter een computer te rikketikken. Ze komt op me toe en ik vraag naar de duif. Ze wist ervan maar waar dat beest nou opgeborgen was, daar ging iemand anders over. Ik was duidelijk beland bij een gemeentelijke instelling.
Mevrouw belt met haar collega, wordt niet opgenomen, belt met een tweede collega en spreekt de voicemail in. Ondertussen kijken we getweeën overal waar dat beest zou kunnen zitten. Dan wordt ze teruggebeld. Één van de twee collega’s. Die wist waar de duif was. In een groene tas aan de brandslang. Géén groene tas aan de brandslang. Jawel, om de hoek achter de deur. En daar hing inderdaad een groene tas. Niet aan een brandslang maar aan een poederblusser. Had toch wat met brand te maken.
In die tas zat de duif. Ik pak haar uit de tas en kijk onder de vleugels. Daar zit een oude, slecht genezen wond. Maar voor de rest ziet ze er normaal uit. Ik stop de duif in de meegebrachte transportbox en bedank mevrouw voor de hulpvaardigheid. Ik kom alleen niet weg zonder een handje pruimen in ontvangst te nemen “uit eigen moestuin”. Niks mis met die moestuin.
Terug in de auto doe ik de administratie en bel de opvang. Die wist al van die duif en vertelde me in welk hok ze moest. In hetzelfde hok als de duif van gisteren, die door de mannen van gemeentewerken was gevonden.
Bij de opvang zet ik de duif bij zijn collega, voer en water was er nog zat. Alleen was collega flink aan het fladderen. Of dat kwam door mij of door de plotselinge aankomst van een maatje, dat weet ik niet.
Terug in de auto vul ik de formuliertjes in en wordt opgebeld. Het lijkt wel of die telefoon de diarree heeft.

Diarree? Kamelenpoep helpt
Heb ik van horen zeggen....

@allone: Ik zal kijken of het telefoontje ook op kamelenpoep draait

@Emmo: misschien goedkoper dan stroom...

@allone: Ik zal eens op het asiel vragen.

9.7:
In het buitengebied was een kat komen aanlopen. Aardig mager en de vrouw vertrouwde het niet erg. Ik erheen. Tussen de boerderijen stond een huisje, daar moest ik wezen. Auto aan de kant. Als ik op het huis toeloop staat een kind achter het venster te zwaaien. Ik zwaai terug. Aan de zijkant van het huis staat de vrouw me op te wachten.
Samen lopen we om het huis. In een schuur achter het huis, half verscholen onder een kruiwagen zit de kat. Een jong beest. Bakje voer en een bakje water erbij. Mevrouw vertelde dat het beestje al een paar dagen rondzwierf en dat niemand wist waar het beest thuishoorde.
Ik ga op mijn hurken bij het beest zitten en steek mijn hand uit. Beest snuffelt een beetje aan mijn vinger en blijft rustig zitten. Die is aardig mak. Om er goed bij te kunnen til ik de kruiwagen weg. Beest blijft rustig zitten. Beest is wel héél erg mak.
Ik pak haar op, iets wat ze zonder meer toelaat. Transportbox open en beest erin. Eenmaal in de box begint ze een beetje te mauwen en probeert het deurtje aan te tikken, klauwen ingetrokken. Bovenkant van de box opengemaakt en via het gat het beest de chiplezer in de nek gelegd. Tot mijn verrassing is er een reactie.
Met moeite het nummer in de app ingetikt, om één of andere ondoorgrondelijke reden staat het ding opeens op lage helderheid en dan is het moeilijk aflezen. Bovendien is de app niet geoptimaliseerd voor een klein beeldscherm waardoor het lastig invoeren is. Maar als het gelukt is, komt er een reactie. “Geen nummer bekend”. Dat zet zooien aan de dijk. Nog een keer geprobeerd, het zijn vijftien cijfers en dan kun je wel eens een misse intoetsen. Maar noppes. Centrale gebeld: “kom maar naar het asiel met het beest, dan zien we daar wel”.
Ik met het beest naar het asiel. Onderweg is het beest vrijwel constant aan het mauwen. En dat gaat door tot ik haar bij de receptie op de balie zet. Daar neemt een juffertje van het asiel het over. Ik tijg weer naar huis. Dit keer heb ik de tijd tot na het ziekenhuis (zie melding 2) tot de volgende komt.
“Keer maar weer om, dat katje dat je net hebt gebracht moet naar de dierenarts”.

Het verbaast me hoeveel mensen de dierenambulance bellen. Tot jij @Emmo er mee ging rijden wist ik wel dat zoiets bestond maar het zou nooit bij me zijn opgekomen er eentje te bellen. Afgezien van t feit dat ik t nummer niet zou weten.
Misschien moet een of andere ambulancedienst/dierenorganisatie je nieuwe boek gaan uitgeven.
Dan zijn meer mensen er mee vertrouwd, en misschien krijg je dan ook meer vrijwilligers?!

@allone: Vaak is het hearsay, de buurvrouw of een andere kennis doet de suggestie. Ik hoor regelmatig van melders dat het op zo'n manier gaat.
Meer vrijwilligers zou misschien wel prettig zijn, maar veel meldingen worden door ons opgelost terwijl de mensen dat zelf net zo goed zouden kunnen.
En wat dat uitgeven betreft, ik gok op meer naamsbekendheid via asiel en dierenorganisatie. Niet voor de centen maar voor "verspreiding van het Woord".

Quote @Emmo: Niet voor de centen maar voor "verspreiding van het Woord".

De Verspreiding van het Woord , daar weet ik alles van . Maar geld is ook heel erg belangrijk, daarom gaan wij altijd rond met de kerkenzakjes.

9.8:
Ik keer de bus op het fietspad en rijd weer terug naar het asiel. Ik krijg de transportbox met de kat erin in m’n handen gedrukt. Ga er maar mee naar de dierenarts. Welke? Die in Noord. Waar is dat? Mevrouw achter de balie zoekt het adres voor me op en ik ga onderweg.
Ter plekke aangekomen sta ik voor de deur zonder dat er een parkeerplek in zicht is. Waar de parkeer is staat wel op een bord aangegeven, maar wel dermate cryptisch dat ik eerst de verkeerde kant op rijd. Vanaf de verkeerde kant zie ik waar ik wel moet zijn, keer de bus en aan de andere kant kan ik zonder problemen de parkeer oprijden. Als je het maar weet.
Kat afgeleverd bij de dierenarts. “We bellen wel als ze weer opgehaald kan worden” “Oké, bedankt”.
Ik weer naar huis. De kortste weg is via een nieuwe wijk met een brug over een relatief kleine rivier. Brug is afgesloten, onderhoud. Maar ik ken het gebied, dus via een sluipweggetje over de dijk naar een andere brug. Afgesloten. De mij bekende weg is gepromoveerd tot fietspad. Er staan nu paaltjes waar je met de auto niet langs komt. Dan maar omrijden. Dat is makkelijk als je weet hoe. Als je het niet weet dan volg je de omleidingsbordjes en rijdt je de mijl om zeven.
Maar als ik weer thuis ben heb ik rust tot het tijd is om de bus naar de volgende chauffeur te brengen. Intensief dagje, dit keer.

10: De geeuw van de spreeuw
Naar een tv-programma van Paul de Leeuw
10.1:
‘s Avonds heb ik het busje overgenomen van de collega. Collega had het druk gehad, vertelde hij. Bij mij was dat wat minder. Het gebruikelijke eigenlijk: hollen of stilstaan. Dit keer was het stilstaan blijkbaar voor mij. Geen enkele melding deze avond.
Pas in de middag kwam er een melding door een vogel in de achtertuin die wat aan de vleugel mankeerde. Maar of we voor drieën zouden kunnen komen, want dan zou de familie weg zijn. Dat was krapaan, ik had voor dat adres een vrij ruime aanrijtijd en ik moest ook nog een bijrijder ophalen. Bijrijder was een nieuwe die nog wegwijs moest worden.
Natuurlijk woonde bijrijder aan de ene kant van de stad en de melding aan de andere. Niet dat de stad zó verschrikkelijk groot is, maar het kost toch weer verscheidene minuten. Ik had al tegen de centrale gezegd om de doos met de vogel maar buiten de deur te zetten, dan zouden we hem wel vinden.
Is onderweg ook nog één van de drie bruggen die ik moet passeren open. Kost ook weer. Collega, die ik tevoren met ETA had ingeseind stond buiten al te wachten. Gelijk instappen en naar de melding. Onderweg, zoals gezegd de hele stad door naar een nieuwe nieuwbouwwijk, even kennisgemaakt.
Het adres was helemaal buitenop, hetgeen ook tot uitdrukking kwam in de straatnaam. Voor de mensen die er wonen is het te hopen dat het zo blijft en dat het niet bij een volgend gemeentelijk projectje volledig volgebouwd gaat worden.
We zijn tien minuten te laat voor de gewenste tijd, maar de mensen zijn toch maar even thuisgebleven. Ze gingen naar een verjaardag, vertelden ze. Was geen spoed, dus. De vogel zat in een bakje en was, ter afkoeling waarschijnlijk, maar met zijn poten in het drinkbakje gaan staat.
Het was een jonge spreeuw met, bij nadere inspectie, een kale plek op de linkervleugel. De mensen vertelden dat het beest al een paar dagen van de ene tuin naar de andere hipte. Ze waren zelf erop attent gemaakt door de poetsvrouw van de buren, die op vakantie waren.
Omdat we niet wisten wat de situatie zou zijn hadden we in eerste instantie geen eigen transportbox meegenomen. In dit geval maakte dat niet uit, een spreeuw houd je zo in de hand. De mensen verteld dat ‘ie naar de opvang zou gaan en dat ‘ie daar zou gaan aansterken. Buiten kwam de poetsvrouw van de buren naar buiten die ook nog even haar verhaal kwijt moest.
Naderhand de nieuwe collega verteld dat dit soort gesprekken eigenlijk het belangrijkste zijn. De vogel redt het wel, of niet natuurlijk. Maar de mensen zijn bezorgd, willen helpen maar kunnen niet of weten niet hoe. Maar soms kun je echt een verschil maken. Voor de mensen, en een enkel keertje ook voor een dier. En daar doe je het voor.
Opvang gebeld en het verhaal verteld. “Zet hem maar in het hok om de hoek links. Daar zit nog een spreeuw in, dan hebben ze een beetje aanspraak”.
Zo gezegd zo gedaan. Afsluitend de administratie, ook weer een leermomentje voor de collega.

Avond -> middag? Heb je 24 uur dienst?
Je bent dus eigenlijk een soort traumapsycholoog?

@allone: Inderdaad. Ik draai normaal gesproken van zeven uur 's avonds tot zeven uur 's avonds de andere dag.

Traumatiserend psycholoog, mag dat ook?

10.2:
Het begon al wat later te worden, om zeven uur is het weer wissel. Fietsje weer in de bus, dan kan ik op de fiets na aflevering naar huis. Dan, om een uur of vijf, weer een melding. Nummer twee vandaag.
In dit geval was het een kat, gevonden op de fietsenstalling bij het station. Volgens de melding zat het beest daar vaker en was vermagerd. Volgens de centrale moest ik inspecteren, beoordelen en daarnaar handelen. Ze wisten op de centrale dus ook niet wat of ze er mee aanmoesten.
Ik rijd naar het station. Ik haal dit keer niet de collega/bijrijder op. Dat kost meer tijd, de melder zou op me wachten, en bovendien kwam ik onderweg naar de bijrijder toch langs het station. Dat is de mijl om zeven.
Ik kom bij het station aan en zoek even naar een zeeziekvrij plekje om de bus fatsoenlijk neer te zetten. Dan zie ik een vrouw driftig wuiven. Ik zwaai even terug om te laten zien dat ik haar gezien heb en gooi de bus in de berm. Geen officiële parkeerplek, maar ik was niet de enige. Bovendien is het maar voor even, als alles goed is.
Mevrouw dacht dat ik weer weg zou rijden vertelde ze, vandaar dat ze zo frenetiek aan het zwaaien was. De kat in kwestie lag lekker in het zonnetje tussen de fietsen. Inderdaad een beetje aan de magere kant maar voor de rest goed in het vel, zo te zien.
Mevrouw had de kat vaker aangehaald en pakte hem op. Ik haal de chiplezer over de nek van het dier en bij de tweede poging zegt het ding “bliep”. Chip gevonden. Nummer genoteerd en opgezocht in Chipnummer.nl . Daarmee zoek je in meerdere databases of het nummer bekend is.
In dit geval was het nummer bekend in één ervan. Telefoonnummer en plaats waren gegeven. Plaats was dezelfde, dus het nummer opgebeld. Een man antwoordt. Uw kat is gevonden in de fietsenstalling bij het station. Is het beest weggelopen of hoort hij hier thuis?
Nee hoor, hij ligt daar wel vaker. Ik woon vlakbij. Heeft u een geel hesje aan? Dat had ik inderdaad. Binnen de minuut kwam mijnheer al aangedraafd.
Mijnheer vertelde dat het beest daar regelmatig zat. Hij was daar al vaker “gevonden”, en bij één gelegenheid had een collega de chip niet gevonden, ik had ook twee pogingen nodig gehad, en had het beest naar het asiel gebracht. Daar hadden ze nogmaals gecontroleerd en dit keer wél gevonden. En dus kon mijnheer zijn eigen kat van het asiel ophalen.
Mijnheer had het dier al een paar keer een bandje omgedaan, maar het beest wist zich daar telkens van te ontdoen. Maar alles was zoals het zijn moest. Inmiddels was het krap een uur voor de overdracht. Niet de moeite waard om nog naar huis te gaan.
Direct maar naar mijn aflosser gereden. Als ‘ie thuis is is ‘ie thuis en anders wacht ik even. Voor het huis van de aflosser de bus neergezet en nog even de laatste papiertjes ingevuld. Terwijl ik daar mee bezig ben wordt er op de ruit geklopt. Collega gluurt met zijn dikke kop naar binnen. Hij had me al zien staan. “Je bent weer eens aan de vroege kant”. Inderdaad, dat was al eens vaker voorgekomen. Nog even gepraat over vakanties en zo en weer op ‘t fietsje naar huis. Rustige dag dit keer.

@Emmo: met 24 uur dienst mag t wel paf en toe wel rustig zijn.
Waar ga je heen op vakantie?

@allone: Ik ben al op vakantie. Hele volksstammen komen hier in de buurt vakantievieren. Doe ik gewoon mee

11: Ganzenjacht
(in het Engels: wild-goose chase => Een streven naar iets onbereikbaars of niet-bestaand)
11.1:
Dit keer krijg ik de bus aan huis afgeleverd. Degene die hem brengt heeft zelf vervoer geregeld, ik heb er geen omkijken naar. Ook wel eens makkelijk. Ik zit al driftig onder de zonnewering door te gluren of het busje er al staat krijg ik een appje dat het wat later wordt. Er was op het laatst een melding binnengekomen.
Iemand was met volle vaart op een koppeltje ganzen ingereden. Niet opgelet. Gelukkig viel de schade mee. Één gans mankeerde wat aan een poot en de rest was alleen maar verontwaardigd, zoals ganzen dat kunnen zijn. Eventuele schade aan de auto werd niet vermeld want die is, voor ons, ook niet belangrijk.
Wat later gaat de telefoon. Nabij een dorp aan de rivier is door een stel fietsers een zwaan aangetroffen. Volgens de melding zou er iets aan zijn poot mankeren. Maar toen de mensen hem benaderden verdween het beest in het water. Bovendien was het een echtpaar met jongen. Meestal kun je die het beste bij elkaar laten.
Toch maar even gaan kijken, vroeg de centrale. Ik zit net in de auto om op weg te gaan, gaat de telefoon weer. Laat maar, alle zwanen waren gaan zwemmen en de melders waren doorgereden.
Bijrijder maar weer ingeseind dat het niet doorging en de boel maar weer afgeschakeld. Wel nog even de vraag van de centrale om als we morgen tóch in de buurt zijn nog maar even gaan kijken. Je weet maar nooit. Voor de rest van de avond bleef het rustig.

11.2:
De volgende ochtend ook. Rustig ontbijtje gedaan en tijdens het ontbijt kwam de tuinman. Die komt eens in de tien dagen langs om de tuin te doen. Ik heb in het geheel geen groene vingers maar ik wil de tuin wel aan kant hebben. Op zich is dat niet het vermelden waard, ware het niet dat toen de tuinman weer weg wilde zijn autootje niet wilde starten. Ik was net met de buren aan het kwekken toen dat gebeurde. Dat is natuurlijk interessant, een auto die niet start. Goede adviezen te over, maar niets werkte. Toen maar de ambulance ervoor gespannen.
Autootje van de tuinman had aan stuurboordvoor een sleepoog en de ambulance op stuurboordachter. Ik had nog een eindje 16 mm polyprop met aan weerskanten een musqueton aangesplitst als sleepkabel in de garage liggen. Dat kwam mooi uit.
Alleen pasten de musquetons niet over de ogen heen, ze waren te klein. Dan maar een knoop erin. Je bent gewezen zeeman of niet. Met twintig meter slepen liep het motortje. Alleen werd mijn zeemanschappelijke knopenkennis danig op de proef gesteld, want de knoop die de tuinman had gelegd zat zo vast als een huis. Maar met een beetje geworstel kwam ook die los. Ik ben alleen vergeten die zevenentwintig Euro voor een assist van de ambulance te vragen. Maar dat komt de volgende keer wel. Verder gebeurde er niets.
Tot half twaalf. Toen kwam er een melding van een gewonde duif.

En over tien dagen kun je de tuinman weer slepen.
Je had een lus van de kabel door het oog kunnen trekken en die in de musketonhaak kunnen doen. Dan had je niet die strakke knoop gehad.

@Sjaak: 1: Tuinman heeft de startmotor laten vervangen.
2: Inderdaad, zo had ik het aan mijn eind gedaan. De tuinman aan zijn eindje daarentegen.....

11.3:
De duif in kwestie fladderde al een tijdje rond in de binnenstad tot ze door één van de bewoners werd opgepakt en in een doos gedaan. Wij mochten de doos ophalen en kijken wat er nou eigenlijk aan de hand was.
Ik weer de bijrijder opgehaald en onderweg naar de binnenstad. Net binnen de oude stadsmuren in een onooglijk klein straatje. Zelfs zonder paaltje was het onmogelijk geweest om de bus daar naar binnen te rijden. Gelukkig was een paar meter verderop ruim gelegenheid om de bus neer te zetten, tegenover een apotheek.
Wij het steegje, want meer was het niet, in en daar zat op een stoel voor het huis een vrouw te praten met een andere vrouw. Duif op de arm. Duif fladderde zo in de doos dat ze hem maar op de arm genomen had, dan was ‘ie rustiger. Voor het eerst dat ik zoiets hoorde, maar ach, zoveel ervaring heb ik nou ook weer niet. Normaal als je een vogel in een doos stopt en je neemt het licht weg dan worden ze rustig.
Duif had inderdaad een beste wond onder de vleugel, maar die was al weer gedeeltelijk genezen. Die had daarmee al een paar dagen rondgehipt.
Nog even met beide dames gesproken en verteld wat we met het beestje zouden doen. Zoals gebruikelijk in dit soort gevallen naar de vogelopvang in dezelfde stad. Beest was niet geringd, anders zou ‘ie naar de eigenaar geretourneerd worden.
Duif in de transportbox en op naar de opvang. Die had, zoals gebruikelijk, een hok opgegeven waar hij in moest. Bakje water erbij en dat was ook weer ‘beurt.

11.4:
Gisteravond, met die melding van die zwaan die niet doorging, had de centrale gevraagd of we, als we in de buurt waren, nog even een kijkje wilden nemen, voor jekannieweten. We waren nu toch in de stad, niet zó ver van de melding van die zwaan. Dus welgemoed in de richting van het adres van de melding. Aan een provinciale weg richting grote stad.
We komen in de buurt van de melding, nog zo’n tweehonderd meter te gaan, zit daar pontificaal midden op de straat, een 80km weg, een jonge zwaan. Flitsers op het dak aan, in dit geval leek me dat wel gerechtvaardigd, en langzaam doorgereden. Ook van de andere kant kwam een auto aanrijden die rustig vaart minderde.
De jonge zwaan, nog in het grijs, werd dat allemaal teveel en zette het op een holletje richting sloot. Daar zat ook één van de ouders in de berm. Auto aan de kant van de weg gezet, flitsers maar weer uitgezet. We staan zo in de berm geen boer in ’t venster en die dingen halen volgens zeggen als een razende je batterij leeg.
De aanwezige ouder waggelde op onze nadering ook vanuit de berm in de sloot. Één ouder en één jong aanwezig. Van de rest was geen spoor te bekennen. Zowel de ouder als het jong kon goed uit de voeten, op zijn zwaans althans, dus zover wij konden beoordelen niks aan de hand.
Bijrijder naar huis gebracht en zelf ook maar die kant op. Thuisgekomen direct maar weer het fietsje in de bus voor de komende overdracht. Hij kan er maar instaan.
Maar verder gebeurt er niets. Ik stap op de geschikte tijd in het busje om deze over te dragen aan de volgende collega. Ik ben net een paar minuten onderweg of de telefoon gaat.

Jakkes, wat een cliffhanger!...

@HoLaHu: Je moet toch wát om de mensen bij de les te houden?

11.5:
Één van de collega’s was door een vriendin gewaarschuwd dat in het stadspark een Canadese gans zat met een visdraad om z’n poot. Collega had geen dienst maar ging op eigen houtje eropaf. Helaas kreeg ze het beest met geen brood of goede woorden in de vingers. Toen toch maar de ambulance gebeld.
Op dat moment was ik net vijf minuten onderweg naar m’n aflossing. Even Plan de Campagne opgesteld: Ik rijd eerst naar de aflossing, dan samen met de aflossing naar de collega die daar moederziel alleen met d’r gans in het park zat.
Vanaf de aflossing naar het park is het drie keer struikelen, dus daar waren we zo. Alle drie een schepnet, er lagen er precies drie in de bus, en wij op ganzenjacht. De eerstaanwezige had de gans in de smiezen gehouden, we wisten wie we hebben moesten. Er waren meer Canadezen in het park.
Het beest zwom in de richting van een brugje. Ik het brugje over, dichtbij het water om hem onder de brug door te jagen, beide anderen aan de andere kant van die brug om hem een net over de kop te slaan. Mis. Beest gaat op de vleugels en strijkt neer in het volgende meertje. Wij erachteraan.
Met een beetje medewerking van de gans zelf weten we hem in een doodlopend stuk te drijven. Maar daar kunnen we niet dicht genoeg aan het water komen, teveel riet. Maar het beest zwemt terug weer in de richting van een ander brugje. Ik dat brugje over om hem op te vangen. Weer mis.
Beest alweer op de vleugels, helemaal weer terug naar de eerste vijver, in de buurt van waar de bus stond. En toen verloren we hem uit het oog: waar is dat !@#$%^& beest gebleven? Ik zie hem niet meer! Toen hebben we er maar weer een eind aan gebreid. Je kunt wel aan de gang blijven. Het beest is in ieder geval niet zodanig gehandicapt dat ‘ie onmiddellijk hulp nodig heeft.