aan de koffie met een paar buurvrouwen flapt één van de dames eruit dat ze de laatste tijd veel suikermais eet. een ander stelt vast dat ze dan wel dik zal worden, waarop de ene vergoeilijkt dat ze er géén boter op doet....
is de reactie:'dat doen varkens ook niet'.

botte bijl: En ik maar denken dat varkens gewone mais kregen, géén suikermais...

Het is uitverkoop. Bij de pashokjes staan bakken opgesteld vol rokjes, jurkjes en shirts met fikse kortingen. Er wordt volop gegraaid, ook door mij. De spiegels bevinden zich buiten de pashokjes en algauw ontstaat er een band tussen mij en de vrouw in het hokje naast mij. We geven elkaar feedback op outfits die we passen: „staat goed”, „achterop zit een raar detail”, „de groene was beter”, etcetera. Als ik mijn keus heb gemaakt en in mijn eigen jurk voor de pashokjes sta, komt de buurvrouw net weer naar buiten wippen. Ze monstert me van top tot teen en zegt opgewekt: „Deze zou ik niet nemen.”

Mijn vrouw en ik melden ons bij de opnamebalie van het ziekenhuis voor een geplande keizersnee. De dame achter de balie feliciteert ons met de aanstaande kleine en vraagt of we al weten wat het wordt.

Een zoon, zeg ik, maar we zijn nog niet helemaal uit de naam. Hebt u misschien een suggestie? „Jazeker, mijn kleinzoon heet Max, dat vind ik een prachtige naam.”

Nou ja, dat is een van de twee namen die we in gedachten hadden! Wij zijn nuchtere mensen, maar dit is onmiskenbaar een signaal van hogerhand. Het wordt Max! Later die dag, na de geboorte van Max, zet een verpleegster ons weer terug op aarde: „Max, wat leuk, zo heet mijn hond ook!”

Vrijdagochtend. Eerst begroet door regen, nu door een stapel administratie. De dag begint grijs.
Ik pak de bovenste enveloppe en zie dat deze afkomstig is van iemand die mij voor de afhandeling van een contract nog een kopie van haar paspoort schuldig was.

Voor openen valt mijn blik op wat onderaan tussen haakjes staat: „Gelukkig ben ik in het echt leuker.”

De dag is goed begonnen

Af en toe vind ik het leuk een kruiswoordraadsel uit de krant op te lossen. Mijn zoon van negen jaar komt dan bij mij zitten. Samen proberen wij vervolgens een oplossing te vinden voor een, soms, moeilijke opgave.

Zo beleefden wij gisteren een gezellig moment op de bank. ‘Een tandloos zoogdier’ van drie letters luidde de opgave. Na even te hebben nagedacht zei mijn zoon: „Ik weet het: oma!”

Toen ik vanavond thuis kwam had ik verteld dat ik ging stoppen met roken. Ik zei dat ik de aanstekers en asbak weg gegegooid had, omdat dat tot afleiding misleiden...

Mijn pleegvader: Verleiden?

Ik: Ja die ik wist dat het iets met lijden te maken had, was alleen even vergeten wat

ver-ge-leiden-te

Ik, toerist in Vlissingen, vraag in het restaurant waar ik lunch waar de wc is. Het meisje dat ons bedient wijst de trap op. Ze waarschuwt voorzichtig te zijn en uit te kijken voor de bovenste twee treden die een afwijkende afstand hebben.

Gelukkig maar, want daarboven is het donker, ik zou het hoogteverschil niet gezien hebben. Terwijl ik boven ben, vallen vlak achter elkaar twee personen roepend, struikelend en mopperend de etage op.

Weer beneden gekomen vraag ik het meisje: „Je hebt die mensen die net naar boven gingen zeker niet verteld dat ze bij de bovenste twee treden op moesten letten?” Haar antwoord: „Nee, er hangt buiten een bord dat wc-gebruik 20 cent kost. Omdat ze niet willen betalen sluipen ze naar binnen en doen ze net of ze mij niet zien. Dan doe ik net of ik hen ook niet zie!”

Paulien, de dochter van mijn broer, woont in Amerika in de prachtige stad Boston. Ze heeft Chinees gestudeerd en ook China bezocht. Op een dag was ze in New York en daar namen twee Chinese dames dezelfde lift als Paulien.

Ze snuffelden wat met hun neus en zeiden tegen elkaar: „Ruik jij ook een vieze lucht?” „Ja, dat is die lange bleke meid, die stinkt behoorlijk en het is ook nog een idioot lange pierlala.”

Paulien kon haar lachen bijna niet inhouden. Toen de twee dames de lift uitstapten zei Paulien beleefd in het Chinees: „Nog een prettige dag dames.”

@ledi: prachtige stad Boston, het is er uitgestorven met alleen nog maar criminelen

======

maar dat zijn idd altijd leuke situaties, hoewel het ook andersom kan zijn: een paar duitsers die in het duits over je zitten te roddelen, omdat ze denken dat je het niet verstaat

@allone: ja - dat soort dingen zijn altijd leuk, omdat je dan op het laatste moment hen voor gek kunt zetten.

Als receptioniste in engelse hotels kletste ik tegen nederlandse gasten bij hun aankomst eerst uitgebreid in het engels om dan op een gegeven moment over te switchen naar nederlands.
Hun gezichtuitdrukking was dan onbetaalbaar.
Laatste edit 11-10-2013 18:14

@ledi: dat is idd geweldig

Wij waren een keer op vakantie in Zwitserland en zaten bij een cafeetje. We wilden cake bestellen, maar kenden het Franse woord niet. We deden onze uiterste best in het Frans uit te leggen wat we bedoelden.
Toen zei de ober (in het Nederlands): 'Wou je cake hebben? Zeg dat dan. Hoeveel?'

----
Ik heb dit verhaal intussen van vijf verschillende schrijvers gelezen, die het allemaal serieus brengen alsof het echt gebeurd is en zij echt de ik zijn. Dus of dit nou zo nieuw voor jullie is...

@wortel: in ieder geval is het een leuk verhaal. Ik kende het nog niet.

@ledi: Ik ben 'm zeker vier keer tegengekomen, altijd in Zwitserland, en meestal kwam de ober uit Amsterdam
Maar in die gevallen was de ober de ik-persoon, dat varieerde dan weer wel.

Het is fijn om met de bus naar je werk te gaan: je hoeft niet op de weg te letten en je kunt wat wegsoezen. Ik zit prinsheerlijk voorin en staar een beetje vaag voor mij uit, volledig vertrouwend op de rijkunsten van de buschauffeur.

Ik ben in een klap klaarwakker en mijn gevoel van veiligheid verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer de chauffeur zich half naar mij omdraait en vraagt: „Ik zat een beetje te suffen en ben ’m effe kwijt, maar moet ik hier al naar rechts?”

Mooi weer! Mijn zus gaat naar moeder om haar uit te nodigen voor de barbecue vanavond. Ook de andere zus moet worden gebeld. Moeder (85) weet haar 06-nummer uit het hoofd en spreekt op zus’ voicemail in dat ze welkom is vanavond. Maar, o, ingesproken op verkeerd nummer, realiseert moeder zich. Denken die mensen dat ze een barbecue hebben vanavond. Moeder heeft de oplossing: ze belt het verkeerde nummer nogmaals en spreekt in: „De barbecue gaat vanavond niet door.”

Tijdens onze vakantie ontmoeten we een Duits echtpaar waarmee we gezellige gesprekken hebben. We hebben het over allerlei onderwerpen en natuurlijk ook over waar en hoe we wonen. „Wij wonen op een Triple-A-locatie”, vertelt onze Duitse vriend. Wij zwaar onder de indruk natuurlijk, dat moet wel heel bijzonder zijn, maar voorzichtigheidshalve vragen we toch maar wat het betekent. „Na klar, in der Nähe von Arzt, Apotheke und Aldi.”

@ledi:

wortel: bij mij is het AAC: arts/apotheek/c1000.

wortel: @ledi: bij mij is het AAP.. hoewel ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat de arts niet mijn arts is

@allone: dank zij apotheekhoudende huisarts zit dat voor mij in hetzelfde gebouw.
Evenals Fysiotherapie en Verpleegkundige.
Dus eigenlijk woon ik AAFVC.

C1000 is net de andere kant op maar ook dichtbij.

@ledi: @allone: Hier in de buurt is pas een nieuwe wijk uit de grond gestampt. Alle apotheken zijn ver-bliept (wat ik me daar ook bij moet voorstellen) en in de nieuwe wijk zit een normale apotheek, huisartsen, tandarts, voetensnapper, psychodoos, fysiotherapie... Practisch alles wat je kunt verzinnen
Maar geen supermarkt

Mijn favoriete winkel heeft ook een webwinkel. Alles lekker snel en digitaal geregeld en afgehandeld. Omdat ik al een account heb, gebruikt mijn vriendin voor een keer mijn inloggegevens. Daardoor krijg ik op mijn mailadres een melding dat de bestelling binnen is en afgehaald kan worden.

Ik stuur die door naar mijn vriendin – althans dat denk ik – en schrijf erboven: „Ha schatje, zie hieronder, kus.” De volgende dag krijg ik weer een mailtje van de webwinkel. Heel discreet. ‘Bedankt voor uw e-mail’, staat er. ‘Wij begrijpen de vraagstelling niet geheel.’