@ledi:
opa mag wel op iets heel lekkers trakteren, bij zo een overwinning

Op het stationsplein van Meppel wacht ik op de treintaxi. Het is een lauwe avond, bomen versierd met aprilgroen, beschenen door lantaarns.

Jonge militairen komen aanlopen, uitgelaten. Ze azen op mijn treintaxi. Ze dragen een gettoblaster waaruit punkmuziek schettert. Ik slaak een diepe zucht. Als ik dat zo’n tijdje heb aangehoord vraag ik met een dun lachje of er ook klassieke muziek uit dat ding kan komen. Geen antwoord. Maar ik word dus ook niet afgebekt, denk ik opgelucht.

Een poosje is het stil. Dan schalt er een pianoconcert over het plein.

@ledi:
ook dat is de jeugd van tegenwoordig

botte bijl: het valt me mee dat niemand zegt dat Meppel tegenwoordig geen treintaxi's meer heeft.
-------------

Ik zit in een stadsbus en de ov-lezer naast de chauffeur doet het niet. De chauffeur moet elke keer als er een passagier binnenkomt opnieuw zeggen: „Nee, hij werkt niet.” Dan bedenkt de chauffeur een plan om vraagstellers voor te zijn. Hij overtrekt de automaat met een krant en bindt die met een touwtje vast.

Als de volgende passagier binnenkomt en toch opnieuw vraagt: „Doet de ov-lezer het niet?” antwoordt de chauffeur:

„Nee, hij heeft pauze en leest nu de krant.”

Ook de term ghettoblaseter zie ik alleen nog in minder jonge lappen tekst.
Ik vind het woord wel leuk.

Ov-lezers, natuurlijk lezen die de krant in de bus. Die lezen toch op/in/met/aan het Openbaar Vervoer?

In een drukke straat duwde iemand me een collectebus onder mijn neus. Ik pakte mijn portemonnee, haalde er wat kleingeld uit en stopte het in de bus.

Ineens schoot een mevrouw achter me vandaan en gaf me een biljet van 50 euro. Ik nam het aan en deed het voor haar in de bus, me schamend dat ik zelf maar zo weinig had gegeven en zei: „Dat is erg gul van u mevrouw.”

„Nee hoor”, zei de vrouw lachend, „Ik raapte alleen maar het briefje van 50 euro op dat uit uw portemonnee was gevallen.”

@ledi:
jammer dat zo een goede daad onder verhalen 'van andere mensen' valt

Ik sta achter een dame te wachten totdat zij haar geld uit de ATM gehaald heeft. Onmiddellijk nadat ze het geld uit de sleuf heeft gehaald draait ze zich om en rent naar de overkant van de straat om bij een kraampje kippenboutjes te kopen. Glimlachend om de haast draai ik me om en zie dat ze haar bankpas vergeten heeft, haar account is nog open. Ik zou zomaar pardoes geld van haar account kunnen pinnen en heel eerlijk gezegd bekruipt mij voor één seconde die gedachte, ik zit nogal krap. Mijn geweten krijgt de overhand en ik sluit haar account en neem de bankpas uit de ATM. Ik loop naar de overkant waar het drukke vrouwtje nog bezig is met het kopen van de kip en tik op haar schouder. Ze ziet de bankpas en vliegt me letterlijk om mijn nek, ondertussen mij bedankend en klapzoenen gevend op mijn wangen. Ik lach, draai me om en loop fluitend terug naar de ATM om een paar Euro te pinnen.. Kan me niet bommen, mijn dag kan niet meer stuk!

Ik wandel met mijn kleindochter in het park. Zij is een lichtverstandelijk beperkt, maar levensblij meisje van 10 jaar. Boven ons is er veel kabaal van nestelende kraaien. Ze kijkt omhoog en vraagt: „Opa, kun jij kraais?”

Ik begrijp dat ze vraagt of ik de vogeltaal versta. „Nee, zeg ik, dat kan ik niet.”

„Ik wel”, zeg ze „Hoor maar.”

Ze zet haar handen als een scheepsroeper aan de mond en roept luid naar boven: „Kra!”

Een vogel schreeuwt: „Kra!”

„Hij zei Kra”, zegt ze langs haar neus weg, alsof het niets voorstelde.

Ach dat doet mij denken aan die keer dat ik een bordeel werd uitgezet omdat ik met vals geld had betaald. Ik zwaaide dreigend met mijn ploertendoder en ik zeg tegen die poooier:
De redactie van WMR heeft zich genoodzaakt gezien om deze reactie uit het Vaticaan hier af te breken wegens grove schending van de WMR-regels.

Oeps! Volgens mij heet de nieuwe paus John Grapjas.

Rond elf uur wandel ik tussen wat plattelandsvrouwen en een schoolklas de Hermitage in Amsterdam binnen. Bij een groot werk van Van Dyck sta ik als kunstgeschiedenisstudent even stil. Met mijn telefoon maak ik heimelijk een foto. Vanuit een nis komt een suppoost op een drafje mijn kant op. Als hij voor mij staat, schalt een krakende stem uit zijn portofoon: „Roland, jouw koffiepauze!”

Zonder een woord draait hij zich om, op weg naar zijn verdiende bakje koffie.

Zondag naar de stad om gezellig te shoppen met een vriendin. In een schoenwinkel hangt een grote poster: Alleen vandaag 25 procent korting op alles!

Dat is natuurlijk een heel aantrekkelijk aanbod en ik kan het niet laten een mooi paar schoenen te passen en te kopen. Toch heb ik mijn twijfels over de actie. Ik wijs op de poster en zeg, half tegen mijn vriendin, half tegen de verkoopster: „Zullen ze die poster na vandaag echt weghalen?”

„Ja hoor”, reageert de verkoopster, overtuigd van zichzelf. „Morgen is-ie echt weg. Hij hangt er al vanaf donderdag!”

Om op mijn lange treinreis mijn stramheid tegen te gaan, probeer ik tijdens het wachten goed te bewegen. Liefst zo onopvallend mogelijk.

Eén van mijn oefeningen gaat zo: plaats de handen vóór je tegen de muur op schouderhoogte, één been naar achteren, schouders bij elkaar terwijl je je bekken naar voren duwt.

Ik had hiervoor op het perron een daarvoor geschikte glazen wand gevonden. Terwijl ik dat deed werd ik bescheiden op de rug getikt. Een vriendelijke dame zei me dat dit geen deur was die je kunt openen.

Tijdens mijn werkzaamheden bij de helpdesk voor HP, belt een vrouw op dat haar computer het niet meer doet. Al snel is duidelijk dat het apparaat gewoon even opnieuw opgestart moet worden en alles is weer correct.

Tegen de vrouw zeg ik echter "Dat komt doordat er veel statische elektriciteit is opgebouwd in de computer. We kunnen het beste de computer in een schone omgeving plaatsen en 24u lang ieder uur even de aan knop 10seconden ingedrukt houden. De badkamer lijkt me een uitstekende plaats".

Een dagen later belt de vrouw terug dat het een zware nacht is geweest, maar dat de computer het weer perfect doet. Ze wilde alleen even bedanken voor de goede ondersteuning.

Met een medestudent ga ik op stage voor onze opleiding Sport En Bewegen. Dit keer een eenvoudige gymles: meer bewegen voor ouderen. Een tiental ouderen komt met hun rollator naar de plek van actie. De sfeer is goed.
Na afloop uitwisseling van plannen voor het weekend. Enkelen gaan huiswaarts.

Na een kwartiertje komt een van de ouderen terug en zegt:

„Max, door je oefeningen ben ik nu een stuk jonger. Ik ben gewoon mijn rollator vergeten!”

Van het station Rotterdam Centraal loop ik naar het WTC.

Midden op het Stadhuisplein staat een man met rastahaar en een baret op met de rastadriekleur. Aan zijn voeten staat een rugzak en aan zijn schouder hangt een gitaar. Hij kijkt wat verdwaasd om zich heen tot onze blikken elkaar treffen.

Terwijl hij mij aanspreekt, zie ik dat hij een gerimpelde donkere huid heeft. Ik schat hem rond de 50 jaar oud.

„Sir, is this Dam Square?”, vraagt hij.

Met een glimlach die ik niet kan onderdrukken, zeg ik: „No Sir, this is Rotterdam. Dam Square is in Amsterdam!”

Hij slaat met zijn hand op zijn voorhoofd en vraagt: „Oh no, can I get there by plane?”

Afgelopen zaterdag ging ik met een grieperig hoofd boodschappen doen bij de supermarkt. Ik werk keurig het lijstje af tot het laatste in haast opgekrabbelde item: bloem. Dus ik koop braaf een voordeelpak tarwebloem voor de broodbakkende eega.

Verbaasd vraagt zij bij thuiskomst waarom ik een pak meel heb meegenomen.

Opeens weet ik weer wat er op het lijstje stond: ik wilde eindelijk weer eens een bosje bloemen voor haar meenemen.

Het loopt tegen achten. Mensen haasten zich naar de ingang van het concertgebouw. Ik voeg mij bij het groepje wachtenden.

Als bijna iedereen naar binnen is zeg ik tegen mijn buurvrouw, die kennelijk nog geen kaartje heeft: „Als onze partners niet op tijd zijn kunt u op mijn kaartjes mee naar binnen voor het concert.”

Met grote schrikogen kijkt ze me aan alsof ik haar een oneerbaar voorstel doe.

„Concert?”

En terwijl ze zich uit de voeten maakt roept ze: „Ik moet naar de schouwburg!”

Vanwege geruchten over gebrekkig spellingonderwijs, ben ik als journalist – en als moeder – erg gespitst op de taal en tekst van mijn kinderen. Mijn man is een stuk relaxter en heeft een ‘dat komt uiteindelijk echt wel goed’-houding.

Uit de rugzak van de oudste (8 ) vis ik een werkboek spelling. Met enige ongerustheid bekijk ik de veelvuldige verwisselingen van e-ee, ng-nk en d-t’s en toon het aan mijn man. Die wijst mij optimistisch op een geheel foutloos geschreven woordenrijtje.

Vervolgens lezen we samen de grote letters die zoonlief eronder heeft gezet: „0 fout. 10 goet!”

Onze dochter van vijf scheelt vier jaar met haar oudere broer. Als derde en jongste moet ze hard werken om ook haar zegje te kunnen doen. Aan tafel was het weer eens een kakofonie van gesprekken. Het ging over hoe de positie van de vrouw ten opzichte van de man de afgelopen jaren was veranderd. Mijn jongste dochter was al een tijd stil in gedachten en merkte plotseling op: „Meisjes kunnen meer aan dan jongens...”

Alle gesprekken verstomden en iedereen keek haar in lichte verwarring aan over deze filosofische uitspraak. Waarop ze vervolgde: „...Broeken, leggings, jurken,...”

jáááren geleden, ergens in de vorige eeuw dus, werkte ik op mijn toenmalige werk veel samen met een Poolse vrouw van tegen de zestig. zij was een kordate vrouw met de nodige levenservaring, en dat ze in Nederland ongeschoold werk deed, terwijl ze vroeger in (communistisch) Polen een leidinggevende functie had, scheen haar niet te deren....
omdat ook ik daar een beetje 'onder mijn niveau werkte', klikte het goed tussen ons.
op een dag wilde ze mij even alleen spreken, in de pauze, want ze had 'zulke problemen met haar zoon'....
natúúrlijk mocht ze mij even alleen spreken, zo vriendschappelijk als wij met elkaar om gingen tijdens het werk, was op slag totaal bezorgd over die 'problemen met haar zoon', dat was toch die stevige blonde twintiger die verderop in het bedrijf werkte
de toon waarop ze het zei, en dat ik er met niemand over mocht praten, deed mij het ergste vermoeden (en ik vroeg mij al angstig af hoe ik haar, als het echt heel erg zou zijn naar de NL-hulpverlening kon helpen )
ik haalde mij van alles in mijn hoofd over wat er met die man aan de hand kon zijn, zoals zijn moeder in de put zat....
ik gokte minstens op ongeneeselijk ziek, 6 meisjes zwanger gemaakt of worden gezocht door de politie van minstens 4 landen
ongerust als ik was, was het goed dat we vanwege een storing die langer kon duren al heel snel een extra pauze kregen, zodat het probleem buiten op het parkeerterrein kon worden besproken, terwijl de anderen in de kantine zaten (de chef had al gezien dat mijn collega 'van de kook was' en gaf daar toestemming voor)....
nog steeds weet ik niet precies hoe het mij toendertijd is gelukt om niet het hele bedrijf bij elkaar te schaterlachen, toen collega vertelde dat haar zoon zo weinig at

botte bijl:

van Maasticht naar Amststerdam per vliegtuig is geen probleem... is er in R'dam geen luchthaven?

@allone: Ik dacht hetzelfde, maar dat is al jaren niet meer zo. Heb zelf wel eens die vlucht gedaan, maar nu zijn er geen binnenlandse vluchten meer

Al ben ik wel vaker van Eindhoven naar Rotterdam gevlogen, alvorens door te vliegen naar een vakantieland. Of van Maastricht eerst naar Groningen.

@DrZiggy:
ben dol op kleine luchthavens, als ik 'alleen aan de zwerf ben', ook tijdens een autovakantie, zijn die regelmatig goed voor een spontane fotostop....
vaak gaan goedkope vluchten ook van minder gevraagde luchthavens, maar altijd als ik met mijn moeder een vliegreis boek -zij is te oud om nog alleen op vakantie te gaan-, dan weet het reisbureau waar mijn moeder boekt altijd te vertellen dat we beter vanaf Schiphol kunnen....
misschien ligt Uithoorn te dicht bij Schiphol