Aan fantasie heeft mijn zoon(4) geen gebrek. Een jongetje van school heeft zijn pols gebroken. Dat kwam, vertelt hij gemiddeld drie keer per dag, omdat het jongetje met een ijzeren staaf over de sloot probeerde te springen, in het water viel en de staaf op zijn pols kreeg. Tot zover nog een plausibel verhaal, maar het gaat verder. Het vriendje van de jongen zag het gebeuren. "En die huilde zo hard dat het hele huis in brand vloog!".......... Huh??
Gisteren begon hij over een jongetje dat een kasteel heeft gepoept. Als ouder hoor je de fantasie van je kind te prikkelen, maar soms lijkt remmen een beter idee.
"Weet je, zei hij vandaag. "Als het scherm van de televisie kapot gaat, kan ik erin klimmen en in een filmpje zitten."
Ook het stimuleren van de onderzoekende geest heeft grenzen.

Na alle berichten over onze slechte pensioenvooruitzichten ben ik benieuwd naar wat het Pensioenfonds van de Metalelektro mij te bieden heeft. De grote envelop met dito inhoud ziet er veelbelovend uit. Helaas valt de inhoud tegen: ik krijg zwart op wit de toezegging dat ik vanaf 2014 het bedrag van €10,-- per jaar krijg. Uiteraard moet hier belasting over betaald worden. Het resterende bedrag krijg in maandelijkse porties toegediend. Het goede nieuws is dat ik dit bedrag levenslang zal ontvangen. Voor mijn man is het nieuws slechter: hij zal het na mijn onverhoopt overlijden met slechts €7,- bruto per jaar moeten doen.

Onze vriend Pierre-Marie uit Kameroen is voor een heel kort bezoek in Nederland en heeft de zee nog nooit gezien. Ook al is het een koude avond en donker, hij wil absoluut dat natuurfenomeen eens van dichtbij ervaren voor hij weer naar zijn land terugkeert. Omdat wij op loopafstand van de kust wonen wandelen we met hem richting zee. Wij passeren een woonhuis waar de gordijnen open zijn. Het is duidelijk dat daarbinnen een verjaardag wordt gevierd: men zit in een kring, er zijn hapjes en drankjes op tafel, er branden kaarsjes. Pierre-Marie kijkt naar binnen, slaakt een zucht en zegt: „How awfully sad, somebody died...”

We zijn in het waterspeeltuintje van de dierentuin. Daar zijn van die vlotjes die je aan een touw naar de overkant trekt.
Een mevrouw gaat met haar zoontje op zo'n vlotje oversteken. Maar er staan niet voor niets bordjes dat volwassenen vanaf zestien uit moeten kijken: door haar gewicht gaat het bootje scheef, en het water is dieper dan gedacht. Ze hangt nog half aan het vlot.
Ik kom kijken. "Meneer, helpt u eens en pak mijn hand, alstublieft?' zegt ze. Ik neem haar hand. Maar dat is wel heel letterlijk, want...
Het was een prothese en die schiet los!

Mijn vriendinnen en ik gaan stiekem roken. Een van ons heeft het pakje sigaretten in een geheim zijvakje van haar tas. Daarna met een smoes naar buiten. Helaas, we zijn weer eens vergeten een aansteker te regelen. Besmuikt kijken we om ons heen, gelukkig staan er twee puberjongens ook besmuikt om zich heen te kijken. Mijn ene vriendin vraagt een vuurtje. Aarzelend komt er een aansteker tevoorschijn: „We mogen eigenlijk niet roken van onze ouders.”

Waarop mijn vriendin antwoordt: „Ach, wij zijn veel zieliger, wij mogen namelijk niet roken van onze kinderen.”

jaren geleden had een vriendin van mij een oude Volkswagen Kever, met een kilometerstand van in de 99duizend kilometer....
de -analoge- kilometerteller (prominent aanwezig in de enige 'klok' op het dashboard die naast snelheid verder alleen informatie gaf over de tankinhoud) had 5 cijfers, en 3 daarvan stonden toen we elkaar op vrijdagavond in het buurthuis troffen al op 9....
'vriendin' -reed trouwens verbluffend goed auto als je bedenkt dat ze geen benul had van autotechniek, en dat auto's voor haar eerder iets waren om bang van te zijn als een hobby-, had eerder die avond, toen ik nog niet in het buurthuis was, bij een paar mannen geinformeerd 'hoe dat moest als die teller op 99.999 stond', daar was ze serieus ongerust over. die 'rotkerels' - hadden haar nog veel ongeruster gemaakt door te kibbelen of dan die kilometerteller nieuw moest worden afgesteld of dat er dan meteen een nieuwe motor in zou moeten....
toen ik het buurthuis binnenkwam, werd ik meteen apart genomen door één van die rotkerels, omdat ik de vrouwelijke autofreak was en tot een jaar eerder ook een Kever had, ik mocht de grap niet verpesten
daar ter plekke speelde ik het mee, ik wist dat zij om 11 uur naar huis zou willen, omdat zij nog bij haar ouders woonde, dus ik ging dansen (kon ik mij niet verplappern), en sprak met haar af dat we om half 11 samen even naar haar auto zouden kijken....
wilde het die avond wel meespelen, maar ik kon vermoeden dat die kerels op zaterdag bij de Volkswagengarage zouden staan joelen als ze daar zou gaan informeren, en dat wilde ik ten koste van alles voorkomen (ook ík heb vrouwensolidariteit) , tijdens het dansen had ik dus nog 2 uur om mijn plan te trekken, en dat deed ik dus
om half 11 ging ik dus met haar naar de parkeerplaats, zij had gelukkig haar Kever vooruit ingeparkeerd, paste goed in mijn plan *hihi*....
'gemene kerels' stonden op veilige afstand te kijken wat ik deed (zo leerden we in de jaren '80 wat 'macho's' waren, dat woord was toen nieuw)
eerst vroeg ik de sleutel. ik zette het contact aan zonder de motor te starten, tank stond ergens tussen half en driekwart, ideaal voor mijn 'gemene streek'....
startte toen de motor, zonder gas te geven bij het starten (ik wist dat die Kever goed was onderhouden, was stomverbaasd geweest als hij niet meteen 'aan was gesprongen' *hihi* en zette de motor weer uit), ging toen naar de andere kant van de parkeerplaats en zette mijn toenmalige Renault met de motorkap vlakbij de motorkap van de Kever (voor de jongeren onder ons, een Volkswagen Kever heeft de motor achterin), opende beide motorkappen, zag niks bijzonders achterin de Kever, dus die kon vast nog wel jaren mee, spoot wat anti-vochtspray (30 jaar geleden kon je met een oude benzine-Renault niet zonder) in de Kever waar dat gegarandeerd geen kwaad kon, pakte mijn startkabels en klemde die aan de bumpers van beide auto's (waar die stalen 'spoorrailsbumpers' uit de jaren '70 goed voor waren )
startte nog een keer, gaf toen de motor liep eerst een beetje gas, daarna langzaam steeds meer, toen de motor zo veel lawaai maakte dat 'rotkerels' ons gegarandeerd niet meer konden horen zei ik 'vriendin' (zat naast mij) dat ze VOORZICHTIG naar huis kon rijden, en dat ik de volgende ochtend om 8 uur bij haar zou zijn en zou zorgen dat 'het probleem' werd opgelost, en dat het gegarandeerd niet duurder zou zijn dan honderd gulden (dan kon ze in ieder geval slapen)....
de volgende ochtend was ik keurig op tijd bij haar, had de Renault geparkeerd en stond erop de Kever zelf te rijden....
ik wist dat 'vriendin' het strand mooi vond, maar er nooit 's morgens vroeg kwam....
ik moest met die Kever 67 kilometer 'volmaken' om die kilometerteller, dus eerst tankte -op mijn kosten, inmiddels nam ik 'rotkerels' net zo in de maling als 'vriendin'- ik de Kever vol bij de eerste pomp die open was (tankkaarten had je toen nog niet), om naar een strand te rijden 50km verder, en daar een half uurtje te parkeren en 'aan zee te zijn', in het voorjaar was het er nog heel rustig, en ik leerde haar het strand bij zonsopgang kennen, ze vond het nog mooi ook
na 3 kwartier 'strand' gingen we met de warmgereden en weer afgekoelde Kever (was belangrijk ) weer verder....
na een 'stief kwartiertje' rijden terug naar huis, ging de kilometerteller na 99.999 over naar 00.000, inmiddels was het koffietijd, dus ik parkeerde de veelgenoemde Volkswagen Kever een paar kilometer verder ergens waar ze koffie met appelgebak hadden, en vond dat zij nu aan de beurt was om te trakteren, ze had tenslotte weer een nieuwe auto, met nog maar 8 kilometer 'op de teller'

achter de koffie legde ik haar uit hoe het zat, en daarna reden we samen naar de Volkswagengarage, om te kijken of die 'rotmannen' nog steeds stonden te wachten....
dat deden ze dus, en wij hebben vrolijk naar ze gezwaaid

botte bijl: inderdaad een prachtig verhaal!

botte bijl: prachtverhaal, nu nog proberen het te snappen

Om negen uur ’s morgens stap ik de apotheek binnen. Achter de balie staat een zestal medewerkers bij elkaar. De grote ruimte ervoor is helemaal leeg. Ik loop het nummertjesapparaat voorbij en stel me wachtend op bij de balie. Na een poosje wachten schuif ik wat naar links om mezelf beter in beeld te brengen bij het personeel. Iemand kijkt op, en ik maak grijnzend oogcontact. Met verbaasde blik komt ze op me af. Ik: „Ik kom mijn medicijnen halen.” Zij: „Oooh! .... Als u even een nummertje trekt, kunnen we zien dat er een klant is.”

Luke is 11 jaar en zit op een christelijke basisschool. Luke houdt een spreekbeurt over de Pilgrims die in 1620 naar Amerika vertrokken uit Leiden. Omdat ik de auteur ben van het boek dat hij bespreekt, mag ik erbij zijn.

Alles gaat goed, Luke weet zijn volle klas en ook de onderwijzeres en mij te boeien. Maar Luke maakt een foutje en dat moet ik toch wel corrigeren. Niemand was dat nog opgevallen. Hij betitelt de Pilgrims als katholiek.

Ik zeg: „Luke, die Pilgrims waren protestant en niet katholiek. Het verschil moet je maar eens aan je onderwijzeres vragen.” Luke reageert: „Dat verschil weet ik wel, protestanten houden niet zo van God.”

..........Eenmaal richting Hoorn op de provinciale weg begonnen we iets te ruiken. Het was midzomer dus de ramen gingen open, echter het hielp niet, de geur bleef penetrant. Fris was het niet dus we stopten langs de kant en verzochten onze medepassagier dringend zijn gezicht even in de sloot te wassen. Tegenstribbelend maar zich realiserend dat hij niet veel keus had heeft hij aan ons verzoek voldaan. Wat hij niet had gezien was dat hij daarna de hele terugweg met zijn gezicht vol kroos zat. Pas nadat hij ons welterusten wenste voor zijn woonhuis in Bergen, en in het volle licht van de straatlantaarn stond, zagen wij dat zijn voorhoofd en neus vol zaten met het groene groeisel. Gierend en brullend reden we verder, fantaserend over hoe hij zou schrikken van zijn spiegelbeeld als hij straks z’n tanden zou staan te poetsen, of nog erger als hij morgenochtend vroeg bij zijn ouders aan het ontbijt zou zitten. Maar ja.....de geur was weg!!

Ik hoor de vertrouwde ping… een sms’je:

„Er zit een leuke verrassing in je mailbox. Kijk snel! Groeten Vodafone.”

Het zal wel geen echte verrassing zijn, maar zo’n nepaanbieding: ‘Verleng je contract nu en betaal de eerste zes maanden de helft’, zoiets. Dat je daarna drie keer zoveel betaalt vertellen ze er niet bij. Toch ben ik wel nieuwsgierig, dus ik bekijk m’n mail.

De verrassing is de telefoonrekening van afgelopen maand.

Op een avond vernam ik via Pauw & Witteman hoe op Radio Maria vurig voor zieken wordt gebeden. Ik dacht terug aan mijn moeder die na een zware hersenbloeding opgenomen werd in een tehuis. Zelden sprak ze nog een verstaanbaar woord. Tot er een dominee verscheen die theatraal een gebed de zaal in slingerde met het verzoek om „genezing voor allen hier aanwezig”. In de stilte die daarop volgde, klonk helder door de zaal: „Daar kan hij lang op wachten!” Het was de stem van mijn moeder.

Terwijl ik met mijn fiets bij het stoplicht wacht, bekijk ik een auto die in de straat rechts van me voor het stoplicht stilstaat. Ineens zakt de bestuurder weg, zijn hoofd leunt op de passagiersstoel.

Nee toch? Verbeeld ik ’t me? Wordt die man steeds bleker? Hoe zou ik hem moeten helpen? Mijn EHBO-diploma? Verlopen! Ligt er een gevarendriehoek in de auto? Allerlei vragen komen op.

Eindelijk groen licht voor mij, ik fiets naar de auto waar de man nog steeds met zijn hoofd opzij ligt. Ik tik op zijn raampje, de man schiet overeind. Ik vraag of alles oké is.

„Ja hoor, ik kijk alleen of ’t stoplicht al op groen gaat.”

Vandaag laat ik mijn groep 4 (basisschool) kennismaken met klassieke muziek.

Een mooie foto van digibord gehaald en uitvergroot op het digitale schoolbord getoond.

Wolfgang Amadeus Mozart in vol ornaat.

Rood jasje, witte pruik.

Mozartmuziekje op de achtergrond.

Eerste vraag aan de kinderen: „Wie kent deze meneer?"

Een Nederlands-Turks jongetje steekt meteen de vinger op en zegt; „Die ken ik, dat is Geert Wilders!”

Het is druk in de supermarkt. De zon schijnt, iedereen wil eigenlijk iets anders gaan doen.

Ze staan voor het schap met voorverpakte salades. Heel veel soorten, heel veel merken. Die Qual der Wahl.

Zij: kordaat, kort haar met designbril.

Hij: donkerpaars ski-jack, veel te warm voor deze zonnige zaterdag. Zij wijst naar de selderiesalade en kijkt hem aan. „Vind ik helemaal niks”, zegt hij timide.

„Mooi”, zegt zij , „dan nemen we die, blijf je er tenminste vanaf.”

Elke maandagmiddag gaat mijn 7-jarig zoontje Finn naar de training van de voetbalclub. Hij speelt daar samen met zijn vriendje Max bij FC Purmerend, ze doen als toekomstige topvoetballers mee aan de competitie.

Jong als ze zich voelen, gaan ook de opa’s van de beide jongens mee naar de training. Trots aan de zijlijn volgen ze de verrichtingen van hun kleinzoons en moedigen met niet aflatend enthousiasme aan.

Afgelopen maandag was de opa van Max er helaas niet bij. Zijn knie zit op slot. Waarop Finn na een korte stilte zegt: „Maar hij heeft toch een sleutelbeen?!”

Een heel oud verhaal. Wij gaan terug in de tijd, toen Joop den Uijl nog premier van ons land was. Door hevige regenval waren de aardappels gaan rotten in de grond. De prijs van aardappelen was tijdelijk heel hoog in de winkels. Een schooljuffrouw bezoekt met een klasje kinderen het Van Gogh museum. Als ze bij het schilderij De aardappeleters zijn aangekomen zegt een klein jongetje: Wat zullen die mensen rijk geweest zijn.

De Paus:


Op een vacature reageer je specifiek: geschreven naar een functie toe, origineel. De informatie die je deelt is best privé.

De afwijzingen van de potentiële werkgever zijn meestal standaard. Na twee woorden weet je het al: weg is dat beetje hoop. Vanwege „de vele reacties” is „een persoonlijke toelichting, zoals u begrijpt, niet mogelijk”. Tegelijk zijn dat al parels, vaak blijft het helemaal stil aan de andere kant.

Dat een afwijzing niet is gepersonaliseerd, frustreert wel eens. Maar de afwijzing die ik gisteren ontving „..omdat andere kandidaten beter aan uw profiel voldoen” is mij zelfs té persoonlijk.

@ledi: Die hebben we al eens eerder gehad

wortel: haha, fijn dat jij ze zo goed leest.
Ik kan het me overigens niet meer herinneren, maar verwacht niet dat ik het nog een 3e keer zal plaatsen. Anders bij voorbaat al excuses.

Nu de eindexamens zijn gehaald moeten de toekomstplannen worden ‘uitgedokterd’. Dan het onverwachte diepe dal: uitgeloot! Bij een aantal valt nu de keuze op reizen: het liefst alleen door Zuid-Amerika.

We zitten te eten met een aantal ouders en al gauw wordt over de kinderen gesproken: de niet opgeruimde kamers, de portemonnee en alles wat ze zijn kwijtgeraakt, het verongelijkt kijken als je ze niet kunt ophalen en tot slot vertelt iemand dat haar dochter na een heftige discussie over ‘laat me met rust, ik wil alles zelf regelen’ voor vertrek van huis vraagt : „Zal ik mijn jas wel of niet aandoen?”

@ledi: Die hebben we al eens eerder gehad

.

Ben je door je verhaaltjes heen?
Ik moest eens beter in de krant kijken, daar staat elke dag ook zo'n vehaaltje in
Dank voor de bij voorbaat excuses

wortel: ik ben helemaal niet door mijn verhaaltjes heen, maar ik denk dat jij deze in het verleden al in de krant hebt gelezen.

@ledi: Nee, het verhaaltjecircuit van onze krant is volledig los van dat van de rest